Μόνιμες Στήλες

Του Νίκου Τσούλια        Υπάρχουν βιβλία και βιβλία… Βιβλία που η σκόνη του χρόνου τα έχει σκεπάσει για τα καλά και σου έχουν γίνει...

Το καλοκαίρι είναι περίοδος κατά την οποία οι περισσότεροι από μας καταπιανόμαστε στο μέτρο του εφικτού με τη λογοτεχνία, συνήθως διαβάζοντας μυθιστορήματα και νουβέλες. Μετά την προηγούμενη, λοιπόν, χριστουγεννιάτικη δημοσκόπηση, η οποία αφορούσε στην ποίηση, με την έναρξη του καλοκαιριούοι “Λωτοφάγοι” επανέρχονται ζητώντας σας και πάλι να καταθέσετε την άποψη και τις προτιμήσεις σας. Το ερώτημα σε αυτή τη δεύτερή μας δημοσκόπηση είναι:

Του Νίκου Τσούλια Είναι η καρδιά της εκπαίδευσης, ο πιο βαθύς πυρήνας της, η πεμπτουσία της. Αν η όλη τελετουργία της διδασκαλίας ανταποκρίνεται στα πολλαπλά αιτήματα της παιδείας και της μόρφωσης, όλα τα άλλα που έχουν συμπληρωματικό ρόλο (βιβλία, αναλυτικά προγράμματα, υποδομές κλπ) έχουν μικρή σημασία – αλλιώς αυτά ισχυροποιούνται βρίσκοντας κενό…

Ζώντας σε μία Ελλάδα οικονομικά πτωχευμένη, που όμως δε στερείται της τεχνολογίας των οικονομικά αναπτυγμένων χωρών, η λύση θα αναμέναμε ότι θα έρθει από τα «νέα μυαλά», τα υποτιθέμενα «μορφωμένα μυαλά». Αυτή η λύση δεν έρχεται και όλο μας φταίνε αυτοί οι άλλοι… οι αλήτες κυβερνώντες, λες και εκλέχθηκαν ή εκλέγονται από μόνοι τους. Τότε, υπάρχει κι η άλλη καραμέλα, ως επιχείρημα επίρριψης ευθυνών ΜΟΝΙΜΩΣ σ’ αυτούς τους άλλους, ότι ΕΜΕΙΣ δεν είχαμε καν γεννηθεί τότε που έγιναν τα μεγάλα λάθη των δανειοδοτήσεων από τους εκάστοτε κυβερνώντες. Η αλήθεια είναι πως όντως οι περισσότεροι εξ’ ημών δεν είχαμε καν γεννηθεί τότε, αλλά και τώρα δε βλέπω σε πλεόνασμα Νεοέλληνες που η αξία των πτυχίων τους να είναι ανάλογη της αξίας των πράξεων τους.

Βρισκόμαστε στο Σεπτέμβριο του 2019.

Του Νίκου Τσούλια          Πάντα λάτρευε το σχολείο. Ποτέ δεν κατάλαβε πότε και πώς ακριβώς συνέβη. Από τότε που κατάλαβε τον εαυτό της, το σχολείο...