Του Δημήτρη Χρυσόπουλου, Φιλόλογου – Ιστορικού
Κάθε χρόνο τέτοια εποχή είναι αλήθεια ότι αρχίζει να μας κυριεύει μια μελαγχολία και συνάμα μια αγωνία, ένα άγχος για το «αύριο». Μια μελαγχολία διότι το καλοκαίρι φτάνει στο τέλος του και παράλληλα μια τεράστια αγωνία για όσα θα έρθουν στη ζωή μας, αρχής γενομένης από το φθινόπωρο. Θα μου πει κανείς «μα γιατί τόση αγωνία;», αφού κάθε χρόνο τέτοια εποχή ετοιμαζόμαστε να βρεθούμε στην ίδια αφετηρία… Κι, όμως, δεν είναι έτσι!
Σχεδόν δυο χρόνια τώρα η ζωή μας έχει αλλάξει και δυστυχώς άλλαξε κατά πολύ προς το χειρότερο. Για παράδειγμα, ποιος φανταζόταν άραγε πριν δυο χρόνια ότι η ζωή μας θα περιστρέφονταν καθημερινά γύρω από εμβόλια, πανδημίες, μάσκες και συζητήσεις που τις περισσότερες φορές καταλήγουν σε αδιέξοδο από τη στιγμή που οι απόψεις διίστανται; Ποιος φανταζόταν ότι θα χρειάζεται να ζητάει άδεια για να μπορεί να βγει από το σπίτι του και να πάει στο σούπερ μάρκετ ή το φαρμακείο; Ποιος φανταζόταν ότι για ένα τόσο μεγάλο διάστημα τα μαθήματα θα γινόταν πίσω από την οθόνη ενός υπολογιστή; Η απάντηση είναι εύκολη, πολύ εύκολη: κανείς!
Ας μην κρυβόμαστε, όλοι μας έχουμε σκεφτεί (παρότι το απευχόμαστε) ότι υπάρχει πολύ σοβαρό ενδεχόμενο να περάσουμε έναν ακόμη χειμώνα γεμάτο περιορισμούς και «πανδημία». Και οι σκέψεις αυτές δυστυχώς έχουν ένα βάσιμο υπόβαθρο από τη στιγμή που ούτε το πρόγραμμα εμβολιασμού του πληθυσμού προχωράει όπως αναμενόταν και παράλληλα τα κρούσματα συνεχίζουν να κινούνται σταθερά σε υψηλά επίπεδα. Για το λόγο αυτό, λοιπόν, οι «αγωνίες» για όσα έρχονται -όσο πλησιάζει ο χειμώνας- αντί να μειώνονται, πολλαπλασιάζονται.
Μια πρώτη αγωνία που είμαι σίγουρος ότι απασχολεί μεγάλος μέρος της ελληνικής κοινωνίας, πόσο μάλλον τις νεότερες γενιές, αφορά τον οικονομικό τομέα. Είναι αλήθεια ότι εδώ και παραπάνω από δέκα χρόνια μιλάμε συνεχώς για οικονομική κρίση, για ανεργία, για μισθούς που σίγουρα δεν τιμούν ένα κράτος που θέλει να λέει ότι ανήκει στις ανεπτυγμένες χώρες… Μιλάμε για νέους που ζουν σε μια χώρα που η ίδια τους τιμωρεί συνεχώς παρέχοντάς τους ελάχιστες -για να μην πω μηδαμινές προοπτικές- να αποκατασταθούν επαγγελματικά όσο μορφωμένοι και άξιοι αν είναι. Και το χειρότερο είναι ότι παρότι γνωρίζουμε πάρα πολύ καλά τη δυσμενή θέση στην οποία έχει η βρεθεί η Ελλάδα όντας ένα μη παραγωγικό και γερασμένο κράτος με την υπογεννητικότητα να μας χτυπάει καθημερινά την πόρτα, από πράξεις καταλήγουμε πάντα στο μηδέν… μένοντας στις εξαγγελίες και τα ευχολόγια…
