Του Δημήτρη Χρυσόπουλου, Φιλόλογου – Ιστορικού

 

Σίγουρα κάθε φορά που διαβάζεις ή μαθαίνεις κάποιο άσχημο γεγονός, αυθόρμητα ξεχνάς τα όσα μπορεί να σου συμβαίνουν και πρόσκαιρα αρχίζεις και «ταξιδεύεις» σε μονοπάτια που ξεπερνούν τα όσα διαδραματίζονται στην καθημερινότητά μας… Το χειρότερο όμως είναι ότι πρέπει να συμβούν τέτοιου είδους γεγονότα για να μας υπενθυμίσουν ότι δυστυχώς στραβά αρμενίζουμε και μάλιστα σε πολλές κατευθύνσεις!

 

Θα ξεκινήσω αρχικά με ένα απίστευτο βίντεο, που προκαλεί τουλάχιστον οργή, και κάνει τις τελευταίες μέρες τον γύρο του διαδικτύου. Σε αυτό, λοιπόν, καταγράφεται ένας μαθητής του ΕΠΑΛ να «τραμπουκίζει» άγρια καθηγήτριά του, προκειμένου εκείνη να του σβήσει μία απουσία. Ο μαθητής μάλιστα με πολύ επιθετικό και βίαιο τρόπο, απειλεί την καθηγήτρια, ενώ ένας άλλος μαθητής «παίζει» ακριβώς πίσω της. Η καθηγήτρια, πάντως, παρά το απαράδεκτο ύφος του μαθητή, τον παρακολουθεί ψύχραιμη μέχρι το τέλος του βίντεο.

 

Κάποιοι το χαρακτήρισαν φυσιολογικό, κάποιοι πάλι ακραίο και απαράδεκτο… Το πιο λυπηρό όμως είναι ότι αυτό που βλέπουμε, είναι μία σταγόνα στον ωκεανό. Το πρόβλημα είναι η γενικότερη νοοτροπία των μαθητών στα σχολεία, η οποία υποχρεώνει τον εκπαιδευτικό να καταβάλλει εξουθενωτική προσπάθεια, μόνο και μόνο για να προσδώσει στην τάξη μια σχετική (επιφανειακή) κανονικότητα, ενσαρκώνοντας μόνιμα τον ρόλο του μπαμπούλα. Ειδικά αν διδάσκεις μάθημα γενικής παιδείας, σε άτομα που θεωρούν το μάθημά σου ώρα για χαβαλέ και που έχουν έρθει στο σχολείο για να πάρουν απλά ένα «χαρτί», κουβαλώντας μαζί τους μόνο το κινητό τους, η προσπάθεια να επιβληθείς και να δώσεις κίνητρα παρακολούθησης του μαθήματος μοιάζει με έναν αγώνα που τις περισσότερες φορές είναι άνισος και καταδικασμένος να αποτύχει! Διαχρονικά βλέπουμε ότι η έννοια σεβασμός τόσο προς τους καθηγητές, τους δασκάλους, τους γονείς όσο και κατ’ επέκταση προς τους μεγαλύτερους χάνεται μέρα με τη μέρα…

 

Κι αν υποθέσουμε ότι το παραπάνω συμβάν δεν προκαλεί και τόσο μεγάλη έκπληξη, ειδικά σε όσους δουλεύουν στο χώρο της εκπαίδευσης, ένα επίσης άσχημο περιστατικό σε βάρος μαθήτριας από συμμαθητές της, σε σχολείο της Θεσσαλονίκης, είδε επίσης το φως της δημοσιότητας. Έτσι λοιπόν τρεις μαθητές έβαλαν συμμαθήτριά τους να γλείψει «τούρκικη» τουαλέτα σε Δημοτικό Σχολείο. Θα ισχυριστεί κάποιος «παιδιά είναι», κάποιος άλλος πάλι ότι έπαιζαν ένα παιχνίδι -πιθανότατα- σαν κι αυτό που παίζαμε κι εμείς μικροί, το «θάρρος ή αλήθεια», και κάποιος τρίτος θα τα βάζει με όλους και με όλα θέλοντας να «πάρει κεφάλια»…

 

Το ζήτημα όμως είναι ότι τέτοιου είδους περιστατικά ούτε μπορούν να λυθούν αυτόματα, ούτε φυσικά θα είναι και τα τελευταία αν επιτέλους δεν αποφασίσουμε να υπάρξει αγαστή συνεργασία μεταξύ γονέων και εκπαιδευτικών, ώστε αυτή να μην περιστρέφεται γύρω μόνο από τους βαθμούς και την πρόοδο των παιδιών στα μαθήματα. Το σχολείο βρίσκεται εκεί για να πλάσει πάνω απ’ όλα σωστούς ανθρώπους, ψυχικά υγιείς, που θα αποτελέσουν τις επόμενες (ελπίζω περισσότερο δημιουργικές από τις δικές μας) γενιές και φυσικά για να αντιμετωπίζει κάθε είδους προβλήματα όπως τα παραπάνω με σύνεση, διάλογο και σωστές αποφάσεις… Και φυσικά στην κατεύθυνση αυτή οι δάσκαλοι οφείλουν να λειτουργούν πρωτίστως με βάση την παιδαγωγική και το υψηλό αίσθημα ευθύνης,… Η οργή και ο θυμός στην εκπαιδευτική διαδικασία μόνο αρνητικά αποτελέσματα μπορούν να προσφέρουν!

