Τα «μυστικά» των φετινών Πανελληνίων

Του Δημήτρη Χρυσόπουλου, Φιλόλογου – Ιστορικού

 

Μάλλον στραβά αρμενίζουμε…

 

Πολλά γράφτηκαν και ειπώθηκαν τις τελευταίες ημέρες, σχετικά με την δυσκολία των θεμάτων και ειδικά του μαθήματος της Φυσικής. Χαρακτηριστική η καταγγελία της Ελληνικής Εταιρείας Φυσικής, σύμφωνα με την οποία «φέτος οι εξετάσεις Φυσικής κατέληξαν σε εξετάσεις αντοχής, με θέματα τεχνητά κατασκευασμένα και υπερβολικά φορτωμένα με μαθηματικές πράξεις που δεν αναδεικνύουν τις έννοιες και την ομορφιά της Φυσικής». Μάλιστα, η Εταιρεία Φυσικής δεν δίστασε να αναφερθεί ακόμα και σε πολιτικές σκοπιμότητες.

Ακόμη πιο χαρακτηριστική του κλίματος που έχει δημιουργηθεί είναι και η επιστολή που έστειλε η μητέρα ενός υποψηφίου στο υπουργείο Παιδείας, όπως διαβάσαμε στο πρωτοσέλιδο της εφημερίδας ΤΑΧΥΔΡΟΜΟΣ προχθές Παρασκευή. Ειδικότερα η Βολιώτισσα μητέρα του υποψηφίου απευθύνει οργισμένη επιστολή προς το Υπουργείο Παιδείας και αναρωτιέται «πώς ένας γονιός μπορεί να παρηγορήσει το παιδί του, όταν γυρίζει κλαίγοντας από τις εξετάσεις;».

Και έρχομαι κάπου εδώ να συμμεριστώ την άποψή της και να αναρωτηθώ και εγώ με τη σειρά μου: Ποιος γονιός και ποιος εκπαιδευτικός δεν θα ήταν στενοχωρημένος όταν αντικρίζει παιδιά να βγαίνουν από τις αίθουσες των Πανελλαδικών Εξετάσεων με δάκρυα στα μάτια; Αναφέρομαι μάλιστα σε μαθητές οι οποίοι φυσικά και προετοιμάστηκαν καλά κατά τη διάρκεια της χρονιάς, αλλά είχαν την ατυχία να διαπιστώσουν ότι τα θέματα έχουν σκοπό την επίδειξη… γνώσεων και όχι τη σωστή αξιολόγησή τους ώστε να φανεί αν κατανόησαν, εμπέδωσαν και εντέλει διάβασαν σωστά όλη τη χρονιά ώστε να επιβραβευτεί η προσπάθειά τους και να περάσουν στη σχολή της αρεσκείας τους. Να εκπληρώσουν τα όνειρά τους και να βγουν στο στίβο της ζωής με όσα περισσότερα εφόδια μπορούν.

Εκτός από αντιπαιδαγωγικά όμως, τα θέματα για ακόμη μια χρονιά είχαν ταξικό προσανατολισμό, καθώς με το βαθμό δυσκολίας τους καθιστούν ξεκάθαρο πως αν κάποιος θέλει να σπουδάσει, θα πρέπει να πληρώσει και με το παραπάνω. Έδειξαν, λοιπόν, με τον πιο σαφή τρόπο πως το δημόσιο σχολείο και τα σχολικά βιβλία δεν επαρκούν αν ένα παιδί θέλει να εμβαθύνει σε γνώσεις ώστε να καταφέρει να ανταποκριθεί στις πανελλαδικές εξετάσεις. Όταν στα περισσότερα σχολεία υπάρχουν τμήματα με 22 ως 28 παιδιά πως θα καταφέρει ο καθηγητής να βοηθήσει τους μαθητές ανάλογα με τις ανάγκες τους;

