Κριτική θεώρηση

Του Νίκου Τσούλια Όταν ένα μαζικό κοινωνικό φαινόμενο διαλύεται σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα σαν το πέπλο της ομίχλης στον πρωινό ήλιο, τότε οι ερμηνείες είναι πολύ εύκολες και κοινά αποδεκτές. Όταν ένα γενικό και ορμητικό κοινωνικό «παραλήρημα» εξαφανίζεται και δεν αφήνει κανένα ίχνος θετικής προοπτικής σαν να μην υπήρξε ποτέ, τότε έχει στοιχειώσει, και το φάντασμά του είναι απωθητικό σχεδόν γι’ όλους. Στην πολιτική και στην ιστορία τα μεγάλα γεγονότα πάντα έχουν εξήγηση και τίποτα δεν μένει ανερμήνευτο. Έτσι, το περιβόητο κύμα του ξεσηκωμού κατά των Μνημονίων που διαλύθηκε τόσο γρήγορα και τόσο άδοξα θύμισε μερικές απλές αλήθειες, στις οποίες η ιστορία έχει προσδώσει σχεδόν μια αξιωματική ισχύ. Να γιατί λοιπόν το κίνημα της πλατείας ήταν μια φενακισμένη εξέγερση, χωρίς κανέναν ουσιαστικό στόχο και έφερε πίσω τις πολιτικές εξελίξεις.

Του Νίκου Τσούλια Είναι φοβερά δύσκολο να «εξορύξεις» την κουλτούρα, το στοχασμό και τον προβληματισμό που υπήρξε την περίοδο της μεγαλειώδους εξέγερσης του Πολυτεχνείου για να κρίνεις με τηνματιά εκείνης της εποχής τη σημερινή κοινωνική, οικονομική και πολιτική πραγματικότητα. Ένας πολίτης, που βίωσε όλο αυτό το ιστορικό φάσμα, βρίσκεται σε διαρκή μετασχηματισμό όσον αφορά την πολιτική και ιδεολογική του θεώρηση και τη γενικότερη κοσμοθεωρία του, ενώ και η στάση της ζωής του βρίσκεται σε μια διαρκή εξέλιξη συναντώντας και οριακά στάδια μετεξέλιξης. Αλλά και πέραν του υποκειμενικού παράγοντα που είναι διαρκώς μεταβαλλόμενος, έχει «τρέξει πολύ νερό» στην ιστορία της χώρας μας όλα αυτά τα χρόνια και δύσκολα μπορούν να αξιολογηθούν με τις αντιλήψεις της περιόδου του Πολυτεχνείου.

Του Νίκου Τσούλια Πολύ σωστά διατυπώνεται η άποψη ότι η κρίση έχει δύο όψεις, τη δοκιμασία και την ευκαιρία. Και είναι πεδίο ευκαιρίας κάθε κρίση γιατί δίνει τη δυνατότητα της αμφισβήτησης εδραιωμένων και λανθασμένων αντιλήψεων, γιατί ανοίγει το πεδίο της αυτοκριτικής και του αναστοχασμού και θέτει νέες όψεις έρευνας και αναζήτησης ευοίωνων προοπτικών.

Του Νίκου Τσούλια Ζω μια ολόκληρη ζωή μαζί τους, μια όμορφη ζωή με ταξίδια και ονειροπολήσεις, με στοχασμούς και φαντασιώσεις, με έκσταση και πνευματικές ανατάσεις. Είναι δυνατόν να μη νοιαστώ για την τύχη τους όταν «αποχωρήσω»; Εδώ ενδιαφερόμαστε και φροντίζουμε για το «άλφα» και το «βήτα» περιουσιακό στοιχείο με την πιο ευτελή αξία και είναι δυνατόν να μην ανησυχούμε για μια πνευματική περιουσία, η οποία μας βοηθά τόσο και τόσο στην πνευματική μας πρόοδο, στην επαγγελματική μας εξέλιξη, στην καλλιέργεια της σκέψης μας; Χιλιάδες βιβλία που μάς συντρόφευψαν κάθε στιγμή ζητούν στοργή και αγάπη, κατανόηση και έκφραση ευγνωμοσύνης για την τόσο μεγάλη προσφορά τους. Μπορούμε να φερθούμε αχάριστα, να είμαστε τόσο αγνώμονες;

Του Νίκου Τσούλια Οι δυσκολίες για τη συμμετοχή σε μια απεργία είναι όσο ποτέ άλλοτε παρούσες και ενεργές. Ας τις δούμε με τη μορφή ερωτημάτων που συνήθως διατυπώνονται από κάθε εργαζόμενο με τους σχετικούς προβληματισμούς.

Του Νίκου Τσούλια Θυμώσαμε και οργιστήκαμε. Εξαγριωθήκαμε και «επαναστατήσαμε». Βρίσαμε και προπηλακίσαμε. Μουντζώσαμε και χυδαιολογήσαμε. Μαζευτήκαμε στις πλατείες και πολιορκήσαμε τη Βουλή. Σπάσαμε πλακάκια και συγκρουστήκαμε με τις δυνάμεις καταστολής. Βάλαμε φωτιές σε κάδους απορριμμάτων και σε τράπεζες. Τσακωθήκαμε με όποιον δεν συμφωνούσε μαζί μας – αν τολμούσε και κανένας… – και ηθικολογήσαμε επί παντός θέματος με περισσή ευκολία. Φτιάξαμε στρατόπεδα και δώσαμε αγώνες απελευθερωτικούς. Και τώρα τι;