Οι ΝΑΤΟϊκοί βιάζονται να εντάξουν τα Σκόπια στη Βορειοατλαντική Συμμαχία και οι Σκοπιανοί να βγουν από το βαλκανικό τους περιθώριο. Χωρίς λογική εξήγηση η ελληνική πλευρά είναι αυτή που κάνει εκπτώσεις στις διαπραγματεύσεις. Αποδέχεται το GornaMacedonia που στην διεθνή πρακτική θα γίνει σκέτο Macedonia και αφήνει τον αλυτρωτισμό των Σκοπιανών για το μέλλον βάσει μιας «σαλαμοποίησης» του προβλήματος που δεν προσφέρει καμία εγγύηση στην Ελλάδα. Ως ανταλλάγματα παίρνει τα ονόματα ενός δρόμου και ενός αεροδρομίου και μια προφορική δήλωση ότι οι γείτονες δεν έχουν αλυτρωτικές βλέψεις. Δεν παίρνει όμως ούτε την αναθεώρηση του συντάγματος, που οι Σκοπιανοί δηλώνουν ότι δεν είναι αναγκαία, ούτε τα κρίσιμα ζητήματα της εθνικότητας, της ταυτότητας και της γλώσσας, πάνω στα οποία στηρίζεται ο πυρήνας του αλυτρωτισμού των βόρειων γειτόνων μας.
Με «σαλαμοποίηση» θα έλυνε το πρόβλημα και η Ενδιάμεση Συμφωνία του 1995. Μετά τη Συμφωνία η Π.Γ.Δ.Μ. εντάχθηκε στον Ο.Η.Ε. με το προσωρινό της όνομα και λίγο αργότερα το όνομα αυτό υιοθετήθηκε από την Ευρωπαϊκή Ένωση, το Ν.Α.Τ.Ο. και άλλους οργανισμούς. Για τον αλυτρωτισμό η Ελλάδα πήρε και τότε υποσχέσεις. Υποσχέσεις που οι γείτονες δεν τήρησαν ποτέ! Αντιθέτως εντός ολίγων ετών ενέτειναν τη γελοία απόπειρα παραχάραξης της Ιστορίας. Αναθεώρησαν ακόμα και τα σχολικά τους βιβλία, ώστε η νέα γενιά των Σκοπιανών να διδάσκεται την ιδέα της «Μεγάλης Μακεδονίας» που φτάνει μέχρι την… Κατερίνη ή ακόμα χαμηλότερα! Παραβιάζοντας την Ενδιάμεση Συμφωνία, στις αθλητικές διοργανώσεις και τα διπλωματικά forums απαιτούν προκλητικά να εμφανίζονται ως Macedonia και όχι ως FYROM. Ποιος μπορεί να εγγυηθεί ότι οι γείτονες θα τηρήσουν τις νέες τους υποσχέσεις, όταν η χώρα μας δεν θα διαθέτει πλέον κανένα μέσο πίεσης όπως η αρνησικυρία (veto);
Λέγεται ότι η σημερινή κυβέρνηση των Σκοπίων έχει αποκηρύξει τον αλυτρωτισμό και είναι «μετριοπαθής». Από την αρχή των διαπραγματεύσεων επιχειρείται συστηματικά να πεισθεί η ελληνική κοινή γνώμη ότι ο Ζάεφ είναι περισσότερο «διαλλακτικός». Είναι άραγε έτσι; Με το καλημέρα ο «μετριοπαθής» κύριος Ζάεφ μάς άφησε ενεούς, όταν δήλωσε ότι… επιτρέπει και στους Έλληνες να μοιράζονται μαζί του τη μακεδονική ιστορία! Λίγο αργότερα ο υπουργός του μίλησε για «πολίτες στην Ελλάδα που αυτοπροσδιορίζονται ως Μακεδόνες»! Μίλησε δηλαδή για «αλύτρωτους αδελφούς» που ζουν σήμερα στο ελληνικό κράτος! Παράλληλα, οι διπλωμάτες των γειτόνων επιμένουν ότι η εθνικότητα, η ταυτότητα και η γλώσσα τους είναι «μακεδονικές»! Αν πιστέψουμε τον διαμεσολαβητή Μάθιου Νίμιτς, αυτά τα θέματα δεν τέθηκαν καν από την ελληνική πλευρά! Πρόκειται για αδιανόητη ολιγωρία που εύκολα μπορεί να οδηγήσει ακόμα και σε de facto αναγνώριση του ψευδοϊδεολογήματος του «μακεδονισμού» από την ίδια την Ελλάδα. Η χώρα μας ήδη κινδυνεύει να νομιμοποιήσει τις παρανοϊκές απαιτήσεις των Σκοπιανών απέναντι στον εαυτό της… Τελικά είναι ευκαιρία να λυθεί σήμερα το πρόβλημα των Σκοπίων; Ασφαλώς και είναι! Ευκαιρία για τους Σκοπιανούς! Όχι για την Ελλάδα…
