Του Νίκου Τσούλια
Θεωρώ ότι το εν λόγω συλλαλητήριο έχει ιστορικές διαστάσεις και ως εκ τούτου υπερβαίνει την πολιτική συγκυρία και την αναδιατάσσει, αφού το γεγονός αυτό έχει εκτός των άλλων και αντικυβερνητικό περιεχόμενο. Για όσους έχουν αντίθετη άποψη θα ήθελα να σημειώσω κάτι απλό. Όταν συγκεντρώνονται τόσοι πολλοί πολίτες για ένα εθνικό ζήτημα – και μάλιστα χωρίς τη θεσμική στήριξη κανενός κόμματος -, δεν δηλώνει μια ευρεία συλλογική αγωνία και αναζήτηση;
Γκρινιάζαμε μέχρι τώρα ότι με τα τόσα και τόσα που συμβαίνουν οι Έλληνες εξακολουθούσαν να είναι στον καναπέ και να δέχονται αδιαμαρτύρητα καθετί που αμαυρώνει τη ζωή τους. Και διαπιστώσαμε ότι η κατάσταση δεν είναι καθόλου τέτοια. Βλέπαμε την επιφάνεια των πραγμάτων και αγνοούσαμε τι υπάρχει από κάτω. Θα ήθελα να συγκρίνουμε τα συλλαλητήρια των δύο τελευταίων μορφών στην πολιτική ζωή μας. Με την απαρχή των μνημονίων αναπτύχθηκε ένα κίνημα αγανακτισμένων της κάτω και της άνω πλατείας του Συντάγματος. Τι εξέφρασε αυτό το κίνημα: την κοινοβουλευτική μούντζα, τους προπηλακισμούς, τη βία και τον πολιτικό και εθνικό διχασμό. Και τι έδωσε τελικά ως ιστορικό αποτύπωμα αυτό το κίνημα, την εξαφάνιση του πολιτικού κέντρου και την ενίσχυση των άκρων με την ανάπτυξη του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. του 3% σε πρώτο κόμμα και της Χρυσής Αυγής σε 3ο κόμμα στη Βουλή. Και ποια είναι η περαιτέρω συνέχεια; Η εμβάθυνση η ενίσχυση της κρίσης για δεκαετίες και δεκαετίες.
Δεν νομίζω ότι το παρόν συλλαλητήριο έχει διχαστικό περιεχόμενο στην ελληνική κοινωνία ούτε και απαξιώνει τον πολιτικό κόσμο. Δίνει ένα στίγμα στο τι θέλουν οι συγκεντρωμένοι για το ζήτημα των Σκοπίων. Μπορεί κάποιος να συμφωνεί ή να διαφωνεί με τη στοχοθεσία του αλλά αυτό γίνεται σε συνθήκες δημοκρατίας και ελευθερίας, αλληλοσεβασμού και πλουραλισμού. Και η κυβέρνηση μπορεί να λάβει υπόψη της ή όχι τα πολιτικά του μηνύματα· έτσι κι αλλιώς αυτή έχει την ευθύνη των αποφάσεων. (Άλλωστε ο κ. Τσίπρας ευτέλισε το δικό του αποτέλεσμα στο δικό του δημοψήφισμα θα έχει κάποια συστολή για ένα αλλότριο γι’ αυτόν συλλαλητήριο;). Αλλά εδώ είναι τα πραγματικά δύσκολα ζητήματα.
