Του Νίκου Τσούλια
Τοις πάσι είναι γνωστό και ξακουστό. Ο έρωτας θέλει απομόνωση. Θέλει να είσαι εσύ και το είδωλο του πόθου σου κάπου έρημα και μοναχικά, απομακρυσμένα από ό,τι μπορεί να αποσπά έστω και μια υποψία του βλέμματος και της καρδιάς από του πάθους σου τη μαγεία. Ο έρωτας και κάθε έρωτας θέλει το δικό του περίκλειστο σύμπαν. Και ο βιβλιοέρωτας είναι στο ίδιο σκηνικό…
Και τώρα οι δυο μας, αγαπητό μου βιβλίο και οι τρεις μας αγαπητή μου γραφή. Αλλά το ξέρετε δεν είμαστε εμείς οι τρεις. Είμαστε χιλιάδες κάτοικοι αυτής της όμορφης βιβλιοχώρας, χιλιάδες βιβλία αδιάβαστα ή και παραμελημένα χρόνους και καιρούς στις βιβλιοθήκες μου, βιβλία που περιμένουν τη σειρά τους και που έχουν κάνει μαύρα μάτια να τη δουν και αυτή δεν το λέει και βλέπουν όλο και άλλα να μπαίνουν μπροστά τους σαν τον τυφλό στην κολυμβήθρα του Σιλωάμ, βιβλία που δεν έχουν εισέλθει στα σύνορα της επικράτειάς μας, που είναι στα βιβλιοπωλεία ή υπό έκδοση ή στη σκέψη των συγγραφέων αλλά λογίζονται και αυτά ως συγκάτοικοί μας μόνιμοι με πλήρη δικαιώματα.
Θα έχουμε χιλιάδες σελίδες γραφής, ο ψηφιόκοσμος είναι απέραντος και γενναιόδωρος. Κάθε ημέρα και άλλη ημέρα, όμορφη ημέρα – θα έχει τη δική της δημιουργία στον κόσμο του γραψίματος. Το λάπτοπ μου θα γίνει το προσευχητάρι που θα το εξομολογούμαι ανεκπλήρωτα όνειρα, χαμένες αγάπες, παράτολμες σκέψεις, ανομολόγητους σχεδιασμούς, επινοήσεις της φαντασίας και των ονείρων της νύχτας. Κάθε ημέρα και κάθε ώρα θα είναι πλέον ώρα δική μου και δική σας. Παντού και πάντα θα ξεφυτρώνουν του διαβάσματος και του γραψίματος τα φανερώματα, θα βλαστάνει το ένα πάνω στο άλλο, δίπλα και παραδίπλα του. Θα γίνουμε μια πυκνοκατοικημένη χώρα, ένα ρουμάνι στον κόσμο των Γραμμάτων.
Θα αφοσιωθώ σε εσάς, πλήρους και αποκλειστικής απασχόλησης κατά πως λέγεται στους άλλους κι όμως δεν θα είναι απασχόληση. Θα είναι έκφραση αυθεντική. Δεν θα είναι η σχέση μας σχέση επαγγελματική. Θα είμαι ασκητής. Θα προσηλωθώ σε εσάς από το πρωί μέχρι βράδυ και κάθε ημέρα και ατελεύτητα. Κι έτσι, μπορεί να μη γίνω συγγραφέας – αν και δεν το πιστεύω αυτό … – αλλά θα ζω σαν συγγραφέας ανάμεσα σε χιλιάδες βιβλία επί βιβλίων και σε αμέτρητες σελίδες επί σελίδων. Άλλωστε πόσοι και πόσοι άνθρωποι δεν ζουν με τις ονειροπολήσεις τους και τις φαντασιώσεις τους και δεν το παραδέχονται. Εγώ το λέω και το ομολογώ! Ζω για εσάς. Είστε η ζωή μου και η δημιουργία μου. Είμαι μοναχός στο δικό σας κόσμο.
