Του Δημήτρη Χρυσόπουλου, Φιλόλογου – Ιστορικού
Έχει γίνει συνήθεια, πλέον, να μιλάμε συνεχώς για κρίσιμες εβδομάδες που έρχονται και φεύγουν, αλλά πραγματικά πιστεύω ότι η εβδομάδα που ολοκληρώνεται ήταν όντως από τις πιο κρίσιμες της τελευταίας δεκαετίας. Αυτή τη φορά, όμως, δεν αναφέρομαι στα χιλιοειπωμένα σχετικά με τα κρούσματα, τα εμβόλια και τα μέτρα ενάντια στην πανδημία, αλλά στα όσα διαδραματίστηκαν με σκηνές απαράδεκτης και σκληρής βίας κάθε μορφής. Και ήταν κρίσιμη η εβδομάδα γιατί πολύ απλά ήρθε να επιβεβαιώσει ότι δεν είναι απλά στραβός ο γιαλός, αλλά εμείς στραβά αρμενίζουμε…
Πρώτα απ’ όλα είδαμε όλοι μας ένα όργανο της τάξης να συμπεριφέρεται με απίστευτα βίαιο τρόπο σε έναν πολίτη ο οποίος προσπαθούσε να γλιτώσει από το μένος του… Στη συνέχεια, οι ρόλοι αντιστράφηκαν και στο ρόλο του θύματος βρέθηκε ένας αστυνομικός, ο οποίος δέχτηκε την επίθεση ομάδας ατόμων με συνέπεια τον άγριο ξυλοδαρμό και τον σοβαρό τραυματισμό του… Κοινός παρονομαστής και στις δύο περιπτώσεις είναι η βία, η οποία είναι καταδικαστέα απ’ όπου κι αν προέρχεται… Κι αν κάποιοι πιστεύουν ότι η βία φέρνει βία, πρέπει να προσπαθήσουμε να αποδείξουμε ότι στη δημοκρατία κάτι τέτοιο δεν πρέπει να ισχύει!
Πολλοί θα ισχυριστούν ότι για να φτάσουμε σ’ όλα αυτά τα γεγονότα υπάρχουν πολύ σοβαρές αιτίες που δυστυχώς είναι πάρα πολλές… Μέσα σ’ αυτές σίγουρα θα τοποθετούσε κανείς την απογοήτευση για το γεγονός ότι παρά τις θυσίες η πανδημία αντί να υποχωρεί… δυναμώνει, τις όποιες λανθασμένες αποφάσεις της πολιτείας, τη δεδομένη κούραση του κόσμου από την παρατεταμένη στέρηση της ελευθερίας, την πολλές φορές λανθασμένη άσκηση της εξουσίας αλλά και το γεγονός ότι η υπομονή πλέον εξαντλήθηκε… Σκόπιμα άφησα τελευταία την έλλειψη Παιδείας που προσωπικά την θεωρώ ως απαρχή για κάθε φαινόμενο βίας που κάνει την εμφάνισή του…
Δεν θα ήθελα να σταθώ, όμως, τόσο πολύ σ’ αυτά τα δύο γεγονότα που έχουν σχολιαστεί ποικιλοτρόπως τις τελευταίες ημέρες από το σύνολο της ελληνικής κοινωνίας και για τα οποία πιστεύω ότι όλοι συμφωνούμε πως δεν πρέπει να μας χωρίσουν σε αντίπαλα στρατόπεδα ανάλογα με τις προσωπικές πεποιθήσεις του καθενός… Αντίθετα, πρέπει να μας ενώσουν αυτές τις δύσκολες ώρες προκειμένου να αντιληφθούμε ότι μόνο με την ενότητα μπορούμε να έχουμε μέλλον σαν χώρα για να πετύχουμε κάτι καλό, ιδίως για τις επόμενες γενιές που έρχονται…
Δεν είναι ώρα για φανατισμούς και μίσος, είναι ώρα για εποικοδομητικό διάλογο, κριτική σκέψη και πράξεις όχι εμποτισμένες από μίσος για εκδίκηση σε ένα περιβάλλον που τον τελευταίο ένα χρόνο έχει γίνει επικίνδυνα τοξικό! Ανεξαρτήτως πολιτικών πεποιθήσεων του καθενός, οφείλουμε να βάλουμε πάνω απ’ όλα την προσωπική μας ευημερία και εν γένει όλου του τόπου μας, μια ευημερία που ιστορικά έρχεται όταν κυριαρχήσει το «ισχύς εν τη ενώσει», έστω κι αν έχουμε διαφορές… Διαφορές πάντα υπήρχαν και θα υπάρχουν, δε γίνεται όλοι να σκεφτόμαστε και να πράττουμε όμοια… Αν, όμως, παρά τις διαφορές μας μάθουμε επιτέλους να σεβόμαστε τον συνάνθρωπό μας και την κάθε λογής διαφορετικότητα τότε θα υπάρχει μια ελπίδα!