Αυτή είναι η σημερινή πραγματικότητα. Δυστυχώς την πραγματικότητα αυτή δεν φαίνεται να την κατανοεί η κομματική νομενκλατούρα της χώρας. Αλλά την κατανοεί η συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων πολιτών, εκ των οποίων εκατοντάδες χιλιάδες συμμετείχαν στις δύο πρόσφατες μεγαλειώδεις συγκεντρώσεις. Μετά από οκτώ χρόνια οικονομικών και κοινωνικών ταπεινώσεων οι Έλληνες ένιωσαν ότι το πολιτικό σύστημα δεν μπορεί να διαχειριστεί τα σοβαρά προβλήματα. Βλέπουν ότι, μετά τα κοινωνικά και οικονομικά δικαιώματα, στοχοποιούνται πλέον τα εθνικά και τα πολιτισμικά. Και αυτό δεν θα μπορούσαν να το δεχθούν αδιαμαρτύρητα. Για τους φόρους δεν βγήκαν στους δρόμους. Για τις μειώσεις των μισθών και των συντάξεων δεν βγήκαν στους δρόμους. Για τις αναποτελεσματικές πολιτικές δεν βγήκαν στους δρόμους. Αλλά για την πατρίδα βγήκαν στους δρόμους. Όχι όμως από αντίδραση απέναντι στους αδύναμους γείτονες που μόνο υπαρξιακά μπορούν να μάς «απειλήσουν» σφετεριζόμενοι με τρόπο παρανοϊκό ένα μέρος της ελληνικής ιστορίας και του ελληνικού πολιτισμού.
Οι Έλληνες διαμαρτύρονται, διότι διαπιστώνουν ότι το πολιτικό σύστημα έχει χάσει την επαφή του με την κοινωνία και δεν αντιλαμβάνεται τις συνέπειες που θα φέρουν στις μελλοντικές γενιές οι ενδεχόμενες λανθασμένες αποφάσεις του παρόντος. Οι Έλληνες αντιδρούν, διότι ένα σοβαρό ζήτημα για τη χώρα, αντί να αντιμετωπίζεται με ρεαλισμό, αντιμετωπίζεται με μοιρολατρία, ηττοπάθεια και μικροκομματική σκοπιμότητα. Αντιδρούν, διότι μετά το Αιγαίο και τη Θράκη πλησιάζει η μέρα που θα «γκριζάρουν» η Μακεδονία και η Ήπειρος. Αυτό δεν μπορεί να γίνει αποδεκτό από πολίτες που διαθέτουν μεγαλύτερη ιστορική γνώση, διορατικότητα και συνείδηση ευθύνης από την πολιτική τους ηγεσία. Παράλληλα παρακολουθούν με εύλογη ανησυχία τη στήριξη που ο Τούρκος δικτάτορας προσφέρει στους Σκοπιανούς ενθαρρύνοντας ακόμα περισσότερο τις μισαλλόδοξες βλέψεις τους. «Οι δεσμοί Τουρκίας και “Μακεδονίας” είναι αδελφικοί. Δεν θ’ αφήσουμε τους αδελφούς μας μόνους. Θα είμαστε πάντα μαζί τους», τόνισε πρόσφατα ο Ταγίπ Ερντογάν. Δεν είναι παράξενο που ρητορικά πυροτεχνήματα όπως «πατριωτική ευθύνη», «εξυπηρέτηση εθνικών συμφερόντων» και «σταθερότητα στα Βαλκάνια», που χρησιμοποιούνται από τους θιασώτες της «εδώ και τώρα» λύσης, δεν συγκινούν τους πολίτες. Οι Έλληνες απορρίπτουν οποιαδήποτε παραχώρηση πολιτισμικών και ιστορικών δικαιωμάτων στους Σκοπιανούς, διότι γνωρίζουν ότι αυτό το κρατίδιο μελλοντικά θα αξιοποιηθεί ως «πολιορκητικός κριός» του τουρκικού εθνικισμού από τον βορά.