Να λοιπόν που συναντώ το όνειρο της ζωής μου, το όνειρο που βάστηξε μια ζωή και θα με συνοδεύει όσο αναπνέω. Να διαβάζω και να γράφω συστηματικά και αποκλειστικά και που ξέρεις ίσως και να γίνω συγγραφέας. Όταν ένα όνειρό σου βαστάει από την παιδική ηλικία, την πραγματική μας πατρίδα, και παραμένει πάντα ισχυρό, τότε είναι κομμάτι σημαντικό του εαυτού σου. Και θυμάμαι πώς γεννήθηκε τόσο έντονα, σα να είμαι ακόμα εκεί… Σαν πηγαίναμε τα καλοκαίρια στο ορεινό χωριό του πατέρα μου, εγώ νοσταλγούσα το σπίτι που γεννήθηκα, και ένιωθα σαν τον Οδυσσέα που ονειρευόταν μόνο την εστία του και έτσι έβγαινα στους πιο ψηλούς λόφους μήπως και ιδώ κάποιο σημάδι από το δικό μου χωριό. Και τότε γεννήθηκε το όνειρο της ζωής μου… «Γιατί να μην γράψω και εγώ μια ιστορία νοσταλγίας, γιατί να μη γίνω συγγραφέας»;
Και να τώρα κανένα εμπόδιο, τίποτα δεν θα μου ζητάει μερίδιο σημαντικό από το χρόνο μου. Τώρα είμαι πραγματικά ελεύθερος. Όχι μόνο γιατί δεν εργάζομαι και δεν δεσμεύομαι, όχι μόνο γιατί θα κάνω αυτό που ποθώ αλλά και γιατί θα είμαι βουτηγμένος για τα καλά μέσα στον κόσμο των Γραμμάτων. Ο σχεδιασμός ήδη έχει κατακτηθεί πριν βρεθώ χωρίς τη δέσμευση της επαγγελματικής απασχόλησης – απλώς τώρα η εφαρμογή του θα απλωθεί σ’ όλη την ημέρα. Με το πρωινό (και το μεσημβρινό) ξύπνημα – εδώ που η σκέψη έχει ξεφορτωθεί από τις τόσες και τόσες έγνοιες και μικροδεσμεύσεις και είναι παρθένα να ορμήσει για να ξεχερσώσει χωράφια και χωράφια κουβαλώντας και άγνωστες εμπειρίες από τους τόπους των ονείρων του ύπνου – είναι η ώρα της γραφής. Είναι η ώρα της απόλυτης δημιουργίας και ελευθερίας. Είναι η πιο αυθεντική έκφραση του εαυτού μου. Είμαι εγώ!
Μετά ακολουθεί το απαιτητικό διάβασμα, η συζήτησή μου με τα δύσκολα βιβλία: δοκίμια, επιστημονικά και φιλοσοφικά, κλασικά και επιλεγμένα με πολλή επιμέλεια. Ύστερα έρχεται και πάλι η ώρα της γραφής, της αντιγραφής, η αποδελτίωση των πιο όμορφων και στοχαστικών θησαυρών των βιβλίων. Προς το μεσημέρι η χαλάρωση ζητάει μυθιστορήματα και λογοτεχνία, να ταξιδέψω μαζί με τους συγγραφείς, όπου αυτοί νομίζουν αλλά επινοώντας τη δική μου εκδοχή στη μυθοπλασία τους. Το απόγευμα και μέχρι αργά το βράδυ θα ακολουθήσει ο ίδιος κύκλος με την ίδια σειρά!
Να πλήξω; Όποιος τολμά να κάνει μια τέτοια ερώτηση είναι μακριά νυχτωμένος και άμα βρει έστω και ένα μικρό ξέφωτο των Γραμμάτων, θα διαπιστώσει ότι και μόνο με τη σκέψη μιας τέτοιας ερώτησης διαπράττει ύβρη!
