Του Δημήτρη Χρυσόπουλου, Φιλόλογου – Ιστορικού

Έχοντας μπει για τα καλά στο πνεύμα των Χριστουγέννων και φτάνοντας παράλληλα στο πρώτο μισό του μήνα που χαρακτηρίζεται για το γιορτινό του κλίμα και την τάση των ανθρώπων να πραγματοποιούν τον ετήσιο απολογισμό τους, το σίγουρο είναι ότι το μυαλό των περισσότερων παιδιών είναι αρχικά στις ερχόμενες διακοπές και έπειτα στα δώρα που θα αποκτήσουν λόγω των ημερών… 

Σχεδόν κάθε χρόνο, τέτοια εποχή, γονείς και παιδιά μπαίνουν στα καταστήματα παιδικών παιχνιδιών και όχι μόνο. Τα παιδιά τα ζητάνε όλα. Δεν αντιλαμβάνονται, όμως, πλήρως τι είναι το χρήμα… Δεν είναι άλλωστε εύκολο η παιδική ψυχή τους να καταλάβει τη δυσκολία με την οποία το αποκτάει κάποιος, ειδικά στις μέρες μας, όπου η οικονομική κρίση άφησε και αφήνει διαρκώς ανεξίτηλα τα σημάδια της σε κάθε έκφανση της καθημερινής ζωής. Βλέπουν παιχνίδια συνεχώς στην τηλεόραση. Συζητούν με τους συμμαθητές τους ποιο δώρο θα λάβει το καθένα τα Χριστούγεννα… Μερικές φορές κλαίνε όταν δεν γίνεται το χατίρι τους. Οι γονείς απ’ την άλλη -τις περισσότερες φορές- φοβούνται να αρνηθούν. Κρατούν πάνω τους ελάχιστα χρήματα και προσπαθούν διακριτικά να πουν στα παιδιά τους: «Δημήτρη δεν έχω τόσα χρήματα πάνω μου. Πάρε τώρα κάτι και θα έρθουμε μια άλλη φορά που θα έχω περισσότερα χρήματα».

Από την άλλη πλευρά, υπάρχουν και εκείνοι οι γονείς που βρίσκονται σε καλύτερη οικονομική κατάσταση και επειδή πολύ συχνά δε διαθέτουν αρκετό χρόνο για να ασχοληθούν με τα παιδιά τους, προσπαθούν να αναπληρώσουν αυτό το κενό αγοράζοντάς τους υλικά αγαθά. Ασχέτως αν πραγματικά τα χρειάζονται ή όχι, αρκεί να μην τους χαλάσουν το χατίρι… Χριστούγεννα έρχονται άλλωστε! Εύκολη δικαιολογία!

Ήταν όμως πάντα έτσι η κατάσταση ή μήπως τα τελευταία χρόνια το φαινόμενο διογκώθηκε; Μήπως παράλληλα με την οικονομική κρίση υπάρχει κάτι πολύ χειρότερο που λέγεται κρίση αξιών; Πλέον ζούμε στην εποχή όπου η αγάπη μετριέται με το συμφέρον, τα όσα μου «προσφέρει» ο άλλος, τα πάντα κινούνται γύρω από υλικά αγαθά και όχι ανιδιοτελή συναισθήματα… Τι παραδείγματα δηλαδή να πάρουν τα παιδιά όταν εμείς οι ίδιοι, οι μεγαλύτεροι, προσπαθούμε να αγοράσουμε ένα ακόμη καλύτερο κινητό, παρότι έχουμε ή ένα πιο όμορφο και γρήγορο αυτοκίνητο, παρότι επίσης έχουμε!

