Του Νίκου Τσούλια
Όχι δεν είμαστε ίδιοι όταν περπατάμε στο δρόμο σε σχέση με το αν βρισκόμαστε κάπου αλλού – άλλες οι σκέψεις μας και οι στοχασμοί μας˙ άλλα τα συναισθήματά μας και ο ψυχισμός μας. Είμαστε διαφορετικοί στο τέλος ενός δρόμου σε σχέση με το μη διάβα μας απ’ αυτόν, σε σχέση με μια αδρανειακή ή μη εκδοχή στο σπίτι μας. Κάθε δρόμος και μια μικρή και απόλυτα ξεχωριστή αλληλουχία μεταμόρφωσής μας.
Ναι είναι αυτή καθ’ εαυτή η άσκηση του σώματός μας – είναι και η φυσιολογική του κατάσταση – που δημιουργεί άλλη εικόνα για τον εαυτό μας και δημιουργεί έναν ιδιαίτερο σύμπαν συλλογισμών. Αλλά είναι κυρίως το πνεύμα μας που γεύεται ιδιαίτερα ερεθίσματα και προκαλούν κάθε στιγμή τους τόσους και τόσους ξεχωριστούς προβληματισμούς. Γιατί όσο και αν παραμένεις εσωστρεφής και περίκλειστος, θα υπάρξουν εξωτερικές αφορμές για να τροποποιήσεις το εννοιολογικό πεδίο αναφοράς σου.
Θα συναντήσεις ένα μικρό παιδί που πηγαίνει στο σχολείο και θα πάει από μόνη της η σκέψη σου στο πώς ήσουνα εσύ σ’ αυτή την ηλικία, στο πόσο διαφορετικός ήταν ο κόσμος τότε, στο πόσο απρόβλεπτες είναι οι εξελίξεις σε σχέση με τα παιδικά σου όνειρα και θα προσπαθείς να ανιχνεύσεις το πώς φαντάζεται τον κόσμο αυτό το παιδί, τι προβλήματα μπορεί να έχει στην οικογένειά του, πώς πηγαίνει στο σχολείο, τι μπορεί να γίνει σα μεγαλώσει, τι ονειρεύεται – «άραγε μοιάζουν καθόλου τα δικά του όνειρα με τα πάλαι ποτέ δικά μου» – και θα επιστρέφεις ξανά και ξανά στα δικά σου και θα ανακατεύεις παρελθόν και παρόν γευόμενος μια άλλη αίσθηση της πραγματικότητας…
Θα σε προσπερνάει ένα νεαρό ζευγάρι και θα ζηλεύεις τη νιότη και θα διαπιστώνεις ότι η σκέψη σου έχει πάει από μόνη της στην ομορφιά της κοπέλας και θα πιάνεις τον εαυτό σου να λέει «να ήμουνα νέος», όχι όμως να είμαι στη δική τους κατάσταση, αλλά να είχα όλα όσα έχω καταφέρει μέχρι τώρα και να ήμουνα νέος και να σχεδίαζα άλλα τόσα πράγματα για να έχω μια «δεύτερη ζωή», θα τρέχει ο νους σου ασταμάτητα – χωρίς κανένας να το ζητάει ούτε καν εσύ – και θα φαντάζεται την μετέπειτα πορεία του ζευγαριού˙ θα τα βρουν άραγε για να μείνουν μαζί μια ζωή ή θα σταματήσει η σχέση τους, τι μπορεί να σπουδάζουν, τι σκέφτονται για την κρίση, σχεδιάζουν να φύγουν από την Ελλάδα και θα συνεχιστούν οι συλλογισμοί σου όλο και πιο πολλαπλοί σαν τις αλυσιδωτές πυρηνικές αντιδράσεις μέχρι να συναντήσεις άλλο ερέθισμα…
Σε εμποδίζουν δύο γεροντάκια να περπατήσεις, «μα γιατί δεν κάνουν λίγο στην άκρη, δεν καταλαβαίνουν ότι άλλοι είναι βιαστικοί» και δυστροπείς που δεν αντιλαμβάνονται την πραγματικότητα των άλλων – αλλά τι να πεις ίσως και να τρέχουν στους γιατρούς και στα νοσοκομεία και να έχουν μια άσχημη αρρώστια, άραγε θα τους κοιτάνε τα παιδιά τους, ξινίζεις από την ανημπόρια τους, από το καμπουριασμένο σώμα τους, από τις βαθιές σα χαράδρες ρυτίδες στο πρόσωπό τους και στο βάθος του συλλογισμού σου νιώθεις ότι δεν αποκρούεις μια ξένη εικόνα, αλλά τη δική σου εικόνα του μέλλοντός σου αλλά ημερεύεις στη συνέχεια την αρνητική αντίδρασή σου συλλογιζόμενος ότι άμα δεν γίνεις έτσι κι εσύ , αυτό σημαίνει ότι θα ζήσεις λιγότερα χρόνια…
Αλλά εκεί που νιώθεις πιο παράξενα είναι όταν διασταυρώνεσαι με συνομήλικους, εκεί γίνεται το μεγάλο πανηγύρι, «όχι, εγώ δεν είμαι σαν αυτόν, είναι μεγαλύτερός μου», βλέπεις τα γκρίζα μαλλιά και την εμφάνιση των πρώτων ρυτίδων και αμέσως σκέπτεσαι ότι «όχι εγώ δεν είμαι έτσι», αντιλαμβάνεσαι το μετέωρο βήμα τους – «άρα δεν είναι πολυάσχολοι και δεν έχουν στόχους ίσως και να είναι παρατημένοι από την ονειροπόληση» και επιταχύνεις το βήμα σου για να προσπεράσεις την εικόνα τους, τη δική σου εικόνα…
Όχι, ποτέ δεν είσαι ίδιος μετά από το περπάτημά σου στο δρόμο˙ μετά από κάθε διαδρομή μετασχηματίζεσαι. Το πνεύμα σου ανακατεύεται με τους χρόνους και τους καιρούς, με τους ανθρώπους και τις ηλικίες. Ξέρεις ότι καθετί το ανθρώπινο σε περιλαμβάνει εν δυνάμει, καθετί που δεν έχεις γευτεί το προοικονομείς και διαμορφώνεις τη μελλοντική σου στάση και συμπεριφορά, συγκρίνεις και εν μέρει αναθεωρείς το παρελθόν σου, προσπαθείς να μπεις στον κόσμο των ονείρων και των φιλοδοξιών των νέων… Περπατώντας στο δρόμο ξανασυναντάς τη ζωή σου, φαντάζεσαι το μέλλον σου, ανασκευάζεις ή επιβεβαιώνεις το παρελθόν σου, βιώνεις την πυκνότητα του χρόνου, τεχνοτροπείς στο είδωλό σου…
