Του Νίκου Τσούλια

     Η φοιτητική ζωή πάλαι ποτέ στην Αθήνα – όπως και αλλού και πάντοτε… – είχε κάποιες «σταθερές». Στέκια, συνήθειες και νοοτροπίες ακόμα και προσωπικές συμπεριφορές αλλά και συλλογικές επιλογές και προπάντων παρέες και φιλίες αποτελούν βασικά σημεία αναφοράς που χαρακτηρίζουν τις εκάστοτε φοιτητικές εποχές.

     Η μετακίνηση της λειτουργίας του Πανεπιστημίου Αθήνας και του Μετσόβειου Πολυτεχνείου από το κέντρο της Αθήνας στα σημερινά campus στα όρια του δήμου Ζωγράφου άλλαξαν πολλά από τα βασικά σημεία της φοιτητικής ζωής. Άλλα χαρακτηριστικά έχουν εδώ και χρόνια πολλά τα παλιά φοιτητικά στέκια…

     Πάντα θες την αλλαγή. Τρομάζεις με τη σταθερότητα, στην οποία τίποτα δεν συμβαίνει. Κι όμως βιώνεις μια αντίφαση. Θέλεις να αλλάζουν γύρω σου τα κάθε λογής πράγματα, να υπάρχει απτή εξέλιξη στον κόσμο σου αλλά ταυτόχρονα επιθυμείς σφόδρα να υπάρχουν σταθερές αναφορές, να μην τα καταπίνει όλα η άβυσσος του παρελθόντος, να έχεις βεβαιότητες ότι κάτι μένει, κάτι που θα είναι οικείο σου…

     Για τους φοιτητές της Φυσικομαθηματικής Σχολής στη δεκαετία του 1970 τα πιο σταθερά σημεία αναφοράς τους ήταν: το κτίριο της Φυσικής στη Σόλωνος, το Χημείο στη Ναυαρίνου, το κτίριο της Νομικής στη Σόλωνος, η Γραμματεία στην Ιπποκράτους 33 και η Πανεπιστημιακή Λέσχη στην Ιπποκράτους 15 (κτίστηκε 1926-1930). Αποτελεί διαχρονικό στολίδι αρχιτεκτονικής αισθητικής της Αθήνας. Εδώ στη Λέσχη εκτυλισσόταν μεγάλο μέρος της καθημερινής ελεύθερης δραστηριότητάς μας.

     Εδώ ήταν η Ίριδα, ο φοιτητικός κινηματογράφος και τα διάφορα «βοηθητικά» τμήματα του Πανεπιστημίου και, το πιο σημαντικό, τα Αναγνωστήρια και οι Βιβλιοθήκες στο 2ο και στον 4οόροφο αλλά και τα εστιατόρια στο υπόγειο και στην ταράτσα και το καφενείο στον 2ο όροφο. Σμήνη φοιτητών περιτριγύριζαν την Λέσχη και δεν εύρισκες εύκολα θέση για διάβασμα. Τότε λόγω της έλλειψης του σημερινού διαδικτύου, που χαρίζει δωρεάν γνώση και πληροφορία, αλλά και της σπανιότητας επιστημονικών βιβλίων η προσφυγή στις βιβλιοθήκες του πανεπιστημίου ήταν μια σημαντική ανάγκη.

     Υπήρχε όμως και μια άλλη αντίληψη. Το διάβασμα σε χώρους δημόσιους και φοιτητικούς προσέφερε περισσότερη όρεξη και πνοή. Είχες και την παρέα σου, για να κάνεις διάλειμμα συζητώντας διάφορα ζητήματα αλλά «προκαλούσες και την τύχη σου» να κάνεις και νέους φίλους και κυρίως να φλερτάρεις φοιτήτριες και από άλλα τμήματα και άλλες σχολές – ιδίως από τη Φιλοσοφική. Απέναντι υπήρχε το μικρό πάρκο πίσω από την Εθνική Βιβλιοθήκη και όταν είχε καλό καιρό, συγκέντρωνε τον φοιτητόκοσμο για μια ξεχωριστή ξεκούραση.

     Η Λέσχη στέκει αγέρωχη στο πέρασμα του χρόνου. Μπορεί να μην έχει την παλιά κίνηση αλλά παραμένει το πιο ζωντανό διαχρονικό σημάδι της όλης πορείας της φοιτητικής ζωής στην Αθήνα. Έχει και παρέα που δεν θα αλλάξει ποτέ: τα κτίρια της Ακαδημίας, της Εθνικής Βιβλιοθήκης, της Νομικής, της Φυσικής και τα Προπύλαια. Έχει ακόμα τα θέατρα της Ιπποκράτους, τα σινεμά «Όπερα» και «Έλλη» αλλά και διάφορα εμπορικά: βιβλιοπωλεία στη Σόλωνος, το καφέ «Όπερα» στην ομώνυμη στοά και τον «Κοραή», δίπλα από την παλιά Γραμματεία, το τυροπιτάδικο «Μακεδονικό» Ιπποκράτους και Σόλωνος, το φαρμακείο «Αρναούτη» Σόλωνος και Ασκληπιού κλπ.

     Το παρελθόν είναι παρελθόν. Έτσι και το ανακατεύεις με το παρόν μάλλον θα βρεθείς μπλεγμένος. Υπάρχει μόνο μια διέξοδος στην απειλή του παρελθόντος, να κρατάς κάποιο νήμα του σταθερό, να κάνεις το παρελθόν μόνιμο παρόν. Πηγαίνω τακτικά στη Λέσχη, στο καφέ του. Ίδιες καρέκλες, ίδια τραπεζάκια, ίδια θέα στην Ακαδημίας, ίδιο σκηνικό, άλλοι καιροί…

     Είναι το πιο σταθερό στέκι μου στο κέντρο της Αθήνας. Εδώ γράφω, διαβάζω, στοχάζομαι, εμπνέομαι. Έχω συμφιλιώσει το παρελθόν μου με τα σημερινά σχέδιά μου, με τα αυριανά όνειρά μου. Απολαμβάνω την ομορφιά…

anthologio.wordpress.com

Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί το Akismet για να μειώσει τα ανεπιθύμητα σχόλια. Μάθετε πώς υφίστανται επεξεργασία τα δεδομένα των σχολίων σας.