Ο συντηρητισμός διαβρώνει διδασκαλία και εκπαιδευτικό

Του Νίκου Τσούλια

     Η αδιοριστία των εκπαιδευτικών έχει λάβει πλέον και κοινωνικές διαστάσεις και δεν είναι εύκολο να αντιμετωπιστεί. Γι’ αυτό θεωρώ ότι απαιτείται μελέτη και σχέδιο για την αναβάθμιση της δημόσιας εκπαίδευσης γιατί μόνο με μια τέτοια πολιτική μπορεί να αναζητηθεί λύση.

     Προφανώς η αδιοριστία των εκπαιδευτικών είναι μέρος του γενικότερου προβλήματος της ανεργίας των νέων επιστημόνων που έχει ως πηγή την αδυναμία της οικονομίας της χώρας, τους εφαρμοστικούς νόμους των μνημονίων και τις μνημονιακές δεσμεύσεις που εκτείνονται σε βάθος του μέλλοντος.

     Η διακοπή των διορισμών κατά τη διάρκεια των μνημονίων διαμόρφωσε ένα πεδίο σύνθετο, που εμπεριέχει πλέον και έντονα αντιτιθέμενα συμφέροντα μεταξύ των διάφορων επιμέρους ομάδων των εκπαιδευτικών.

     Η σημερινή εικόνα της δημόσιας εκπαίδευσης δεν είναι καθόλου αισιόδοξη για το παρόν και το μέλλον της και επομένως για τους διορισμούς των εκπαιδευτικών. Οι λόγοι είναι γνωστοί.

     α) Η εφαρμογή των νόμων των μνημονίων έπληξε το δημόσιο σχολείο σε όλες τις λειτουργίες του και περιόρισε τον αριθμό των εκπαιδευτικών. Συγκεκριμένα έχουμε: τη συγχώνευση πολλών σχολείων, τη μείωση ωραρίου λειτουργίας τους, τη μείωση γνωστικών αντικειμένων, την αύξηση του ωραρίου των εκπαιδευτικών, την κατάργηση των ωρών των υπεύθυνων των εργαστηρίων Φυσικής και Πληροφορικής, την κατάργηση της ενισχυτικής διδασκαλίας, την αύξηση του αριθμού μαθητών ανά τμήμα, την επέκταση των μαθημάτων διδασκαλίας σε διάφορους κλάδους των εκπαιδευτικών, την αύξηση του ορίου ηλικίας συνταξιοδότησης αλλά και τη συνεχή μείωση του ποσού της σύνταξης, τη συρρίκνωση των ολιγομελών τμημάτων, την κατάργηση του ολοήμερου σχολείου, την υπονόμευση της μορφωτικής και πολιτιστικής λειτουργίας των σχολείων με την κατάργηση των σχετικών διευκολύνσεων.

     β) Η μείωση των μαθητών στα Δημοτικά σχολεία είναι ήδη εμφανής και επεκτείνεται στα Γυμνάσια και στα Λύκεια. Το δημογραφικό πρόβλημα της χώρας είναι εθνικό πρόβλημα που αφορά πολλές πτυχές της κοινωνίας και του δημόσιου βίου μας και φυσικά οι μακρόχρονες δεσμεύσεις του τέταρτου μνημονίου δεν αφήνουν πολλά περιθώρια αισιοδοξίας για μια γενική και αποτελεσματική επίλυση του προβλήματος.

     γ) Η ενδεχόμενη εφαρμογή της εξαγγελίας του Υπουργείου Παιδείας για μια ακόμα νέα αντιμεταρρύθμιση στο γενικό λύκειο θα αποδομήσει το περιεχόμενο της γενικής παιδείας και θα περιορίσει ακόμα περισσότερο το εύρος των διδασκόμενων μαθημάτων με σοβαρές επιπτώσεις και στο ζήτημά μας.

     Η πλειοψηφική απόφαση που έχει σήμερα ο κλάδος των καθηγητών ουσιαστικά δεν αποτελεί θέση, γιατί λέει τα πάντα χωρίς να προτείνει τίποτα, αφού έχει προτάσεις απόλυτα αντιτιθέμενες. Η απόφαση θέτει τρία κριτήρια. «1) Μόνιμοι διορισμοί για όλους όσοι εργάζονται ως αναπληρωτές, 2) κριτήρια διορισμού α) προϋπηρεσία, β) επιτυχόντες ΑΣΕΠ, γ) παλαιότητα πτυχίου, δ) κοινωνικά κριτήρια και 3) προστασία της προϋπηρεσίας κατά 100%». Είναι προφανές ότι δεν μπορούν να συνυπάρξουν το πρώτο και το δεύτερο κριτήριο, ενώ το τρίτο είναι ασαφές τι ακριβώς σημαίνει.

