Του Νίκου Τσούλια

 

      Το όλο στερέωμα της γνώσης αποτελεί καθ’ όλη την εξέλιξη της ιστορίας του ανθρώπου ένα από τα μεγαλύτερα διακυβεύματα του πολιτισμού. Εδώ γίνονται οι μεγάλες ιδεολογικές και κοσμοθεωρητικές αντιπαραθέσεις αλλά και οι μεγάλες θεσμικές συνθέσεις – ανάλογα με την ποιότητα της δημοκρατίας – όσον αφορά το περιεχόμενο των βασικών γνώσεων των εκπαιδευτικών συστημάτων σε κάθε χώρα. Εδώ έχουν τις αφετηρίες τους και τις προκλήσεις τους η έρευνα και η τεχνολογία, ο πολιτισμός και η γενικότερη κουλτούρα των κοινωνιών και του ανθρώπου.

      Ωστόσο, πέραν του φωτεινού και διαφωτιστικού περιεχομένου της γνώσης διαπιστώνουμε ότι κάθε επιμέρους τομέας της γνώσης – όπως αυτή επιμερίζεται είτε στα διάφορα επιστημονικά πεδία είτε στα γνωστικά αντικείμενα / μαθήματα της θεσμικής εκπαίδευσης – έχει το δικό του ιδιαίτερο στίγμα και προκαλεί διαφορετική στάση των ανθρώπων. Βλέπουμε άλλωστε πολύ συχνά ακόμα και τους μικρούς μαθητές να αγαπούν και να γοητεύονται από το «άλφα» μάθημα, ενώ αποστρέφονται το «βήτα» μάθημα και μια τέτοια συμπεριφορά ίσως και να βαστάει σ’ όλη τους τη ζωή.

      Έτσι, τα Μαθηματικά συναντούν μάλλον πιο εύκολα μια κάποια «απόσταση» από τους μαθητές, κάτι που δεν συμβαίνει με τη λογοτεχνία ή την ιστορία ή τη βιολογία. Εδώ προφανώς παίζουν ψυχολογικό και συναισθηματικό ρόλο τα πρώτα βήματα του παιδιού. Αν ο δάσκαλος και η δασκάλα ή οι γονείς δεν φροντίσουν να δημιουργήσουν ένα κλίμα αγάπης και απομυθοποίησης του συμβολικού κόσμου των μαθηματικών, τότε οι πρώτες καταβολάδες της μαθηματικής παιδείας δεν έχουν δημιουργηθεί σε εύφορο έδαφος και η όλη ευθύνη δεν οφείλεται στο μαθητή αλλά σε αυτόν χρεώνεται. Πέραν τούτου, βλέπουμε ότι κατά τη διάρκεια της ζωής μας και ανάλογα με τις φάσεις της επαγγελματικής μας εξέλιξης αλλά ακόμα και ανάλογα με την ηλικιακή μας διαστρωμάτωση να έχουμε μια κλίση ενδιαφέροντος προς τη μια ή την άλλη πλευρά των διάφορων περιοχών της γνώσης. Βλέπουμε την ποίηση να μας εκφράζει πιο εύκολα στα νεανικά χρόνια και την ιστορία να έρχεται ως φυσική συνέπεια στις ηλικίες που κυριαρχεί ο αφηγηματικός λόγος. Εδώ είναι προφανές ότι η εκάστοτε εξειδικευμένη επιστημονική γνώση που συνδέεται με τις σπουδές μας και την επαγγελματική μας προοπτική θα έχουν εξ ορισμού τον πρώτο και κυρίαρχο ρόλο.