 

Και επειδή δεν φταίνε πάντα μόνο τα παιδιά καλό είναι και εμείς οι εκπαιδευτικοί να κάνουμε την αυτοκριτική μας και φυσικά να αποτελούμε παράδειγμα προς μίμηση για τους μαθητές μας… Τι μηνύματα όμως έρχονται να περάσουν στην ίδια την κοινωνία μας όταν διαβάζεις στις ειδήσεις ότι υποδιευθυντής Δημοτικού Σχολείου ομολόγησε ότι έκλεψε τα χρήματα που είχαν μαζέψει οι μαθητές του σχολείου του για την εκδρομή τους… και σκηνοθέτησε «ληστεία» σε βάρος του; Με τέτοιες καταδικαστέες πράξεις σαφώς και δίνονται λάθος παραδείγματα στους μαθητές, άρα λοιπόν και εμείς οι εκπαιδευτικοί έχουμε μεγάλο μερίδιο ευθύνης για όσα γίνονται…

 

Για το τέλος άφησα το κερασάκι στην τούρτα της εβδομάδας: την εξιχνίαση μίας πρωτοφανούς τυμβωρυχίας που είχε σημειωθεί τον περασμένο Δεκέμβριο στο νεκροταφείο του χωριού Πλατύ στην Καλαμάτα, όταν τρεις μαθητές Γυμνασίου και Λυκείου μαζί με έναν 21χρονο αρχικά κατέστρεψαν μνήματα του κοιμητηρίου, βγάζοντας και πετώντας οστά νεκρών σε μεγάλη απόσταση εντός του κοιμητηρίου και έπειτα ξέθαψαν γυναίκα από οικογενειακό τάφο, μετέφεραν το σώμα της και το τοποθέτησαν σε εδραία θέση, έτσι ώστε να κοιτά την είσοδο του νεκροταφείου. Τα όσα είδαν στο φως της δημοσιότητας είναι πραγματικά αδιανόητα! Κι όλα αυτά από νέους ανθρώπους, μαθητές, έφηβους…

 

Τέσσερα ανόμοια μεταξύ τους περιστατικά έρχονται να μας δείξουν ότι τα όσα συμβαίνουν γύρω μας τις περισσότερες φορές προφανώς και δεν αντιμετωπίζονται με τον κατάλληλο τρόπο… Με ημίμετρα, επιφανειακά μέτρα και σπασμωδικές κινήσεις σίγουρα κάθε «αρρωστημένη» κατάσταση είναι δεδομένο ότι δεν θα καταφέρει να ιαθεί ποτέ! Το ζήτημα λοιπόν είναι πολύ βαθύτερο και έχει να κάνει σε μεγάλο βαθμό με το γεγονός ότι τόσο το σημερινό σχολείο όσο και η σύγχρονη οικογένεια δεν εκπληρώνουν επαρκώς τους ρόλους τους.

 

Το σχολείο, ως ένας κατεξοχήν κοινωνικός θεσμός, δεν μπορεί να παραμείνει στάσιμο μπροστά στις ραγδαίες αλλαγές της κοινωνίας μας. Η αντιστοιχία μεταξύ των νέων κοινωνικών συνθηκών και της εκπαίδευσης καθιστούν προφανέστατα την ανάγκη μιας ριζικής αναμόρφωσης του εκπαιδευτικού συστήματος που να περιλαμβάνει νέες συνθήκες σχολικής ζωής και διαδικασίες μάθησης, νέα γνωστικά αντικείμενα, αναβαθμισμένες υποδομές και αναπροσαρμοσμένο ωρολόγιο πρόγραμμα. Το ίδιο και η οικογένεια που πρέπει να εξοπλίσει το παιδί με όλα εκείνα τα εφόδια ώστε και να αντιστέκεται στις επικίνδυνες σειρήνες της εποχής αλλά και να κατορθώσει μελλοντικά να σταθεί στα πόδια του δίχως κάθε είδους δεκανίκια… Όπως επίσης και εμείς οι εκπαιδευτικοί που οφείλουμε να κάνουμε σωστά τη δουλειά μας δίχως εκπτώσεις στην ποιότητα της εκπαιδευτικής και παιδαγωγικής διαδικασίας!

 

Τέλος, ας μην ξεχνάμε φυσικά και την ίδια την πολιτεία (ανεξαρτήτως πολιτικών πεποιθήσεων του καθενός) που κάθε φορά που πρέπει να πάρει ριζικές αποφάσεις για αλλαγές, προτιμά να προχωράει σε κινήσεις εντυπωσιασμού και δίχως ουσιαστικού αντικρίσματος λόγω αυτής της πολύπλοκης έννοιας που ονομάζεται πολιτικό κόστος… Γιατί αν δεν είναι έτσι, τα πράγματα θα ήταν το λιγότερο… ελάχιστα καλύτερα!

 

 

Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί το Akismet για να μειώσει τα ανεπιθύμητα σχόλια. Μάθετε πώς υφίστανται επεξεργασία τα δεδομένα των σχολίων σας.