Βιβλία μου, τι θα έκανα χωρίς εσάς…

Του Νίκου Τσούλια

     Σκεπτόμαστε το μέλλον συνεχώς και σχεδόν αδιόρατα αναπολούμε το παρελθόν ασυνείδητα ή συνειδητά. Δύσκολα όμως κάνουμε απολογισμούς, τι σχέδια και τι όνειρα είχαμε παλιότερα και πόσα από αυτά έχουμε πραγματώσει αξιολογώντας λάθη και ευστοχίες, ταλαντεύσεις και βεβαιότητες που έρχονται και φεύγουν…

     Και έχει σημασία ιδιαίτερη ο προσωπικός μας διάλογος, ο συνεχής και αυθεντικός διάλογός μας, να αποτελεί πάντα ένα δημιουργικό πεδίο διαμόρφωσης της ζωής μας. Να μη χανόμαστε γενικά και αόριστα στις αφηγήσεις και στις κατακτήσεις, στις ανέξοδες φαντασιώσεις και αόριστες ονειροπολήσεις. Δεν λέω… Θα υπάρχουν όλα αυτά. Αλλά το πιο φωτεινό μέρος του ουρανού μας, που θα ανάβουμε τους δικούς μας αστερισμούς, δεν μπορεί παρά να είναι εκείνο που θα υφαίνουμε στο παρόν τη ζωή μας. Γιατί έτσι κι αλλιώς, παρελθόν και μέλλον δεν υπάρχουν αυτόνομα από το παρόν – είναι στη σκέψη μας!

     Και είναι τα Βιβλία και τα Γράμματα το προνομιακό μέρος της δημιουργικότητάς μας και της αυτοπραγμάτωσής μας. Εδώ εκτυλίσσεται σημαντικό κομμάτι του παιχνιδιού της αυτογνωσίας και της ετερογνωσίας, της διαμόρφωσης της προσωπικότητάς μας, του μετασχηματισμού της ύπαρξής μας σε ζωή και πολιτισμό.

Γιατί τα Βιβλία και τα Γράμματα είναι…

     Εστίες νοσταλγίας. Θυμάμαι τόσο έντονα τα πρώτα μου αναγνώσματα, που ήταν μόνο τα σχολικά και τα περίφημα Αναγνωστικά – οι βάσεις των Δημοτικών σχολείων. Λάτρεψα τις εικόνες τους. Τα έχω μέσα στην καρδιά μου, γιατί τα διάβαζα πριν ακόμα πάω σχολείο και στις δικές τους τάξεις – και σε εκείνους τους καιρούς ήταν σημαντικό στοιχείο και έτσι η μαθητική μου διαδρομή μου έδωσε επιτυχίες και επιτυχίες…

     Φωλιές απάγκιου. Όλοι οι άνεμοι των δυσκολιών και της φτώχειας δεν μπορούσαν καν να τις βρουν. Φύλαγα τα βιβλία σαν εικονίσματα. Έπαιζαν το ρόλο και των εξωσχολικών βιβλίων, που δεν είχα, και όταν ήρθαν η Ιλιάδα και η Οδύσσεια στο Γυμνάσιο, έγιναν οι μόνιμοι σύντροφοι της ζωής μου… Και τι αξίες δεν έδωσαν αυτές οι φωλιές του Ομήρου: πατρίδα, εστία, Ιθάκη, περιπέτεια, ανδρεία, αγώνας, αρετή, επινόηση, έρευνα, νόστος, έρωτας, πόθος, θεοί…

     Τόπος σχεδιασμών και φιλοδοξιών. Μα με τι άλλο θα μπορούσα να φτιάξω το δικό μου, το προσωπικό μου αφήγημα; Πώς αλλιώς θα ζύμωνα όλο και πιο πολύ τις φιλοδοξίες μου και τελικά να τις πραγματοποιώ πολύ πέραν των παιδικών και νεανικών στόχων;

     Ουρανός ονείρων και φαντασιώσεων. Πού αλλού θα μπορούσα να «λέω» τα πιο τρελά όνειρά μου, να συναντώ άλλες φαντασιώσεις και να νιώθω ότι είναι όλες υπαρκτές – αφού το ομολογούν τα βιβλία;

     Ορίζοντας ελευθερίας. Ναι, στη φύση δεν υπάρχει ορίζοντας – είναι ψευδαίσθηση – αλλά στον κόσμο των Βιβλίων και των Γραμμάτων ο ορίζοντας οδηγεί σε άλλον ορίζοντα και αυτός σε άλλον και ατέλειωτα υπάρχουν ορίζοντες ανοιχτοί – είναι ορίζοντες της ελευθερίας μου, του διαβάσματος και του γραψίματος.

Κανένα δε θα βρεις ποτέ να ταξιδέψεις πλοίο,
τόσο μακριά και γρήγορα, όσο μ’ ένα βιβλίο.
Ακόμα και το πιο γοργό άλογο αν διαλέξεις
δε θα υπερβείς της ποίησης τις φτερωτές λέξεις.
Ταξίδια που και οι πιο φτωχοί τολμούν δίχως εφόδια,
χωρίς να λογαριάζουμε τα ναύλα, τα διόδια.
Πόσο λιτό κι ανάλαφρο το άρμα που οδηγεί,
πέρ’ από κάθε σύνορο, του ανθρώπου την ψυχή.

Εμιλυ Ντίκινσον

anthologio.wordpress.com


 

Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί το Akismet για να μειώσει τα ανεπιθύμητα σχόλια. Μάθετε πώς υφίστανται επεξεργασία τα δεδομένα των σχολίων σας.