      Αλλά ας δούμε μερικές ιδιαιτερότητες των διαφόρων τομέων της γνώσης. Οι θετικές επιστήμες προσφέρουν πιο εύκολα μια ακλόνητη μεθοδολογία και δεν πολυστηρίζονται στην απομνημόνευση, που ίσως και να δημιουργεί και κάποιες σκιές στείρας και έωλης γνώσης. Ένα άλλο συγκριτικό πλεονέκτημά τους είναι ότι συνδέονται με τις διαρκώς αναπτυσσόμενες τεχνολογικές εξελίξεις και επομένως παρέχουν ασφαλέστερα ερμηνευτικά εργαλεία για να παρακολουθήσουμε τις πιο αιχμηρές διαδρομές του σύγχρονου πολιτισμού. Εδώ όμως αποδίδεται και ένα αρνητικό στοιχείο. Η πλήρης εκλογίκευση της πραγματικότητας και η απόλυτη ερμηνεία μαζί με τη ριζική απομάγευση του κόσμου ναι μεν συνεργούν στην περαιτέρω ορθολογικοποίηση της σκέψης μας αλλά ταυτόχρονα αφαιρούν τη μαγεία του ανερμήνευτου και εκπτωχεύουν το συναίσθημά μας. Δεν είναι όμως έτσι τα πράγματα, γιατί οι όποιες απαντήσεις δίνονται δεν έχουν οριστικό και τελεσίδικο περιεχόμενο αλλά προκαλούν νέα ερωτήματα και πολλαπλές απορίες. Ταυτόχρονα η νέα γνώση που μετασχηματίζει τον κόσμο και τον εαυτό μας με τόσο απτό τρόπο διαμορφώνει πάντα ένα σκηνικό έκστασης και προσφέρει πολλαπλές συγκινήσεις, αρκεί να μπορούμε να ψυχανεμιζόμαστε και να φαντασιωνόμαστε για να ανακαλύπτουμε την ομορφιά της ανακάλυψης και τους καινούργιους ορίζοντες που ανοίγονται «προ οφθαλμών».

      Τα «θρησκευτικά» αναφέρονται σε ξεχωριστά πεδία αλλά κυρίως σε διαφορετικούς τρόπους σκέψης. Εδώ κυριαρχεί το δόγμα και η «εξ αποκαλύψεως» αλήθεια. Δεν υπάρχει καθόλου έδαφος για αμφισβήτηση και για έρευνα εκτός του πλαισίου οριοθέτησης. Η πίστη και η «δοτή» μεταφυσική είναι τα εργαλεία προσέγγισης του θρησκευτικού φαινομένου. Δυστυχώς αυτό το γνωστικό πεδίο χρεώνεται από τη γενικότερη κοινωνική αναφορά του με περιόδους μεγάλης βαρβαρότητας και εκτεταμένων σκοταδιών. Τα θρησκευτικά βρέθηκαν μετωπικά αντίθετα με την επιστήμη σε μείζονα ζητήματα του ανθρώπου. Αντιπαρατέθηκαν στο πρωταρχικό θέμα του Ορθολογισμού είτε στις περιόδους των Διαφωτισμών είτε στην εποχή του Μεσαίωνα, καθώς επίσης και στη διαμάχη ως προς την εκκοσμίκευση των κρατών του δυτικού πολιτισμού. Σ’ όλες αυτές τις κοσμοϊστορικές διαμάχες ήταν η επιστήμη που βρέθηκε στην πλευρά του «νικητή» και ουσιαστικά καθόρισε τις μεγάλες επιλογές των εξελίξεων. Στο χώρο των θρησκευτικών επίσης καταλογίζεται η σκιά του φόβου που απλώνεται με περισσή ευκολία και η αυθαίρετη διαχείριση του επέκεινα ως δήθεν αποκλειστικό θέμα των θρησκειών. Δεν είναι όμως καθόλου έτσι τα πράγματα. Το όλο στερέωμα της μεταφυσικής δεν αφορά μόνο τη θρησκεία και την θεώρηση της πίστης αλλά είναι έδαφος τόσο (και κυρίως) για τη φιλοσοφία και τον στοχασμό του ανθρώπου όσο και για τις άλλες περιοχές της γνώση: λογοτεχνία, ποίηση αλλά και την επιστήμη.

anthologio.wordpress.com

 

 

https://www.facebook.com/manolis.manos.311/

Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί το Akismet για να μειώσει τα ανεπιθύμητα σχόλια. Μάθετε πώς υφίστανται επεξεργασία τα δεδομένα των σχολίων σας.