Του Δημήτρη Χρυσόπουλου, Φιλόλογου – Ιστορικού

 

Ζούμε δύσκολους καιρούς και το έχουμε καταλάβει, νομίζω, όλοι μας αυτό… Έχουμε να αντιμετωπίσουμε έναν εχθρό αόρατο και ύπουλο, που φωλιάζει μέσα στις καθημερινές συνήθειές μας, στον τρόπο που ζούσαμε ως τώρα. Κι ίσως γι’ αυτό να είναι τόσο επικίνδυνος. Το αύριο μοιάζει να απειλεί και να ψυχοπλακώνει τη χώρα μας και την οικουμένη για πρώτη φορά μετά από το Β’ παγκόσμιο πόλεμο. Η παγκόσμια κοινότητα, όλες οι χώρες του κόσμου αντιμετωπίζουν ταυτόχρονα την ίδια απειλή για την υγεία και την οικονομία, ενώ κανείς δεν μπορεί να προσφέρει ελπίδα με πειστικές διαβεβαιώσεις για το χρονικό ορίζοντα αυτής της μεγάλης τραγωδίας και της οικουμενικής δοκιμασίας.

 

Διαπιστώνουμε όλοι καθημερινά πόσο φθαρτοί και ανίσχυροι είμαστε… Όλη μας η βολεμένη καθημερινότητα, τα στεγανά μας, οι συνήθειές μας, η δουλειά μας, καταρρέουν. Ένας αόρατος μικροσκοπικός ιός διέλυσε όλη την επίπλαστη «αυτάρκειά» μας, όλο μας το «σύμπαν» και απειλεί και την ίδια την ύπαρξή μας. Κανείς δεν είναι σίγουρος αν θα αρρωστήσει αύριο ή ακόμα κι αν θα ζει σε ένα μήνα. Εικόνες και δραστηριότητες που θεωρούσαμε δεδομένες, ξαφνικά απέκτησαν τεράστια αξία… Μια βόλτα στην παραλία, μια μάζωξη λίγων φίλων, μια αγκαλιά με τους αγαπημένους μας ανθρώπους…

 

Οι άνθρωποι εδώ και λίγες εβδομάδες βρίσκονται το μεγαλύτερο μέρος της ημέρας στο σπίτι τους και φαντάζονται, προσπαθούν να βρουν λύσεις στα προβλήματά τους. Γεγονός που σίγουρα θα ενεργοποιήσει τη δημιουργικότητα του καθενός μέσα από όσα διαδραματίζονται, γιατί καθένας ζει διαφορετικά ή με ταυτόσημο τρόπο αυτήν την κατάσταση.

 

Γιατί ξέρουμε πολύ καλά σήμερα ότι η ζωή μας πλέον δε θα είναι ποτέ ξανά η ίδια. Θα υπάρχει πλέον η περίοδος πριν και μετά τον κορωνοϊό και είναι καλύτερο να οραματιστούμε το μετά από τη στιγμή που τώρα ζούμε πολιορκημένοι από τον ιό. Να δούμε τι μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε, τι καινοτομία έχουμε κάνει και πως μπορούμε να τη χρησιμοποιήσουμε.

 

Οι περισσότεροι είμαστε από αυτούς που, στις κανονικές μέρες, έφευγαν το πρωί από το σπίτι και γυρνούσαν το βράδυ. Η φυσική παρουσία ανθρώπων γύρω μας (είτε αυτό περιλαμβάνει τη δουλειά, είτε ένα γυμναστήριο, είτε μια συνάντηση με φίλους), ήταν διαρκής και καθημερινή. Όταν όλο αυτό λοιπόν κόβεται βίαια από τη μια στιγμή στην άλλη, αρχικά λειτουργεί σαν σοκ, αφετέρου σου δημιουργεί την ανάγκη να βρεις ένα εναλλακτικό τρόπο επικοινωνίας, όπως αυτόν που σου προσφέρουν τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης για παράδειγμα…

 

Ο φόβος, όμως, που θα αφήσει πίσω του ο κορωνοϊός θα εξαλειφθεί; Ποιο είναι, άραγε, το πραγματικό πρόβλημα αυτή τη στιγμή; Ότι η ανθρωπότητα δείχνει ακόμη αδύναμη απέναντι στην επέλαση της επιδημίας. Αυτή η τωρινή αδυναμία γεννά αβεβαιότητες και οι αβεβαιότητες το φόβο… Όταν και όποτε περάσει η πανδημία του κορωνοϊού, τίποτα δεν θα είναι το ίδιο! Πολλά πρόκειται ν’ αλλάξουν, σε όλο τον κόσμο και σε όλα τα επίπεδα!

