Του Νίκου Τσούλια
Δεν μπορώ να φανταστώ πώς θα ήταν η ζωή μου χωρίς εσένα. Άλλαξες τον κόσμο με την ψηφιακή σου πληροφοριόσφαιρα, το μεγαλύτερο δημόσιο χώρο «συνάντησης» ανθρώπων, λαών και πολιτισμών στην ιστορία της ανθρωπότητας.
Έκανες τον κόσμο πιο μικρό και πιο προσιτό. Μεταβιβάζεις εικόνες και πληροφορίες, γνώσεις και απόψεις από κάθε γωνιά της Γης μηδενίζοντας χρονικές δεσμεύσεις και χωρικούς περιορισμούς.
Αποθηκεύεις άπειρες θεωρήσεις και τις κάνεις γνωστές σε κάθε ενδιαφερόμενο. Απελευθέρωσες τον ερευνητή από τις γεωγραφικές αποστάσεις και κυρίως του έδωσες τη δυνατότητα να βρίσκει με περισσή ευκολία κάθε στοιχείο της αναζήτησής του. Έκανες το πιο αποφασιστικό βήμα για τη μετεξέλιξη της νεωτερικότητας, αφού η οικονομία της πληροφορίας– αλλά όχι και η κοινωνία της γνώσης και της μάθησης, που είναι το μείζον διακύβευμα – γίνεται ο καθοριστικός παράγοντας της εξέλιξης κάθε κράτους και κάθε λαού.
Και ίσως να είσαι και το πιο δημοκρατικό δημιούργημα της εποχής, που δεν κουβαλάς μαζί σου τις φοβερές ανισότητες και τις μεγεθυμένες αδικίες του καπιταλιστικού συστήματος, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι είσαι «αθώο» απέναντι στο συγκεκριμένο πρόβλημα, αφού στις ήδη υπάρχουσες ανισότητες προστίθεσαι και εσύ, με την έννοια ότι δεν υπάρχουν οι προϋποθέσεις σε κάθε περιοχή της Γης για την πρόσβαση στα πεδία σου. Μπορούμε λοιπόν να αναρωτηθούμε απλά και καθαρά. Πώς θα ήταν ο κόσμος μας χωρίς τη δική σου παρουσία;
Για μένα είσαι και κάτι επιπλέον, κάτι ιδιαίτερα ξεχωριστό. Και να γιατί. Μου έδωσες τη δυνατότητα να γράφω καθημερινά. Γιατί αν δεν είχα τη δυνατότητα της δημοσίευσης – της γνωστοποίησης έστω και σε έναν και μόνο αναγνώστη -, δεν θα αντιλαμβανόμουνα την ανάγκη του καθημερινού γραψίματος και δεν θα συνειδητοποιούσα την ομορφιά της έκφρασης της θεώρησής μου για τον κόσμο και για τη ζωή. Δεν είσαι μόνο το «μέσο» επί του οποίου ασκώ την πνευματική μου αναζήτηση αλλά και «κίνητρο» για τη συνεχή πνευματική μου καλλιέργεια! Και αυτό αφορά πολλές όψεις της προαγωγής του πνεύματός μου. Η εύρεση θέματος – με κάποια ασήμαντη φράση ενός γνωστού ή άγνωστου ανθρώπου ή με ένα συμβάν που επιζητεί ερμηνεία ή με μια κοινοτοπία που δεν είναι μόνο κοινοτοπία αλλά εμπεριέχει και αθέατες πλευρές ή με μια ερώτηση ή παρατήρηση μαθητή μου στο λύκειο κλπ – είναι μια όμορφη πρόκληση, για να αρχίσεις να αναλύεις το θέμα σου.
Στη συνέχεια είναι η πρόκληση της διείσδυσης σε ένα ζήτημα που οι άλλοι το «προσπερνούν» και δεν τον δίνουν σημασία και μετασχηματίζω προφανώς υποκειμενικά το «ασήμαντο» σε «σημαντικό», μεταμορφώνοντας το βάτραχο σε πρίγκιπα του παραμυθιού, ενώ η διαρκής αποφλοίωση του ζητήματος και η πιθανή εύρεση το πυρήνα του μου δημιουργούν την αίσθηση ενός παιχνιδιού αναζήτησης θησαυρού, πνευματικού θησαυρού, προσωπικού θησαυρού. Όχι, δεν πρόκειται για ματαιοδοξία και για αλαζονεία αλλά για ταπεινό σκύψιμο στην αθέατη πραγματικότητα, για ψάξιμο στις δικές μου δυνατότητες. Δεν έχει καμιά σημασία αν κάποιος μπορεί να ισχυριστεί: με τι ασχολείται τώρα; Μου αρκεί η αίσθηση ή έστω η ψευδαίσθηση της μικροέρευνας και η διαρκής ικανοποίηση των ανησυχιών μου. Μερικές φορές δε – και στην περίπτωση που νιώθω ότι πρωτοτυπώ – νομίζω ότι είμαι ο μοναδικός ερευνητής ενός άγνωστου κομματιού του κόσμου!
Η επόμενη φάση είναι εκείνη των αναγνωστών. Εδώ διαπιστώνω ότι δεν είμαι και τόσο «πυροβολημένος», αφού συχνά πυκνά βλέπω αντιδράσεις είτε σιωπηλές με την ανάγνωση και μόνο – είσαι φοβερό που δίνεις και εικόνα αναγνωσιμότητας – είτε με τη αναδημοσίευση σε άλλη ιστοσελίδα είτε με το σχολιασμό επί των θεμάτων που ανοίγω. Παράλληλα, είμαι και εγώ ένας ιδιότυπος αναγνώστης των δικών μου κειμένων και δεν εννοώ το παράλληλο και σύγχρονο του γραψίματος διάβασμά μου, αλλά το διάβασμα από χρονική απόσταση. Και πώς συμβαίνει αυτό. Η ανάγκη για γράψιμο μού έχει γίνει από την απαρχή της ιστοσελίδας μου ένα πάθος, ένας χείμαρρος της έκφρασής μου, μια περίεργη υποχρέωση, μια ξεχωριστή φιλοδοξία και έτσι υπάρχουν ημέρες που γράφω και δύο ή και τρία άρθρα με αποτέλεσμα να προδημοσιεύω εκείνα τα άρθρα που δεν συνδέονται με την επικαιρότητα σε απόσταση μέλλοντος ακόμα και τριών χρόνων. Και έτσι όταν αυτά βλέπουν το φως της ταπεινής δημοσιότητας, είμαι και εγώ αναγνώστης τους!
Τελικά, όλη αυτή η ιστορία συνιστά μια ξεχωριστή προσωπική επικοινωνία με άλλους αναζητητές – που μπορεί και να μην γνωρίζω – αλλά και μια καθημερινή ιδιότυπη κοινωνική μου λειτουργία. Ναι, ισχυρίζομαι ότι χωρίς την ιστοσελίδα μου – το αγαπητό μου «Ανθολόγιο» – η ζωή μου και η καθημερινότητά μου, τα σχέδιά μου και οι φαντασιώσεις μου θα ήταν όλα διαφορετικά, πιο φτωχά και πιο πεζά.
Αρθρογραφία: Κριτική θεώρηση
