Του Νίκου Τσούλια

    Εννοώ στο παρόν άρθρο όχι τα λάθη που μας οδήγησαν στην κρίση αλλά τα λάθη που κάναμε στη διάρκεια της κρίσης. Και το να τα αναγνωρίσουμε σημαίνει πρώτον ότι έχουμε κατανοήσει την πραγματικότητα και δεύτερον ότι οι αποφάσεις μας και οι επιλογές μας θα έχουν πλέον αναιρέσει εκείνα τα στοιχεία που αναπαρήγαγαν την κρίση και θα αναζητούν τους παράγοντες διεξόδου και υπέρβασης της κρίσης.

    α) Ήταν λάθος η μεγάλης έκτασης συλλογική και πολιτική εκτίμηση ότι υπαίτιος της κρίσης είναι το ΠΑ.ΣΟ.Κ. Αυτό επεδίωξαν και τα άλλα κόμματα και το ασπάστηκε μεγάλο μέρος του λαού. Φυσικά δεν ισχυρίζομαι σε καμιά περίπτωση ότι δεν έχει ευθύνη το ΠΑ.ΣΟ.Κ. αλλά ότι ήταν ένας μόνο παράγοντας από τους πολλούς που προκάλεσαν την κρίση. Και η κύρια ευθύνη του ήταν ότι δεν είχε διαμορφώσει ένα σχέδιο εθνικής στρατηγικής για τη χώρα μας για την μετά την είσοδό μας στην ΟΝΕ εποχή και κυρίως για το πώς η Ελλάδα θα είναι ανταγωνιστική όντας μέσα στον πυρήνα των πιο ανεπτυγμένων χωρών του κόσμου. Και αυτό βαραίνει το ΠΑ.ΣΟ.Κ. – ανεξάρτητα από το γεγονός ότι στη μετά ΟΝΕ εποχή κυβέρνησε για το μεγαλύτερο μέρος η Ν.Δ. – γιατί η μεν Ν.Δ. θεωρούσε και θεωρεί ότι η αγορά και ο καπιταλισμός ρυθμίζουν τις βασικές επιλογές των κρατών η δε αριστερά στο σύνολο της ήταν και είναι στρατηγικά αντίθετη με την Ευρωπαϊκή Ένωση (Ε.Ε.), γιατί λειτουργεί υπέρ των δυνάμεων του διεθνούς κεφαλαίου και εις βάρος των εργαζομένων.

    β) Ήταν λάθος ότι το χρέος της χώρας μπορεί να καταργηθεί με κάποιο εθνικό χειρισμό. Από πουθενά δεν προέκυπτε ούτε καν θεωρητικά μια τέτοια διαδικασία. Η περίφημη δημαγωγική διακήρυξη ότι μπορεί να καταργηθεί «με έναν Νόμο, με ένα άρθρο» ήταν μια συνειδητή εξαπάτηση που έγινε και λαϊκό αίτημα ακριβώς γιατί πολλοί αρκέστηκαν στην προσφυγή ενός εύκολου παραμυθιού και όχι στην κατανόηση της απλής πραγματικότητας.

    γ) Ήταν λάθος η μαζική και υστερική θεώρηση ότι υπάρχει λυτρωτική λύση, μιας πολιτικής και κυβερνητικής απόφασης, η οποία τελικά έπαιρνε δήθεν και τη μορφή ιδεολογίας αλλά και απελευθέρωσης!. Αλλάζαμε κυβερνήσεις μέχρι να φτάσουμε στην πιο δημαγωγική και εκεί αναρωτηθήκαμε στο τι κάνουμε τώρα. Εν τω μεταξύ διαμορφώθηκε ένα κλίμα εθνικού και κοινωνικού διχασμού μορφοποιημένο στο σχήμα «μνημονιακοί – αντιμνημονιακοί», στο οποίο στους «μνημονιακούς» είχε αρχικά μόνο το ΠΑ.ΣΟ.Κ. και στους αντιμνημονιακούς όλα τα άλλα κόμματα και στη συνέχεια είχε στους μνημονιακούς τη Ν.Δ., τον ΣΥ.ΡΙΖ.Α. και τους ΑΝ.ΕΛ. και στους αντιμνημονιακούς το Κ.Κ.Ε και τη «Χρυσή Αυγή». Είχαμε δηλαδή μια απολίτικη άρση του δίπολου «δεξιά – αριστερά», το οποίο είναι καθολικό σχήμα σε κάθε έκφραση της πολιτικής, με τη δημαγωγική επιβολή ενός πλασματικού σχήματος «μνημονιακοί – αντιμνημονιακοί».