     Θα πρέπει πέραν των προηγούμενων να σημειωθεί ότι ο θεσμός του αναπληρωτή θα υπάρχει πάντα αφού θα καλείται να καλύψει προσωρινές «άκαμπτες» απουσίες μόνιμων εκπαιδευτικών (άδεια κύησης ή ασθενειών ή συγκεκριμένων αδειών, αποσπάσεις σε σχολεία του εξωτερικού κλπ). Μέριμνα του Υπουργείου πρέπει να είναι ο μικρότερος δυνατός αριθμός των αναπληρωτών.

     Αλλά το επίμαχο ζήτημα είναι στο πώς μπορεί να υπάρξει λύση στο όλο πρόβλημα. Λύση λυτρωτική δεν υπάρχει και κατά τη γνώμη μου δεν πρέπει να καλλιεργούνται υπερβολικές προσδοκίες, γιατί δημιουργούν πρόβλημα χωρίς να λύνουν κανένα. Οι βερμπαλισμοί δεν έχουν καμιά σχέση με την κινηματική αντίληψη του συνδικαλισμού. Οι προτάσεις για τη σταδιακή αντιμετώπιση του μείζονος προβλήματος της αδιοριστίας είναι απλές και συγκεκριμένες.

     1) Κατάργηση των μνημονιακών μέτρων που συρρίκνωσαν το περιεχόμενο της εκπαίδευσης.

     2) Ανάπτυξη του μορφωτικού και πολιτιστικού περιεχομένου του σχολείου. Δεν μπορεί να θεωρηθεί ως σχολείο στη σημερινές απαιτητικές εποχές το σχολείο που απλώς παρέχει τις γνώσεις των αναλυτικών προγραμμάτων και των σχολικών βιβλίων. Απαιτείται η προαγωγή ενός σχολείου που θα μορφώνει σε όλο το εύρος της παιδείας και του πολιτισμού. Μια τέτοια πρόταση οδηγεί στην ενσωμάτωση όλων των πρωτοβουλιών των σχολείων (τέχνη, θέατρο, αγωγή υγείας, αθλητισμός κλπ) στη θεσμική λειτουργία τους και στην ανάγκη για περισσότερους εκπαιδευτικούς.

     Η χώρα μας δεν θα βγει από την κρίση εύκολα. Και προφανώς οφείλει να διαμορφώσει μια αναπτυξιακή προοδευτική πολιτική πρόταση, στην οποία η κατά προτεραιότητα αναβάθμιση της δημόσιας εκπαίδευσης δεν μπορεί παρά να είναι δεδομένη.

anthologio.wordpress.com


 

Προηγούμενο άρθροΒυζαντινοί ιστορικοί και χρονογράφοι: Γενική θεώρηση
Επόμενο άρθροΗ Μανίνα Ζουμπουλάκη στο βιβλιοπωλείο IANOS
Κατάγεται από την Αυγή Αμαλιάδας και είναι εκπαιδευτικός. Έχει εκλεγεί πρόεδρος της ΟΛΜΕ τέσσερις φορές (1996 – 2003) και έχει εκπονήσει διδακτορική διατριβή στην Ειδική Αγωγή. Έχει εκδώσει δύο βιβλία εκπαιδευτικού περιεχομένου τα: “Σε πρώτο πρόσωπο” και «Παιδείας εγκώμιον». Έχει δημοσιεύσει δεκάδες άρθρα σε επιστημονικά και εκπαιδευτικά περιοδικά. Έχει συνεργαστεί επαγγελματικά με τις εφημερίδες «ΜΕΣΗΜΒΡΙΝΗ» (1980 – 1986) και «ΕΞΟΡΜΗΣΗ» (1988 – 1996). Τα τελευταία χρόνια αρθρογραφεί στην εφημερίδα “ΤΟ ΑΡΘΡΟ” και στις εφημερίδες της ΗΛΕΙΑΣ: «ΠΡΩΙΝΗ», “ΑΥΓΗ” και “ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ”.

Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί το Akismet για να μειώσει τα ανεπιθύμητα σχόλια. Μάθετε πώς υφίστανται επεξεργασία τα δεδομένα των σχολίων σας.