Του Νίκου Τσούλια

 

     Μια ζωή με τα βιβλία αλλά και …πέραν αυτής αφού η επιθυμία μου για το οριστικό ταξίδι είναι από τώρα σαφής και έχω προσδιορίσει ποια διαλεχτά βιβλία θα συνταξιδέψουν μαζί μου. Και είναι μεν μια πράξη συμβολική αλλά και ένα μήνυμα που αφήνω ότι «η ζωή είναι πορεία στη γνώση και στην αγάπη, στην ομορφιά και στην αλήθεια» αλλά και μια «κίνηση ελευθερίας» προς το μέγα υπαρξιακό ερώτημα και το συνακόλουθο αρχέγονο φόβο.

     Ακόμα και στα παιδικά μου χρόνια που δεν είχα βιβλία – παρά μόνο τα σχολικά και δύο τρία ξεχασμένα από το σχολείο της μάνας μου – ζούσα μαζί τους, αφού τα ονειρευόμουνα στον ύπνο και στο ξύπνιο μου. Και ξέρουμε ότι τα παιδικά όνειρα είναι ισχυρά, γιατί όταν τα πλάθεις, δεν τα βιώνεις ως όνειρα αλλά ως πραγματικότητα και γι’ αυτό βαστάνε μια ζωή. Και το φοβερό είναι ότι δεν απέμεινε κανένα από τα σχολικά μου βιβλία ούτε και από τα τετράδια μου, γιατί μικρή η χαμοκέλα, αλλάξαμε και δύο φορές σπιτικό και τίποτα «μη χρήσιμο» στις απόλυτες ανάγκες της φτωχικής αγροτικής ζωής δεν κρατιόταν.

     «Βάφτισα» όμως τα σχολικά βιβλία και εξωσχολικά και τα διάβαζα και τα καλοκαίρια στα χωράφια και στη φύλαξη των ζώων, γιατί με βοηθούσαν στην ονειροπλασία, και τα Αναγνωστικά – με το Μίμη είχα γίνει και φίλος και συζητούσα μαζί του – και τα βιβλία των θεωρητικών κυρίως μαθημάτων και πιο πολύ την Ιλιάδα και την Οδύσσεια. Ποιος μπορεί να ξέρει πόσες φορές έχω κάνει την περιπετειώδη διαδρομή του Οδυσσέα, αφού είναι πολύ περισσότερες από τις αναγνώσεις του βιβλίου; Τα βιβλία σε εκείνους τους δύσκολους καιρούς ήταν ο μοναδικός έξω από το μικρό χωριό μου κόσμος, ο ορίζοντας του μέλλοντός μου.

     Αλλά δεν ήταν τα βιβλία μόνο «μέσο» ή «εργαλείο» για να ανοίξω δρόμους στη ζωή μου. Ήταν πάντα μια τελετουργία μοναδικής απόλαυσης, διαρκούς έρευνας και αναζήτησης εικόνων του εαυτού μου. Διάβαζα και ξαναδιάβαζα γιατί ένιωθα όμορφα, περίεργα όμορφα και δεν καταλάβαινα πώς μεταμορφώνονταν εκείνες οι στιγμές του διαβάσματος σε κάτι πολύ ωραίο και μοναδικό κάθε φορά, σε ένα συναίσθημα γλύκας και γοητείας που απλωνόταν μετά στον απτό κόσμο των αισθήσεων. Έπαιζα με τις παράλληλες εμπειρίες, τη μια που αντιλαμβανόμουν χωρίς το διάβασμα και την άλλη που μου δώριζε το διάβασμα μεταλλάσσοντας με μαγικό τρόπο την ίδια πραγματικότητα που ήταν αντικειμενικά προσιτή.

     Ίσως η υπερχειλίζουσα παιδική φαντασία να διψούσε για κάτι απτό, να αναζητούσε σημεία αγκίστρωσης στην πραγματικότητα για να γίνεται πιο πειστική, πιο δημιουργική, πιο ελκυστική – μου πέρναγε το μήνυμα ότι ξέρεις «δεν είμαι ακριβώς φαντασία και δεν είμαι κάτι που δεν υπάρχει, πίστεψε σε μένα θα δεις την ομορφιά του κόσμου». Και έτσι χαζολογούσα και περιπλανιόμουν σε φαντασιώσεις ατέλειωτες και αν κάποια στιγμή στέρευαν, ξανάνοιγα ένα βιβλίο και η πραγματικότητα άλλαζε, ξεδίπλωνε άγνωστες πλευρές και χανόμουν μαζί τους.

     Και σαν δεν κυκλοφορούσαν στο χωριουδάκι μου εξωσχολικά βιβλία (οι γονείς ζούσαν στα χωράφια και τα σκέφτονταν αυτά ως μοναδική πηγή ζωής για να θρέψουν τα παιδιά, για να βγούνε όσο μπορούσαν πιο γρήγορα από τη μαύρη σκιά της φτώχειας) εισχωρούσαν «κλεφτά και παράνομα» περιοδικά (Ο Μικρός Σερίφης, ο Μικρός Κάου μπόυ, η Μάσκα, ο Μικρός Ήρωας, Μίκυ Μάους) που αγοράζονταν από την κοντινή Αμαλιάδα, άγνωστο το πως γινόταν αφού οι μεγάλοι απαγόρευαν να τα διαβάζεις και έπαιρναν τη θέση των άγνωστων και ανύπαρκτων εξωσχολικών βιβλίων. Είχαμε κρυψώνες σε αποθήκες, σε δέντρα, σε φράχτες, για να μην τα πάρει κανένα μάτι μεγάλου…

     Α μη νομίσετε ότι κυρίως είναι η νοσταλγία μου που με ωθεί να αναζητήσω εκείνες τις εποχές του διαβάσματος. Όχι, άλλο είναι. Ψάχνω να βρω εκείνον τον πρώτο πρώτο πυρήνα του όμορφου συναισθήματος στον εαυτό μου που τον γέννησε το διάβασμα. Γιατί είναι αυτός ο πυρήνας του έρωτα για το διάβασμα και για τα βιβλία που μου καθόρισε τη ζωή και μου την έκανε και μου την κάνει δημιουργική και όμορφη!

anthologio.wordpress.com

Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί το Akismet για να μειώσει τα ανεπιθύμητα σχόλια. Μάθετε πώς υφίστανται επεξεργασία τα δεδομένα των σχολίων σας.