Του Δημήτρη Χρυσόπουλου, Φιλόλογου – Ιστορικού

  

Το γεγονός ότι κάθε φορά που συμβαίνει ένα περιστατικό το οποίο σηκώνει αντιδράσεις μέσα στην κοινωνία μας, αναπόφευκτα -τις περισσότερες φορές- συνδέεται άμεσα με το έλλειμμα Παιδείας που υπάρχει στις μέρες μας, είναι μια αδιαμφισβήτητη πραγματικότητα! Μια πραγματικότητα, όμως, που αντί να μας προβληματίζει ολοένα και περισσότερο, δυστυχώς δεν αλλάζει και παραμένει σταθερή -κυρίως- ως προς το γεγονός ότι κάθε φορά ασκούμε την «καθιερωμένη» μας ανέξοδη κριτική αντί να προσπαθούμε να βελτιώσουμε την κατάσταση…

 

Αφορμή για τις παραπάνω σκέψεις μου αποτελεί μία είδηση που αλίευσα από το διαδίκτυο και την οποία θα περιγράψω μέσα από τα λόγια ενός ανθρώπου του αθλητισμού… «Η ισοπέδωση μιας ομάδας δεν είναι το ζητούμενο, όταν μιλάμε για παιδιά που κάνουν τα πρώτα τους βήματα στο μπάσκετ. Πόσο μάλιστα, όταν πρόκειται και για μικρές κοινωνίες, όπου την επόμενη κιόλας ημέρα τα παιδιά υφίσταντο bullying από τα παιδιά που κέρδισαν με αυτό τον τρόπο. Στόχος των ακαδημιών μπάσκετ του Ερμή Σχηματαρίου είναι να προσφέρουν στους νεαρούς αθλητές τη δυνατότητα να εξελιχθούν, να γίνουν καλύτεροι συμπαίκτες και καλύτεροι άνθρωποι μέσα από τις αξίες του αλληλοσεβασμού και του ευ αγωνίζεσθαι. Προτεραιότητα είναι τα παιδιά να χαίρονται το παιχνίδι, να διασκεδάζουν και να αγαπούν το άθλημα του μπάσκετ».

 

Αυτά, λοιπόν, είναι τα λόγια του Νίκου Οικονόμου -που είναι προπονητής της ανδρικής ομάδας του Ερμή Σχηματαρίου, αλλά και υπεύθυνος των ακαδημιών του συλλόγου, ο οποίος αναφερόμενος στο συγκεκριμένο περιστατικό ήρθε να μας θυμίσει ότι ο αθλητισμός πάνω απ’ όλα πρέπει να προσφέρει χαρά, παιδεία, όμορφες στιγμές και όχι να επιζητεί τον «αφανισμό» του αντιπάλου… Να σημειώσω στο σημείο αυτό ότι η νίκη της αντίπαλης ομάδας επετεύχθη με σκορ 126-13!

 

Σίγουρα, αποτελεί συχνό φαινόμενο στους αγώνες των τμημάτων υποδομής διαφόρων ομάδων να υπάρχουν μεγάλες διαφορές όμως η διδασκαλία κάθε αθλήματος, σαφώς και δεν πρέπει να στοχεύει σε τέτοιες λογικές… Το σημαντικό σε αυτή την ηλικία είναι να πηγαίνει το παιδί στην προπόνηση με όρεξη και όχι θέλοντας να νικήσει με 100 πόντους ή με 10 γκολ διαφορά. Με τέτοια σκορ είναι σίγουρο ότι πολλά παιδάκια απογοητεύονται και σκέφτονται αν αξίζει να συνεχίσουν να ασχολούνται με ένα άθλημα το οποίο τους αρέσει, από την άλλη όμως τους κάνει να νιώθουν, το λιγότερο άβολα…

 

Περί του λόγω του αληθές, προ δεκαημέρου διάβασα ότι μία ιταλική ομάδα νίκησε 27-0 μία άλλη για το παιδικό πρωτάθλημα της χώρας και ο προπονητής των νικητών έχασε τη δουλειά του! Ναι, δεν είναι ψέμα! Ο πρόεδρος των νικητών απομάκρυνε τον προπονητή από την τεχνική ηγεσία, θεωρώντας ότι δεν σεβάστηκε την αντίπαλη ομάδα και έτσι πάρθηκε ομόφωνα η απόφαση να απολυθεί. Για τον ίδιο, το Fair Play είναι πάνω από οποιοδήποτε αποτέλεσμα. «Ενημερώθηκα και με εξέπληξε το σκορ της νίκης. Λυπάμαι πολύ γι’ αυτό το 27-0. Οι αξίες του ποδοσφαίρου στην παιδική ηλικία είναι αντίθετες με τέτοια σκορ και τέτοιες καταστάσεις. Ο αντίπαλος πρέπει να απολαμβάνει την εκτίμηση και τον σεβασμό. Ως πρόεδρος, απολογούμαι στην MarinaCalcio και ομόφωνα αποφασίστηκε η απόλυση του προπονητή μας», ανέφερε ο πρόεδρος της Invictasauro.