Αλήθεια τι σημασία έχει που περισσότερες από 100 χώρες έχουν αναγνωρίσει τα Σκόπια ως «Μακεδονία»; Δεν μας διδάσκει τίποτε που ένας ολόκληρος πλανήτης περιμένει ακόμα τη συγκατάθεση της Ελλάδας για το όνομα; Μόλις τα Σκόπια δεχθούν μια ονομασία που θα διασφαλίζει τα ελληνικά συμφέροντα, όλος ο κόσμος θα χρησιμοποιεί το όνομα που θα έχει εγκρίνει η χώρα μας. Οι Σκοπιανοί γνωρίζουν ότι το «κλειδί» για τη νομιμοποίηση των διεκδικήσεών τους δεν το έχουν ούτε οι αφρικανικές ούτε οι ασιατικές χώρες ούτε καν οι υπερδυνάμεις (Η.Π.Α., Ρωσία) που τούς έχουν αναγνωρίσει ως «Μακεδονία». Οι Σκοπιανοί περιμένουν την Ελλάδα! Μόνο η Ελλάδα μπορεί να νομιμοποιήσει όσα ζητούν. Αν η Ελλάδα αναγνωρίσει ότι είναι υπαρκτές οι έννοιες του «μακεδονικού έθνους» και της «μακεδονικής ταυτότητας», έννοιες που ιστορικά έχει αποδειχθεί ότι είναι κατασκευασμένες, τότε τα Σκόπια θα περάσουν στο επόμενο στάδιο που είναι η μετατροπή των πολιτισμικών τους διεκδικήσεων σε εδαφικές. Και αυτή τη νομιμοποίηση θα την έχει παραχωρήσει η ίδια η Ελλάδα, ειδικά μάλιστα αν έχει αποδεχθεί και οποιαδήποτε ονομασία με τον όρο «Μακεδονία».
Μακεδονικό έθνος δεν υπήρξε ποτέ. Οι αρχαίοι Μακεδόνες ήταν Έλληνες και αυτό δεν αμφισβητείται. Έκτοτε, στην πορεία των αιώνων, ο χαρακτηρισμός «Μακεδόνας» ήταν πάντα και μόνο γεωγραφικός και ποτέ εθνικός. Το σημερινό κρατίδιο των Σκοπίων καταλαμβάνει περί το 30% της γεωγραφικής οντότητας της Μακεδονίας, αλλά αυτό δεν είναι αρκετό, για να διεκδικούν οι γείτονες πολιτισμικά δικαιώματα του ελληνισμού. Όσοι ισχυρίζονται ότι τα Σκόπια διαθέτουν το δικαίωμα του εθνικού αυτοπροσδιορισμού οφείλουν να γνωρίζουν ότι και οι Έλληνες έχουν το ίδιο δικαίωμα και ότι οι φαντασιακές βλέψεις των Σκοπιανών επ’ ουδενί δεν προηγούνται των ιστορικά κατοχυρωμένων δικαιωμάτων των Ελλήνων. Αυτή η αλήθεια είναι σήμερα ξεκάθαρα διαπιστωμένη από τους πολίτες που διαφωνούν με τη στρατηγική της ελληνικής διπλωματίας και δηλώνουν ότι «η Μακεδονία είναι ελληνική». Οι ξένοι βέβαια το παρεξηγούν αυτό το σύνθημα και νομίζουν ότι η Ελλάδα έχει επεκτατικές βλέψεις απέναντι στα Σκόπια. Αλλά ποιος ευθύνεται άραγε γι’ αυτό; Οι Έλληνες πολίτες ή η ανεπάρκεια της ελληνικής διπλωματίας να εξηγήσει στους ξένους τα αυτονόητα;
Οι πρόσφατες συγκεντρώσεις των Ελλήνων πολιτών λοιδορήθηκαν και λοιδορούνται ακόμα με τρόπο ανήθικο. Κανείς όμως δεν αμφισβητεί τα αποτελέσματά τους. Οι εικόνες εκατοντάδων χιλιάδων Ελλήνων και το σύνθημα για την ελληνικότητα της Μακεδονίας κόσμησαν τις σελίδες μερικών από τις μεγαλύτερες εφημερίδες του κόσμου όπως οι Financial Times και οι New York Times. Αλήθεια πόσες χιλιάδες ευρώ πρέπει να δαπανήσει κάποιος σήμερα, για να βάλει διαφήμιση σ’ αυτά τα φύλλα; Χάρη στις κινητοποιήσεις των Ελλήνων πολιτών τα ελληνικά δίκαια προβλήθηκαν σ’ όλο τον πλανήτη και μάλιστα με κόστος μηδενικό. Οι Έλληνες έδειξαν στον κόσμο ότι δεν θα δεχθούν κανένα συμβιβασμό, καμία υποχώρηση και καμία παραχώρηση που θα θίγει τα εθνικά τους δικαιώματα. Δεν θα δεχθούν να υποθηκευτεί το μέλλον των επόμενων γενεών και να «φορτωθούν» τα παιδιά και τα εγγόνια τους ένα πρόβλημα κατασκευασμένο, μόνο και μόνο για να εξυπηρετηθούν τα συμφέροντα άλλων χωρών.