α) Ποια είναι η γραμμή της κυβέρνησης ΣΥ.ΡΙΖ.Α. – ΑΝ.ΕΛ. με την οποία έχει εισέλθει στις διαπραγματεύσεις; β) Πώς μπορούν να γίνουν διαπραγματεύσεις, όταν είναι δεδομένο ότι δεν μπορεί να αλλάξει το Σύνταγμα των Σκοπίων, θα πάμε σε σαλαμοποίηση της συζήτησης και όχι σε μια εφ’ όλης της ύλης «διαπραγμάτευση – συμφωνία»; γ) Αν έχουμε καταλήξει αρχικά στην ονομασία και με τη δική μας νομιμοποίηση, για ποιο λόγο να αλλάξουν μετά το Σύνταγμά τους τα Σκόπια; δ) Έχει καμιά σημασία η αλλαγή της ονομασίας των λεωφόρων – όταν αυτό μπορεί να επανέλθει την επόμενη ακριβώς ημέρα ή τότε θα διαμαρτυρηθούμε – και πού άραγε… – για την επαναφορά της ονομασίας; ε) Ποιο κοινωνικό ή οικονομικό μείζον πρόβλημα έλυσε ή έστω προώθησε προς λύση η σημερινή συγκυβέρνηση (όταν έχει βάλει ασφυκτικές δεσμεύσεις για τη χώρα ήδη νομοθετημένες για τις επόμενες δεκαετίες), που θα μπορούσε να λύσει ένα μείζον εθνικό πρόβλημα και μάλιστα με νοοτροπία διχασμού έναντι των άλλων κομμάτων;
Έχει ήδη προκύψει ζήτημα ως προς το αν η ελληνική πλευρά έχει θέσει το ζήτημα της «μακεδονικής ταυτότητας» και της «μακεδονικής γλώσσας». Και η καθυστερημένη και χλιαρή απάντηση θύμισε τη γνωστή στάση της ένοχης σιωπής της δέσμευσης του κ. Τσίπρα για τους 8 στρατιωτικούς απέναντι στον Ερντογάν. Είμαστε τόσο καλά προετοιμασμένοι ή παραμένουμε άσχετοι και λαϊκιστές, όπως σε τόσα και τόσα άλλα ζητήματα: περί κατάργησης του χρέους, περί αλλαγής της Ευρώπης, περί του εμβληματικού συνθήματος «κανένα σπίτι στα χέρια τραπεζίτη» κλπ κλπ;
Για να επανέλθω στο συλλαλητήριο, έχω μια απορία. Ποιος θα άλλος θα μπορούσε εκτός από το Μίκη να εκφράσει την ενωτική και αγωνιστική διάθεση όλου αυτού του κόσμου; Αν δεν ήταν ο Μίκης, θα ήταν ένα άλλο συλλαλητήριο, χωρίς δυναμική και ακτινοβολία. Και τώρα τι; Η επόμενη ημέρα για την πολιτική ζωή είναι διαφορετική όσο και αν παριστάνουν τους ψύχραιμους οι συγκυβερνώντες. Άλλωστε, ο κ. Κοτζιάς πρόλαβε και έδειξε την περισσή αλαζονεία του και το άμετρο θράσος του ευχαριστώντας «τα εκατομμύρια των Ελλήνων που τον ακολουθούν πιστά». Με τέτοιους δημαγωγούς δυστυχώς κάποιοι εξακολουθούν να πιστεύουν ότι έχει αύριο η χώρα μας…
Ωστόσο, η διεθνής πραγματικότητα δεν διαμορφώνεται μονομερώς από τις δικές μας επιθυμίες. Το όλο πρόβλημα είναι μπροστά μας και οφείλουμε να διαμορφώσουμε μια εθνική στρατηγική, χωρίς λαϊκισμούς και διχασμούς σε πατριώτες και προδότες. Οι πολιτικές διαφορές και ο πλουραλισμός είναι δυναμική της δημοκρατίας και της ελευθερίας της σκέψης. Απαιτούνται συνθέσεις και εδώ ο ρόλος των κομμάτων είναι καθοριστικός. Κριτική για τις θέσεις των κομμάτων και το τι πρέπει να γίνει θα καταθέσω την ταπεινή μου γνώμη στο επόμενο διάστημα.
Υ.Γ.
Προφανώς η εθνική πολιτική πρέπει να διαμορφώνεται από την εκάστοτε κυβέρνηση (και το πολιτικό σύστημα), που θα καθοδηγεί την κοινωνία και το λαό στην κατεύθυνση των πραγματικών συμφερόντων της χώρας μας. Τα συλλαλητήρια έχουν το ρόλο τους αλλά δεν υποκαθιστούν το θεσμικό τρόπο της άσκησης της πολιτικής.
Είδαμε στο παρελθόν, για παράδειγμα, τις λαοσυνάξεις και τα συλλαλητήρια της Εκκλησίας και της Ν. Δημοκρατίας για τη μη αναγραφή του θρησκεύματος στις ταυτότητες επί κυβέρνησης Σημίτη. Και πού οδήγησαν τελικά, όταν ήλθε στην κυβέρνηση η Ν. Δημοκρατία του Κ. Καραμανλή; Στο απόλυτο τίποτα. Το ξέχασαν! Ήταν ένα δείγμα του δεξιού και εκκλησιαστικού λαϊκισμού, που απλώς έπαιξε παιχνίδι εξουσίας.