 

Αυτά τα δύο περιστατικά, λοιπόν, έρχονται σε μεγάλο βαθμό να μας δείξουν ότι ο αθλητισμός πρώτα απ’ όλα πρέπει να είναι απόλυτα συνυφασμένος με την Παιδεία… Η παροχή παιδείας και αγωγής στους νέους ανθρώπους δεν αποτελεί αποκλειστικό έργο του σχολείου, όπως -λανθασμένα- θεωρούν πολλοί,  καθώς στη διαδικασία αυτή συμμετέχουν κι άλλοι φορείς αγωγής, όπως είναι πρωτίστως η οικογένεια, το ευρύτερο οικογενειακό και κοινωνικό περιβάλλον, τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, η θρησκευτική πίστη, οι νόμοι και οι κανόνες του κράτους, αργότερα ο χώρος εργασίας και φυσικά οι αθλητικοί σύλλογοι.

 

Είναι, επομένως, ιδιαίτερα σημαντικό για κάθε φορέα αγωγής να αντιλαμβάνεται την ευθύνη που του αναλογεί στη διαμόρφωση και στον επηρεασμό της νέας γενιάς, προκειμένου η κοινή προσπάθεια ορθής διαπαιδαγώγησης των νέων να είναι αποτελεσματική. Ας μην ξεχνάμε, άλλωστε, ότι από τα χρόνια της κλασσικής αρχαιότητας, ο συνδυασμός αθλητισμού και παιδείας ήταν μια έννοια συνυφασμένη με την αγωγή και την ολοκλήρωση της ανθρώπινης προσωπικότητας. Χωρίς να προτάσσεται η μια διαδικασία έναντι της άλλης, αλληλεπιδρούσαν με στόχο τη δημιουργία ελεύθερων, υπεύθυνων ανθρώπων ικανών στο σώμα, το νου και την ψυχή, να στοχάζονται ορθά, να προτείνουν υπεύθυνα και να ενεργούν αποφασιστικά.

 

Για όλους, λοιπόν, τους παραπάνω λόγους ο αθλητισμός, πρέπει να είναι διασκεδαστικός διότι αν οι νεαροί αθλητές δε διασκεδάζουν, σταδιακά θα φύγουν, ανεξάρτητα από το πόσο ταλαντούχοι είναι και πόσο καλός είναι ο προπονητής ή η ομάδα τους. Οι ενήλικες σπάνια κάνουν οικιοθελώς δραστηριότητες από τις οποίες δεν κερδίζουν ευχαρίστηση. Γιατί, λοιπόν, πρέπει να πιστεύουμε ότι τα παιδιά μας θα το κάνουν;

 

Επιπρόσθετα οι αθλητές πρέπει να δημιουργούνται σε περιβάλλοντα όπου δεν θα φοβούνται να κάνουν λάθη, όπου θα ενθαρρύνονται να προσπαθήσουν και ακόμη κι να αποτύχουν θα πρέπει να καταλαβαίνουν ότι η αποτυχία είναι ένα απαραίτητο κομμάτι της ανάπτυξης και της προόδου τους. Οι προπονητές και οι γονείς που συνεχώς σχολιάζουν, αμφισβητούν την κάθε απόφαση των αθλητών και φωνάζουν στους αθλητές που προσπαθούν να κάνουν ό,τι καλύτερο μπορούν στο τέλος -τις περισσότερες φορές- αποτυγχάνουν και οδηγούν τα παιδιά μακριά από το άθλημα.

 

Ο φόβος είναι ένα πολύ δυνατό συναίσθημα, που μπορεί να ακινητοποιήσει έναν αθλητή – μαθητή και να τον οδηγήσει σε λάθη. Γι’ αυτό ίσως το πιο σημαντικό μάθημα που θα βοηθήσει κάθε παιδί είναι να μην φοβάται την αποτυχία. Αν, καταφέρει να απολαμβάνει το άθλημα, τότε θα μαθαίνει από την εμπειρία και θα δείχνει μεγαλύτερη προθυμία βελτίωσης. Με το να ταπεινώνουμε τον αντίπαλο, σίγουρα δεν θα γίνουμε καλύτεροι!

 

Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί το Akismet για να μειώσει τα ανεπιθύμητα σχόλια. Μάθετε πώς υφίστανται επεξεργασία τα δεδομένα των σχολίων σας.