Παράλληλα, οι Έλληνες έστειλαν μήνυμα και στην πολιτική ηγεσία της χώρας. Η Ελλάδα δεν έχει άλλη επιλογή από το να διασφαλίσει τα δικαιώματά της. Οι πολιτικοί και οι διπλωμάτες της χώρας υποχρεούνται να υπηρετούν τα συμφέροντα της πατρίδας τους. Αν δεν μπορούν, πρέπει να αντικατασταθούν με ικανότερους που θα κάνουν τη δουλειά καλύτερα. Ο ελληνικός λαός αμφισβήτησε στον δρόμο την πρόσφατη εκτίμηση του υπουργού Εξωτερικών Κοτζιά ότι η ελληνική κοινή γνώμη είναι… έτοιμη ν’ αποδεχθεί τη λύση! Η αμηχανία που χαρακτηρίζει σήμερα το σύνολο του πολιτικού συστήματος δείχνει ότι τα πρόσφατα συλλαλητήρια έχουν καταθορυβήσει, αν όχι πανικοβάλει, όσους επιχειρούν να «κοιμίσουν» τις συνειδήσεις των πολιτών. Η μεγαλύτερη απόδειξη; Από την επομένη της 4ης Φεβρουαρίου η πολιτική και μιντιακή τάξη της χώρας «σερβίρει» στο ευρύ κοινό το «νόστιμο φαγητό» της σκανδαλολογίας. Αλήθεια όμως ποιο πραγματικό ή κατασκευασμένο σκάνδαλο μπορεί να αποπροσανατολίσει σκεπτόμενους πολίτες από ένα τόσο σοβαρό εθνικό ζήτημα;
Ανάμεσα στα επιχειρήματα της «εδώ και τώρα» λύσης αξιοποιείται τελευταία ακόμα και ο… Ελευθέριος Βενιζέλος. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη ιεροσυλία απέναντι στην Ιστορία από το να προβάλλονται αποσπασματικές αναγνώσεις των ιστορικών επιλογών του Εθνάρχη, για να δικαιολογηθεί μια άνευ όρων εθνική υποχώρηση του παρόντος. Το ότι ο Βενιζέλος εναντιώθηκε στη λαϊκή ανάγκη για κατάργηση της Βασιλείας το 1910 ή το ότι έδιωξε τους Κρητικούς βουλευτές το 1911 μπορούν άραγε να δικαιολογήσουν την περιφρόνηση της λαϊκής βούλησης από τη σημερινή ηγεσία; Προφανώς και όχι! Διότι σε ολόκληρη την ιστορική του πορεία ο Βενιζέλος πολιτευόταν αποσκοπώντας αποκλειστικά στο συμφέρον της πατρίδας. Στις περιπτώσεις λοιπόν που επιθυμούσε να διασφαλίσει την ενότητα του έθνους ή τη στήριξη των Μεγάλων Δυνάμεων δεν δίσταζε να συγκρουστεί με τον λαό. Όταν όμως έκρινε ότι το συμφέρον του τόπου υπαγορευόταν από τη λαϊκή επιθυμία, τότε δεν δίσταζε να τοποθετήσει το θυμικό του λαού στο επίκεντρο της πολιτικής του. Έτσι έπραξε, για παράδειγμα, το 1905 στην επανάσταση του Θερίσου, το 1912 που δέχθηκε τους Κρήτες στο Ελληνικό Κοινοβούλιο και το 1917, όταν ανέλαβε τη διακυβέρνηση μιας διχασμένης χώρας και, μέχρι το 1920, τη μετέτρεψε σε «Ελλάδα των δύο ηπείρων και των πέντε θαλασσών»! Ο Βενιζέλος δεν πολιτεύτηκε ποτέ με αυτοσκοπό ούτε την ταύτιση ούτε τη σύγκρουση με τον λαό. Έθετε μακροπρόθεσμους εθνικούς στόχους και ακολουθούσε τον πιο σύντομο, όχι αναγκαία ίδιο, δρόμο για την εκπλήρωσή τους. Το πρόβλημα για τη σημερινή Ελλάδα δεν είναι ότι δεν μπορεί να πραγματοποιήσει εθνικούς στόχους. Το πρόβλημα είναι ότι η σημερινή Ελλάδα δείχνει να μην έχει εθνικούς στόχους…