    δ) Ήταν λάθος η διαμόρφωση ενός ισχυρού στερεώματος δημαγωγίας τόσο από τις ηγεσίες του ΣΥ.ΡΙΖ.Α., των ΑΝ.ΕΛ. και της Χρυσής Αυγής όσο και από πολύ μεγάλο μέρος του λαού. Το ρεύμα της δημαγωγίας δεν συσκότισε μόνο την όλη κατάστασή μας αλλά δημιούργησε και φενακισμένες συνειδήσεις και ψεύτικες προσδοκίες και μας απομάκρυνε από την εστίαση του πραγματικού μας προβλήματος, της διαχείρισης και της υπέρβασης της κρίσης.

   ε) Ήταν λάθος η παλινδρόμηση μεταξύ ευρώ και δραχμής, γιατί ανέδειξε αντευρωπαϊκά χαρακτηριστικά αλλά και γιατί επέφερε την ιστορία των κάπιταλ κοντρόλ που πήγε την οικονομία σε πιο βαθιά ύφεση. Το ότι σήμερα οι δημαγωγοί του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. πανηγυρίζουν για την επαναφορά της γενικής κατάστασης της οικονομίας μας στην περίοδο του 2014 είναι η πλήρης αποκάλυψη της συνειδητής εξαπάτησης.

    στ) Ήταν λάθος οι οριζόντιες και άδικες περικοπές που έγιναν από τις πρώτες κυβερνήσεις της εποχής των μνημονίων. Ήταν και είναι επίσης λάθος οι πολιτικές που έγιναν στη δεύτερη φάση στη διακυβέρνηση από ΣΥ.ΡΙΖ.Α. – ΑΝΕΛ, στην οποία ακολουθήθηκε μια πολιτική αναδιανομής όχι από την αύξηση του ΑΕΠ αλλά από τη μεταφορά πόρων από τη πάλαι ποτέ μεσαία τάξη προς τη κατώτερη με αποτέλεσμα τη φτωχοποίηση της μεσαίας τάξης, που είχε ήδη πληγεί από τα συνολικά μνημονιακά μέτρα.

    ζ) Ήταν και είναι λάθος που δεν επιδιώχθηκε η διαμόρφωση του μοναδικού δρόμου προς την υπέρβαση της κρίσης, που είχε δύο βασικά σκέλη, την εθνική και κοινωνική συνεννόηση και τη διαμόρφωση πολιτικής ανάπτυξης της παραγωγής και της οικονομίας της χώρας. Και αντί για ενθάρρυνση των επενδύσεων έχουμε άγρια φορολογία σε εργαζόμενους, σε ελεύθερους επαγγελματίες και σε επιχειρήσεις, με αποτέλεσμα όχι μόνο να μην έρχονται επενδύσεις αλλά να φεύγουν και οι μικρομεσαίες ελληνικές επιχειρήσεις προς τη βαλκανική ενδοχώρα και κυρίως στη Βουλγαρία.

    Και τώρα τι; Και πάλι δημαγωγία περί κάθαρσης και πολιτικός και κοινωνικός διχασμός. Είναι δε φοβερό το εξής στοιχείο. Σε όλες τις απόπειρες …κάθαρσης, που έγιναν μέχρι τώρα από τους άνευ προηγουμένου δημαγωγούς Τσίπρα και Καμμένο, αποδείχτηκε «άνθρακες ο θησαυρός». Αυτό δεν σημαίνει σε καμιά περίπτωση ότι δεν υπήρξαν και δεν υπάρχουν σκάνδαλα αλλά η αγχώδης απόπειρα κομματικής εμπλοκής συσκοτίζει την αλήθεια και τροφοδοτεί μια στείρα πολιτική αντιπαράθεση, μια αρένα που φέρνει πίσω τον τόπο μας προσθέτοντας και ένα άλλο πρόβλημα στο οικονομικό πρόβλημά μας. Θα συνεχίσουμε…

anthologio.wordpress.com

Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί το Akismet για να μειώσει τα ανεπιθύμητα σχόλια. Μάθετε πώς υφίστανται επεξεργασία τα δεδομένα των σχολίων σας.