Και μιας και μιλήσαμε λίγο πριν για τις επόμενες γενιές που θα κληθούν τις επόμενες δεκαετίες να πάρουν την τύχη της χώρας στα χέρια τους, ομολογώ ότι ακόμη πιο άσχημα, έπειτα απ’ όλα αυτά, ένιωσα βλέποντας ένα βίντεο που κυκλοφορεί στο διαδίκτυο τις τελευταίες ημέρες και παρουσιάζει νέους ανθρώπους να βεβηλώνουν την εικόνα της Παναγίας. Πιο συγκεκριμένα σε μια από τις διαδηλώσεις των τελευταίων ημερών, μία μερίδα διαδηλωτών όταν είδε να περνάει από μπροστά τους ένας διερχόμενος άνδρας που κρατούσε μία εικόνα της Παναγίας, του όρμησαν και αφού του την άρπαξαν την έριξαν κάτω σπάζοντάς την… Την ίδια ώρα οι διαδηλωτές φώναζαν συνθήματα όπως, μεταξύ άλλων, «Η Ελλάδα να πεθάνει, να ζήσουμε εμείς»…
Ειλικρινά ώρες – ώρες νομίζω ότι σαν λαός είμαστε άξιοι της μοίρας μας. Περιμένουμε να πάει μπροστά αυτός ο τόπος μόνο με «παχιά» λόγια, να γίνουν όλα όπως πρέπει αρκεί να μην «ξεβολευτούμε» εμείς από την ησυχία μας. Τίποτα και κανείς δε θα μας σώσει αν δεν αντιληφθούμε ότι βαδίζουμε σε επικίνδυνα μονοπάτια. Προχθές «την πλήρωσε» ένας πολίτης, χθες ένας αστυνομικός και σήμερα η εικόνα της Παναγίας μας… Το όλο θέμα είναι η έλλειψη παιδείας και το μίσος που έχουν όλοι αυτοί οι άνθρωποι που ασκούν βία για οτιδήποτε είναι αντίθετο με τα πιστεύω τους… Αυτό είναι το μέγα λάθος… Πόσο μάλλον όταν πρόκειται για παιδιά που τώρα διαμορφώνουν το χαρακτήρα τους. Όταν, στερείσαι σεβασμού της άλλης άποψης και πίστης, τότε αυτοκαταδικάζεσαι… Το μόνο που κατορθώνουν οι βίαιοι και βλάσφημοι, είναι να εκπέμπουν στην κοινωνία τη δυσωδία της ψυχής τους. Και κάτι τέτοιο δεν ωφελεί κανέναν…
Το έλλειμμα Παιδείας στη χώρα μας, την Ελλάδα, που γέννησε τον πολιτισμό και τη δημοκρατία, τα τελευταία χρόνια διογκώνεται συνεχώς με απρόβλεπτες συνέπειες για το μέλλον! Η παροχή παιδείας και αγωγής στους νέους ανθρώπους δεν αποτελεί αποκλειστικό έργο του σχολείου, όπως πιστεύουν πάρα πολλοί… Στη διαδικασία αυτή συμμετέχουν κι άλλοι φορείς αγωγής, όπως είναι πρωτίστως η οικογένεια, το ευρύτερο οικογενειακό και κοινωνικό περιβάλλον, τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, η θρησκευτική πίστη, οι νόμοι και οι κανόνες του κράτους, και αργότερα ο χώρος εργασίας. Είναι, επομένως, ιδιαίτερα σημαντικό για κάθε φορέα αγωγής περισσότερο από ποτέ να αντιλαμβάνεται την ευθύνη που του αναλογεί στη διαμόρφωση και στον επηρεασμό της νέας γενιάς, προκειμένου η κοινή προσπάθεια ορθής διαπαιδαγώγησης των νέων να είναι αποτελεσματική.
Η κρισιμότητα των περιστάσεων είναι τέτοια που δεν επιτρέπει άλλες ολιγωρίες από κανέναν μας… Όσες οικονομικές επενδύσεις και αν γίνουν σε μια χώρα, πάντα θα μοιάζουν μάταιες αν ο λαός στερείται της Παιδείας… Και Παιδεία δεν είναι μόνο το να έχεις γνώσεις! Αυτό δεν αρκεί… Παιδεία είναι πρώτιστα να ξέρεις να συμπεριφέρεσαι, να σέβεσαι τους νόμους και τον συνάνθρωπό σου… Κι αυτό ισχύει απαρέγκλιτα για όλους μας, ανεξαρτήτως της «θέσης» που κατέχουμε μέσα στην κοινωνία… Όταν καταλάβουμε αυτό, τότε, ίσως, φτιάξουν και τα πράγματα…