 

Το ερώτημα που αναντίρρητα προκύπτει είναι αν αυτά που θα αλλάξουν, θα είναι προς το καλύτερο. Ας ελπίσουμε ότι θα είναι… Με προσοχή και εγρήγορση μπορούμε και πρέπει να τα καταφέρουμε – η τεχνολογία, άλλωστε, αποδεικνύεται ο καλύτερος αρωγός σ’ αυτή την προσπάθεια, συμβάλλοντας στην αλλαγή «παραδείγματος» όσον αφορά στον τρόπο που αντιμετωπίζουμε τις ανάγκες μας. Αν πάντως αναλογιστεί κανείς ότι ακόμα κι αυτή την περίοδο, γινόμαστε μάρτυρες ανήθικων συμπεριφορών (από την κερδοσκοπία μέχρι απάνθρωπες συμπεριφορές κρατών) δεν είμαστε και τόσο αισιόδοξοι όσο θα θέλαμε…

 

Μέσα, όμως, σε τούτες τις ζοφερές στιγμές που βιώνει η ανθρωπότητα και η χώρα μας, ασφαλώς και ξεχωρίζουν εκείνοι που μορφοποιούν και κρατούν αρραγείς τους κρίκους της υγειονομικής αλυσίδας. Είναι οι ήρωες των ημερών. Οι γιατροί, το νοσηλευτικό προσωπικό, τα σώματα ασφαλείας και οι Ένοπλες Δυνάμεις της χώρας, αλλά και η προσωπική υπευθυνότητα κάθε πολίτη υπακούοντας στα οδυνηρά, αλλά μοναδικά για την επιβίωσή μας, περιοριστικά μέτρα. Βέβαια σε τέτοιες πρωτόγνωρες καταστάσεις ζόφου το σχεδιασμό και τον επιτελικό ρόλο τον έχει το κεντρικό κράτος, το οποίο έχει να αντιμετωπίσει άλλη μια απειλή πέραν του προβλήματος της λαθρομετανάσευσης. Ωστόσο βέβαια και οι κατώτερες βαθμίδες της διοίκησης πρέπει να βρίσκονται σε ετοιμότητα, αφού πρέπει να έχουμε λύσεις ακόμη και για τα χειρότερα σενάρια…

 

Παράλληλα, ας μην ξεχνάμε και κάθε άνθρωπο που σαν ξεχωριστή και αυτόνομη οντότητα ακολουθεί τις συστάσεις των γιατρών και της πολιτείας, ενώ ταυτόχρονα νοιάζεται και για τους συνανθρώπους του, προσφέροντας τη βοήθειά του όπου μπορεί και όπου χρειάζεται. Με χαρά διαπιστώνω ότι στη χώρα μας τουλάχιστον τα άτομα αυτά φαίνεται να αποτελούν την πλειοψηφία. Παρά τα κακά που μπορεί να έχουμε ως κοινωνία, αναδεικνύεται τώρα στην κρίση, ότι όχι μόνο εξακολουθεί να υπάρχει και αυτή η Ελλάδα αλλά ίσως να είναι όπως ανέφερα και πλειοψηφία. Χαρακτηριστικά παραδείγματα αποτελούν ομάδες στο διαδίκτυο όπου υπάρχουν εθελοντές, άνθρωποι της διπλανής πόρτας, έτοιμοι να προσφέρουν σε όλους εκείνους που δεν έχουν τη δυνατότητα να εξυπηρετηθούν!

 

Σίγουρα τίποτα δεν θα είναι το ίδιο ΑΥΡΙΟ. Αγαθά που τα θεωρούσαμε δεδομένα καθώς και πολλών ειδών κατακτήσεις θα πάνε περίπατο. Ίσως δούμε τεράστιες αλλαγές στις συμπεριφορές των γύρω μας αλλά και του ίδιου μας του εαυτού. Το αν η επόμενη ημέρα που θα ξημερώσει θα είναι προς όφελος των κοινωνιών βρίσκεται στο χέρι των ίδιων των κοινωνιών… Σίγουρα, οικονομικά το μέλλον προμηνύεται ζοφερό! Ας ανακάμψουμε τουλάχιστον ηθικά και πνευματικά, θα είναι ένα πρώτο καλό βήμα!

 

Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί το Akismet για να μειώσει τα ανεπιθύμητα σχόλια. Μάθετε πώς υφίστανται επεξεργασία τα δεδομένα των σχολίων σας.