Φτάσαμε στο σημείο να πηγαίνουν τα παιδιά να δουν τους παππούδες και τις γιαγιάδες την περίοδο των γιορτών και το πρώτο πράγμα που σκέφτονται να είναι το χαρτζιλίκι που θα τους δώσουν και μετέπειτα να ενδιαφερθούν αν είναι καλά στην υγεία τους και πως περνάνε… Και φυσικά δεν φταίνε τα παιδιά γι’ αυτό, όσο εύκολο κι αν μοιάζει να μετατοπίζουμε συνεχώς τις ευθύνες μας!

Οι γιορτινές μέρες είναι πάνω από όλα για να μοιράσουμε αγάπη, να περάσουμε όμορφες στιγμές με τους δικούς μας ανθρώπους, να καθίσουμε όλοι μαζί μπροστά στο τζάκι, να φάμε και να πιούμε ανέμελα, δίχως τα βάρη της καθημερινότητας… Και φυσικά να κάνουμε και τα ανάλογα δώρα τόσο στα παιδιά όσο και στον εαυτό μας… Ναι δώρα! Γιατί χρειάζονται κι αυτά, γιατί και η επιβράβευση μέσα στη ζωή είναι, γιατί κι εμείς όταν ήμασταν παιδιά αγωνιούσαμε για το τι θα μας φέρει φέτος ο Άγιος Βασίλης!

Αν θέλουμε ως ενήλικες να συμβάλλουμε στην προσπάθεια των παιδιών να σταθούν κριτικά απέναντι στα περιεχόμενα των μέσων και της διαφήμισης, θα πρέπει να τα διδάξουμε να στέκονται κριτικά απέναντι στις αξίες και τις ευρύτερες πρακτικές που καλλιεργούνται από το κοινωνικοοικονομικό πλαίσιο το οποίο περικλείει στους κόλπους του τα μέσα και τη διαφήμιση…

Η εκπαίδευση του παιδιού θα πρέπει να ξεκινήσει από νωρίς, καθώς κατά τη διάρκεια της παιδικής ηλικίας είναι που ο άνθρωπος διαμορφώνει το χαρακτήρα του και σχηματίζει το ρεπερτόριο των συμπεριφορών του. Οι γονείς και τα σημαντικά πρόσωπα για το παιδί θα πρέπει να αποτελούν υγιή πρότυπα και μοντέλα σωστής συμπεριφοράς, καθώς τα παιδιά γνωρίζουν, πειραματίζονται και εξοικειώνονται με τον κόσμο γύρω τους μέσω των διαδικασιών της ταύτισης και της μίμησης προτύπων. Η συνήθης τακτική πολλών γονιών να αφήνουν με τις ώρες τα παιδιά τους μπροστά από την τηλεόραση, επιτρέποντας την έκθεσή τους σε μια ανεξέλεγκτη και χωρίς μέτρο παρουσίαση προτύπων και εικόνων, προκειμένου να τους αφήσουν ήσυχους ή «να βρουν λίγο χρόνο για τον εαυτό τους», δεν είναι φυσικά ενδεδειγμένος τρόπος διαπαιδαγώγησης.

Δεν είναι αυτοσκοπός να φτάσουμε στο αντίθετο άκρο… Την πολυπόθητη μεσότητα πρέπει να αναζητάμε και εδώ, όπως φυσικά και σε κάθε πτυχή της ζωής μας… Όλα με μέτρο… Κανείς δεν έγινε ευτυχισμένος από τα πολλά δώρα… Αντίθετα, όμως, με αγάπη και στοργή πολύς κόσμος άλλαξε… Πόσο μάλλον τα παιδιά που στην ουσία τώρα πλάθουν τον χαρακτήρα τους. Τα παιδιά θέλουν χρόνο, στήριξη, ισχυρά και σωστά πρότυπα! Μα πάνω από όλα αυτό που πραγματικά χρειάζονται είναι οι γονείς τους!

 

 

https://www.facebook.com/manolis.manos.311/

Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί το Akismet για να μειώσει τα ανεπιθύμητα σχόλια. Μάθετε πώς υφίστανται επεξεργασία τα δεδομένα των σχολίων σας.