Εφόσον όμως γίνεται αυτή η συζήτηση, έχουμε σκεφτεί τι θα έκανε ο Εθνάρχης, εάν ηγείτο της χώρας στη σημερινή συγκυρία; Μάλλον θα έκανε ακριβώς τα ίδια που έκανε και τη «χρυσή» δεκαετία της ιστορικής του διαδρομής (1910-1920). Θα έκτιζε από την αρχή ένα κράτος ισχυρό και αποτελεσματικό. Θα εργαζόταν για την οικονομική ανάπτυξη με βάση τις δυνατότητες και τις ανάγκες της χώρας. Θα προετοίμαζε ιδεολογικά τους Έλληνες, ώστε στην κλίμακα των προτεραιοτήτων και των αξιών το εθνικό συμφέρον να βρίσκεται υψηλότερα από το κομματικό. Θα αναβάθμιζε επιχειρησιακά τις ένοπλες δυνάμεις που αποτελούν τη μόνη εγγυήτρια δύναμη των εθνικών μας δικαιωμάτων. Θα έδειχνε στις Μεγάλες Δυνάμεις ότι τα συμφέροντά τους συμπλέουν με τα συμφέροντα του ελληνικού κράτους. Και το σημαντικότερο, θα διαφύλαττε τη μέγιστη προϋπόθεση της εθνικής επιτυχίας: την ΕΝΟΤΗΤΑ του ελληνικού λαού. Με μια τέτοια βενιζελική πολιτική «συνταγή» η Ελλάδα θα μπορούσε σήμερα να ξαναγίνει ο καθοριστικότερος παράγοντας σταθερότητας και προόδου στα Βαλκάνια και παράλληλα να «τελειώσει» όχι μόνο με τον γελοίο σκοπιανό αλλά ακόμα και με τον πραγματικό – και κατά πολύ σοβαρότερο – τουρκικό επεκτατισμό!
Έχουμε αναρωτηθεί πόσες από τις παραπάνω πολιτικές παρακαταθήκες του Ελευθερίου Βενιζέλου έχει την ικανότητα ή έστω τη διάθεση να εκπληρώσει η σημερινή πολιτική τάξη; Ο καθένας μπορεί να δώσει τη δική του απάντηση, αν και φοβάμαι ότι η απάντηση αυτή δεν θα είναι ιδιαίτερα αισιόδοξη∙ ούτε για τη γενικότερη πορεία του τόπου ούτε για το ειδικό πρόβλημα των Σκοπίων. Πραγματικά, αν σήμερα με κυβερνούσε ένας «Ελευθέριος Βενιζέλος», δεν θα ένιωθα καμία ανησυχία, ακόμα και αν αύριο το πρωί ένας ολόκληρος πλανήτης, αντίθετα με τα ελληνικά συμφέροντα, αποδεχόταν τους Σκοπιανούς ως «Μακεδόνες». Μόνο όμως αν με κυβερνούσε ένας «Ελευθέριος Βενιζέλος». Όχι το αντίθετό του…
ΥΓ: Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές η Βουλγαρία φέρεται να απορρίπτει κατηγορηματικά τον γεωγραφικό προσδιορισμό στο νέο όνομα της FYROM. Σύμφωνα με τη βουλγαρική άποψη οποιαδήποτε γεωγραφική ονομασία των Σκοπιανών θα μπορούσε να εγείρει εδαφικές διεκδικήσεις εις βάρος της Βουλγαρίας! Ευτυχώς ή δυστυχώς για εμάς οι Βούλγαροι διαθέτουν τη βασική ικανότητα να σκέφτονται τα απλά και αυτονόητα! Εμείς τη διαθέτουμε;