Η αβεβαιότητα πλέον έχει γίνει λέξη ταυτόσημη με το «αύριο». Ειλικρινά, κάποιες φορές αναρωτιέμαι ποια είναι τα θετικά που τελικά κληρονόμησαν οι σύγχρονες νέες γενιές από τις προηγούμενες και λυπάμαι τόσο πολύ που βρίσκω ελάχιστα… Η κληρονομιά, λοιπόν, αυτή στο μεγαλύτερο μέρος της αποτελείται από μια χώρα χρεοκοπημένη, εξαντλημένη, δίχως καμία προοπτική για το μέλλον και παράλληλα έναν ανεξέλεγκτο εθισμό σε κάθε μορφής διχόνοια. Ναι, είναι αλήθεια ότι οι νέες γενιές δεν έχουμε ζήσει πολλά από τα ιστορικά γεγονότα που έχουν σημαδέψει τη χώρα μας στο παρελθόν και τώρα διαβάζουμε στα βιβλία της ιστορίας. Είναι αλήθεια, επίσης, όμως, ότι μέσα σ’ όλο αυτό το αποπνικτικό οικονομικό τοπίο που έχει διαμορφωθεί εδώ και πολλά χρόνια -για το οποίο σίγουρα δεν φταίνε οι νέοι-, έχουν κληθεί να φτιάξουν το παρόν αλλά και το μέλλον τους συναρμολογώντας κατεστραμμένα κομμάτια ενός παλιού ξεχασμένου παζλ!
Αναντίρρητα, για να είμαστε δίκαιοι, όσοι ανήκουμε στη νέα γενιά δεν έχουμε την ψευδαίσθηση ότι τα κάνουμε όλα τέλεια και μονίμως μας αδικούν οι άλλοι. Έχουμε κάνει και εμείς τα δικά μας λάθη, τα οποία και αυτά με τη σειρά τους θα αποτελέσουν την κληρονομιά των «ερχόμενων» γενιών. Δεν είναι δυνατόν άλλωστε να φταίνε μόνο οι άλλοι όταν υπάρχουν νέοι που δεν αγαπούν τη γλώσσα τους, την πατρίδα τους, την ιστορία και τον πολιτισμό αυτής, άνθρωποι που διογκώνουν το προφανές έλλειμμα παιδείας που υπάρχει στην κοινωνία μας.
Υπάρχουν, βέβαια, και όλοι εκείνοι που αγωνιούν για το αύριο και θα ήθελαν να είναι μέλη μιας χώρας κοινωνικά δίκαιης με ίσες ευκαιρίες για όλους και προοπτικές ανάπτυξης και ανέλιξης. Υπάρχουν και εκείνοι που αγωνιούν διότι καθημερινά έρχονται αντιμέτωποι με την αναξιοκρατία, τις οικονομικές ανισότητες και την ύπαρξη κοινωνικώς ευνοημένων πολιτών έναντι άλλων οικονομικά και κοινωνικά υποδεέστερων. Πως άλλωστε θα ήταν δυνατό να μην αγωνιά κάθε νέος όταν αντιλαμβάνεται με κάθε ευκαιρία πως η ίδια κοινωνία δεν επιβραβεύει τους ανθρώπους ανάλογα με την προσπάθειά τους, αλλά ανάλογα με τις δημόσιες σχέσεις τους.
Οι άνθρωποι, όμως, δεν αγωνιούν μόνο για τα επαγγελματικά και οικονομικά ζητήματα. Πλέον, όλοι μας με όσα βλέπουμε να διαδραματίζονται γύρω μας αγωνιούμε για την υγεία μας περισσότερο από ποτέ, αγωνιούμε για τις ελευθερίες μας που βλέπουμε να θυσιάζονται με διάφορα προσχήματα, αγωνιούμε για την παιδεία και την εκπαίδευση που συνεχώς υποβαθμίζονται, αγωνιούμε για το περιβάλλον και τη γη που θα παραδώσουμε στις επόμενες γενιές, αγωνιούμε παντού και συνεχώς. Κάποτε, όμως, πρέπει να σταματήσει όλο αυτό και αντί να αγωνιούμε, να αρχίσουμε ξανά να ζούμε!
