Μόνιμες Στήλες

Πένθιμη η εβδομάδα που πέρασε για την Ελλάδα, με κάποιους εξ’ ημών, να θρηνούμε εκτός από το άδικο τέλος ενός νέου ανθρώπου και το άδικο τέλος της ανθρωπιάς μας γενικότερα. Δεν είναι λίγες οι φορές, που αναρωτιέμαι, πόσο χειρότερη θα μπορούσε να ήταν η κατάσταση, αν οι Έλληνες δεν ήταν στην πλειοψηφία τους χριστιανοί ορθόδοξοι. Αν δηλαδή, δεν πρέσβευαν άπαντες το υποτιθέμενο αυτονόητο: «Αγαπάτε αλλήλους», που αποτελεί σήμα κατατεθέν κάθε χριστιανού.

Ένας προσβλητικός προσδιορισμός ήταν αρκετός, για να «κλονίσει» κάθε εγκεφαλικό μου κύτταρο, κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού… αυτός του «τζαμπατζή»! Ειπώθηκε ατυχώς, όπως όλοι γνωρίζουμε, για ένα 19χρονο παιδί, που έχασε τη ζωή του για ένα εισιτήριο. Το «πώς» και το «γιατί», μόνο η Δικαιοσύνη είναι αρμόδια να κρίνει και μόνο εκείνης το πόρισμα είναι αξιόπιστο. Φαντάζομαι όμως, πως η κυρία που ατυχώς απέδωσε έναν τέτοιο χαρακτηρισμό στο συγκεκριμένο παιδί δεν είχε αισθανθεί προηγουμένως την ανάγκη, να τον αποδώσει στους πραγματικούς «τζαμπατζήδες» αυτής της δυσχερέστατης εποχής.

Του Νίκου Τσούλια        Αναρωτιέμαι και εκπλήσσομαι και θαυμάζω ως προς τη δύναμη που έχει μια ρηξικέλευθη επαναστατική παρατήρηση. Τι αλλαγές φέρνει στην ιστορία του...

Του Νίκου Τσούλια       Η συζήτηση στο θέμα μας είναι σπουδαίας σημασίας. Δεν αφορά μια απολιθωμένη και εγκυκλοπαιδική γνώση αλλά ένα καίριο ζήτημα ερμηνείας της σημερινής πραγματικότητας, ένα βασικό εργαλείο για την πολιτική και την κοινωνική συμπεριφορά μας.

Όπως εύστοχα διακήρυξε ο Αριστοτέλης: «Αυτοί που μελέτησαν προσεκτικά τον τρόπο διακυβέρνησης των ανθρώπων, πρέπει να έχουν πειστεί πως η τύχη των εθνών εξαρτάται από την εκπαίδευση των νέων». Κατά πόσο έχει γίνει αντιληπτή αυτή η φράση στην Ελλάδα του 2012 - αποδεικνύεται από την εικόνα της παιδείας και τον εξευτελισμό αυτής. Παιδιά χωρίς όνειρα, αλλά με τη δύναμη της νιότης χτίζουν το «αύριο» πάνω στα αποκαΐδια του «σήμερα».