Της Άννας Καραλέκα
Η λέξη καθηγητής φαντάζει στο μυαλό μου ως μια λέξη πολύ ιερή. Μικρή έπαιζα την δασκάλα, έβαζα στη σειρά καρέκλες και ονειρευόμουν πως διδάσκω σε μαθητές.
Πάντα θυμάμαι τον εαυτό μου να θαυμάζει τους δασκάλους και τους καθηγητές, έχω ακόμα πολύ δυνατές σχέσεις με τους δασκάλους μου από το δημοτικό και για εμένα όλοι οι διδάσκαλοι που έχουν περάσει από την ζωή μου είναι πρότυπα ζωής και ανθρωπιάς! Στην δική μου συνείδηση, λοιπόν, έχουν μείνει σχεδόν όλοι οι καθηγητές, οι αυστηροί, οι ελαστικοί, οι αστείοι, οι αδιάλλακτοι, οι καλοσυνάτοι, οι παθιασμένοι… και τα επίθετα δεν τελειώνουν ποτέ.
Πρέπει όμως να ομολογήσω ότι υπάρχουν και κάποιοι που έχουν στιγματίσει την ζωή μου και έχουν καθορίσει σημαντικά τον τρόπο σκέψης μου… Είναι εκείνοι που διακατέχονται από ένα ακατανίκητο πάθος για μάθηση, γνώση και διδασκαλία. Αυτοί που μπαίνουν στην τάξη και γεμίζει η ατμόσφαιρα χαμόγελα και ευωδιές. Είναι έτοιμοι να μοιραστούν ένα μέρος του εαυτού τους με τους μαθητές, χωρίς να θέλουν να αποδείξουν τίποτα σε κανένα αλλά έχουν απελευθερωθεί από την μάσκα της τελειότητας και τον φόβο του λάθους και της ατέλειας. Είναι αυτοί που δεν επιδιώκουν μόνο την κάλυψη μιας ύλης αλλά προσπαθούν πάντα και με κάθε τρόπο να καταφεύγουν σε ιδιαίτερες φιλοσοφικές συζητήσεις και να επιλύουν διάφορα ζητήματα και ανησυχίες των μαθητών τους, γνωρίζοντας πως αυτές δεν είναι σε βάρος του μαθήματος αλλά του δίνουν μάλιστα και περισσότερη αξία.
Εκείνοι που είναι διατεθειμένοι να ακούσουν καθετί διαφορετικό, απαλλαγμένοι από κάθε αυθεντία καθώς ξέρουν ότι κανείς δεν κατέχει την γνώση και δεν είναι κτήμα κανενός. Εκείνοι που με τις ενθαρρύνσεις τους σε αγγίζουν τόσο βαθιά με αποτέλεσμα να αποτελούν για κάθε μαθητή τον κύριο μοχλό των δημιουργιών τους. Η γλυκύτητα ,η καλοσύνη, ένας λόγος γεμάτος αγάπη, ένα διαπεραστικό χαμόγελο κάθε καθηγητή κλειδώνει στις ψυχές όλων των μαθητών και πάντα σκέφτονται με νοσταλγία εκείνες τις στιγμές που ο καθηγητής δεν δίστασε να δείξει το παιδί που κρύβει μέσα του και να «τσαλακωθεί».
Ένας καθηγητής μου υποστηρίζει πως η διδασκαλία είναι σαν το θέατρο. Όταν ο καθηγητής μπει στην τάξη για μάθημα πρέπει να μιλά δυνατά, καθαρά, να τονίζει και να χρωματίζει κάθε λέξη ανάλογα με την σπουδαιότητα και την αξία της και να μην ξεχνά ποτέ τους θεατές του, δηλαδή τους μαθητές του. Θέατρο χωρίς θεατές δεν είναι θέατρο έτσι και η διδασκαλία χωρίς μαθητές δεν είναι διδασκαλία. Όταν λέμε «χωρίς μαθητές» δεν εννοούμε μόνο την σωματική απουσία των μαθητών αλλά και την πνευματικής τους. Στην περίπτωση αυτή, την ευθύνη πρέπει να αναλάβει ο δάσκαλος (ο ηθοποιός) και να σκεφτεί τί πρέπει να αλλάξει στον τρόπο διδασκαλίας του ώστε να καταφέρει να καθηλώσει τους θεατές του (μαθητές).
Τελικά στην σκέψη κάθε μαθητή θα μείνει ο ανθρώπινος καθηγητής! Αυτός, δηλαδή, που δεν διστάζει να πει «δεν ξέρω» ή «άσε με να το σκεφτώ και θα σου απαντήσω αύριο». Αυτός ο οποίος κάθε μέρα αντιμετωπίζει το ίδιο άγχος που είχε και την πρώτη φορά διδασκαλίας του. Αυτοί που δεν θέλουν να δείχνουν την δύναμη, την εξουσία τους, την ισχύ τους. Αυτοί που ανακαλύπτουν νέους κόσμους, πιο ονειροπόλους παρέα με τους μαθητές τους.
Εκείνοι που τολμούν να πειραματιστούν ακολουθώντας την καρδιά τους και όχι την στεγνή λογική τους. Αυτοί που δεν φοβούνται το τσαλάκωμα της εικόνας τους ή της υποτιθέμενης αξιοπρέπειάς τους. Δεν τρομάζουν μπροστά στην ιδέα του λάθος αλλά βρίσκονται «ολόγυμνοι» απέναντι από τους μαθητές τους. Αυτοί που δίνουν όλη τους την ψυχή σε καθετί που καταπιάνονται, αυτοί που αγαπάν το σχολείο και ας κάνουν και λάθη!