Ζούμε σε μια χώρα όπου, σύμφωνα με έρευνες που διεξάγονται κατά καιρούς, ένα μεγάλο ποσοστό του πληθυσμού υποσιτίζεται, ενώ ένα ακόμη μεγαλύτερο ζει κάτω από το όριο της φτώχειας. Σε αυτή τη χώρα, πρόσβαση στην υποτιθέμενη δωρεάν τριτοβάθμια εκπαίδευση, δίνεται μόνο σε όσους μπορούν να διαθέσουν αρκετά χρήματα σε φροντιστήρια και εξωσχολικά συγγράμματα. Το ίδιο το κράτος λοιπόν που θέλει να πατάξει το φροντιστήριο, έρχεται να σε αναγκάσει να στραφείς σ’ αυτό αν θέλεις φυσικά να πετύχεις τους στόχους σου. Δεν είναι κάπως αντιφατικό όλο αυτό;

Και γίνεται ακόμη περισσότερο αν αντιληφθούμε ότι το ίδιο το σχολείο σου λέει με τον τρόπο του όλα τα προηγούμενα χρόνια «δεν πειράζει βρε αδερφέ, ό,τι και να γίνει θα περάσεις την τάξη», και έρχεσαι ξαφνικά στη Γ’ Λυκείου και προσπαθείς όχι μόνο να μαζέψεις να ασυμμάζευτα αλλά και να αντιμετωπίσεις τις φαεινές ιδέες μερικών ως προς την επιλογή των θεμάτων, λες και αυτοί δεν ζούνε στην Ελλάδα, αλλά σε κάποια άλλη χώρα όπου όλα δουλεύουν ρολόι, πόσο μάλλον η Παιδεία μας.

Την ώρα, λοιπόν, που στην Α’ και Β’ Λυκείου για να περάσεις την τάξη χρειάζεσαι γενικό μέσο όρο 9,5, φτάνεις στη Γ’ Λυκείου όπου ξαφνικά το σύστημα σε αναγκάζει από συμβατικό «αυτοκίνητο» να μετατραπείς σε αγωνιστικό ώστε να προλάβεις και εσύ να πάρεις το εισιτήριο για κάποιο Πανεπιστήμιο. Σε κάθε περίπτωση για να δομηθεί σωστά επιτέλους το εκπαιδευτικό μας σύστημα πρέπει να κατανοήσουμε ότι η ρίζα του προβλήματος ξεκινάει από τις μικρότερες τάξεις. Από εκεί πρέπει να ξεκινήσουμε τις αλλαγές ώστε όταν τα παιδιά φτάνουν ένα βήμα πριν το Πανεπιστήμιο να μην πελαγώνουν και φυσικά στο τέλος να απογοητεύονται. Έχουμε φτάσει στο σημείο να παράγουμε νέες γενιές χωρίς γενική παιδεία, ουσιαστικά πολιτισμικά αναλφάβητες. Που ψηφίζουν χωρίς να ξέρουν πώς διορίζεται η Κυβέρνηση. Και αυτό είναι πολύ χειρότερο από το αν αποτύχει κάποιος να περάσει σε κάποια σχολή.

Σε κάθε περίπτωση οι νέοι δεν πρέπει να απογοητεύονται γιατί τα πραγματικά προβλήματα τώρα αρχίζουν. Πρέπει να γνωρίζουν ότι όταν έχεις μάθει να δουλεύεις και να αγωνίζεσαι, η ζωή κάποια στιγμή θα στο ανταποδώσει. Ακόμα και στη χώρα αυτή, που μισεί την προσπάθεια, που δεκαετίες τώρα εξισώνει τα πάντα προς τα κάτω. Ας βοηθήσουμε τα νέα παιδιά να κάνουν ΟΛΑ τα όνειρά τους πραγματικότητα… Το αξίζουν άλλωστε!

Υ.Γ.Έχουμε κι εμείς οι Φιλόλογοι τα μύρια όσα στραβά, αλλά μ’ αυτά που συνέβησαν στη Φυσική και τη Χημεία φέτος, οι αντίστοιχοι κλάδοι μάς ξεπερνούν κατά πολύ στην ταλαιπωρία των υποψηφίων. Παρά τα επιμέρους, αστεία πάντως, λάθη, τα θέματα στα φιλολογικά ήταν ισορροπημένα και λογικά.

Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί το Akismet για να μειώσει τα ανεπιθύμητα σχόλια. Μάθετε πώς υφίστανται επεξεργασία τα δεδομένα των σχολίων σας.