Του Νίκου Τσούλια

 

     Ελάτε εδώ μικρές, παλιές μου επιθυμίες να τα ξαναπούμε τώρα που δεν αγχώνομαι για το μέλλον, που δεν κοιτάω μόνο μπροστά και όλο πιο μπροστά, τώρα που δεν κυνηγάω το ένα όνειρο μετά το άλλο και δεν καυχιέμαι για την κατάκτηση της μιας φιλοδοξίας μετά την άλλη.

     Ξέρω, ήσασταν στη σκιά των μεγάλων προσδοκιών μου και στις όποιες επιτυχίες μου και δεν έμενε σκέψη για να ασχοληθώ με εσάς. Εσείς ανήκατε στο παρελθόν, δεν είχατε προβολές στο μέλλον, δεν ήσασταν κάτι το πολύ σημαντικό, δεν κρινόταν η ζωή μου από την ικανοποίησή σας ή όχι. Ήσασταν ταπεινές και καταφρονεμένες, αφού ούτε καν στους φίλους μου δεν μπορούσα να σας εξιστορήσω.

     Κι όμως, η ψυχή μου, ποτέ δεν σας εγκατέλειψε, δεν σας άφησε να ερημώσετε, να σας καταπιεί η λήθη. Με την παραμικρή αφορμή φωλιάζατε στο συναίσθημά μου με μια περίεργη εικόνα – άλλοτε είχατε τη μορφή παράπονου και άλλοτε την όψη όμορφου νήματος με την απαρχή του στα παιδικά μου ριζώματα. Εσείς δεν μεταμορφωνόσασταν σε απογοήτευση, όταν δεν μπορούσα να σας ικανοποιήσω – δεν έσβηνε η λάμψη σας, παραμένατε μια μικρή φλόγα που φώτιζε τόσο όμορφα, γιατί είχε μέσα της χρόνια αθωότητας και φαντασιώσεων.

Διαβάστε επίσης:Απορίες επί του διαβάσματος και επί των βιβλίων

     Θα μου πείτε, «έχει νόημα τώρα να εκπληρωθούμε, να πάψουμε να είμαστε επιθυμίες; Όχι, είσαστε επιθυμίες, που παραμένετε πάντα επιθυμίες ακόμα και αν σας ικανοποιώ. Και αυτή είναι η ξεχωριστή γοητεία σας. Άλλωστε κάθε ικανοποίηση επιθυμίας ή φιλοδοξίας ή ονειροπλασίας μπορεί να έχει μια αίσθηση ολοκλήρωσης και κατάκτησης αλλά ταυτόχρονα είναι και αίσθηση απογοήτευσης – γιατί χάνει τη μαγεία του ανεκπλήρωτου, που τροφοδοτεί το όνειρο. Εσείς πάντα ήσασταν τόσο απλές, τόσο …ασήμαντες στον κόσμο των υλικών αγαθών, σα να ήσασταν εξαϋλωμένα αγαθά, που δεν έχαναν την αξία τους.

     Έζησα μαζί σας. Συνέχεια ήσασταν συνοδοί μου. Σας πραγματοποιούσα και παραμένατε πάντα επιθυμίες. Τι όμορφο… Να αγοράζω βιβλία, μολύβια, σημειωματάρια, στυλό από κάθε τόπο, μακρινό ή κοντινό, που πήγαινα – και ήσασταν εσείς οι μαρτυρίες των ταξιδιών μου μα πιο πολύ του ταξιδιού που μου κάνατε στο παιδικό παρελθόν, τότε που δεν σας είχα καθόλου εύκολα. Και μαζί με εσάς ήλθε και η συλλογή από πένες – που δεν τολμούσα ούτε καν να τις ονειρευτώ – και από σελιδοδείκτες, που δεν ήξερα ότι υπήρχαν.

     Μα ξέροντας την αγάπη μου για εσάς βρέθηκαν στο δρόμο μου φίλοι και φίλες, που συνέργησαν στο διαχρονικό μου παιχνίδι με εσάς. Με γέμισαν βιβλία και βιβλία – οι πόθοι όλων των καιρών μου ξεπεράστηκαν, έφυγε και ο φόβος μου μήπως κάποια στιγμή δεν θα έχω βιβλία να διαβάσω. Έχω βιβλία για δύο και για τρεις ακόμα ζωές – και συνέχεια έρχονται καινούργια. Σημειωματάρια, τετράδια, μολύβια γέμισαν κάθε γωνιά του σπιτιού μου. Σελιδοδείκτες από τόπους μακρινούς (Ταϊλάνδη, Μινεσότα, Νέα Υόρκη, Νέο Δελχί, Όσλο, Παρίσι, Ρώμη, Βενετία, Πολωνία, Λουξεμβούργο, Κωνσταντινούπολη, Άγκυρα…) μαζεύτηκαν εδώ για να δωρίσουν χαρά και ομορφιά.

Διαβάστε επίσης: Στο σπίτι μου έχω έναν θησαυρό!

     Καλότυχος που μου λείψατε κάποτε και θέριεψαν οι επιθυμίες μου και ήσασταν παντοτινοί συνοδοιπόροι της ζωής μου, καλότυχος που είστε ταπεινές επιθυμίες και δεν αποζητούσατε κάποια επιτυχία αλλά παραμείνατε και παραμένετε επιθυμίες και καλλιεργείτε συνεχώς το συναίσθημά μου…

anthologio.wordpress.com

Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί το Akismet για να μειώσει τα ανεπιθύμητα σχόλια. Μάθετε πώς υφίστανται επεξεργασία τα δεδομένα των σχολίων σας.