Του Νίκου Τσούλια
Μη λιθοβολείτε το συνδικαλισμό!
Αναρωτιέμαι, πώς είναι τόσο εύκολο να κατηγορείται τόσο εύκολα ο συνδικαλισμός, να θεωρείται υπεύθυνος για χίλια μύρια προβλήματα ακόμα και για εκείνα που δεν μπορεί να τα αγγίξει. Το μόνο που δεν έγινε είναι που δεν φορτώθηκε και την κρίση της χώρας, αλλά εκεί ξεφύτρωσαν άλλες πιο εύκολες και πιο επίπεδες αιτίες, οι άφθονες δημαγωγίες ιδιαίτερα του ΣΥ.ΡΙΖ.Α.
Φυσικά δεν τολμώ να ισχυριστώ ότι ο συνδικαλισμός δεν έχει προβλήματα και ελλείψεις, αδυναμίες και αγκυλώσεις, ότι δεν κάνει λάθη, ότι δεν έχει κομματικές επιρροές. Και επίσης φυσικά, δεν διατείνομαι ότι δεν πρέπει να του ασκείται κριτική, ακόμα και πολύ σκληρή κριτική!
Αλλά δεν πρόκειται περί αυτών των ζητημάτων. Εδώ έχουμε μια νοοτροπία πλήρους απόρριψης του συνδικαλισμού και την ανάπτυξη θεωριών ολοκληρωτικής αποδόμησής του! Ίσως και αρκετοί απ’ αυτούς τους ένθερμους θιασώτες της αποδόμησης να αμφισβητούν τον ίδιο το θεσμό του συνδικαλισμού και να θεωρούν ότι θα ήταν καλύτερα να μην υπάρχει!
Και ποιον δεν βλέπεις στη χορεία των κατήγορων: κόμματα (ιδιαίτερα τα κυβερνητικά) και τοπικοί άρχοντες, εργοδότες και οι θεσμικοί τους εκφραστές, πανεπιστημιακοί και αναλυτές, δημοσιογράφοι και πολιτικοί ακόμα και εργαζόμενοι κυρίως συντηρητικής απόχρωσης αλλά και πρώην συνδικαλιστές που μεταλλάχθηκαν εν μια νυκτί σε κυβερνητικά στελέχη. Είναι όλοι συχνά πυκνά στην πρώτη γραμμή για να ρίξουν το λίθο του αναθέματος!
Πριν εισέλθουμε στην ουσία του άρθρου μας θα πρέπει αν σημειωθεί ότι το όλο σχήμα του συνδικαλισμού δεν είναι ενιαίο, όπως δεν είναι ενιαία και το σχήμα της πολιτικής αλλά και κάθε κοινωνικού θεσμού. Υπάρχει συνδικαλισμός θέσεων και προτάσεων αλλά και συνδικαλισμός γενικής πολιτικής θεωρίας και ιδεολογικής καθαρότητας. Υπάρχει συνδικαλισμός διαρκούς δράσης με ένταξη της απεργίας σ’ αυτή τη δράση σε κρίσιμες και αποφασιστικές στιγμές ενός κλάδου και συνδικαλισμός ακτιβισμού και μεγάλων απεργιακών προγραμμάτων με κάθε ευκαιρία.
Υπάρχει και συνδικαλισμός – για να σταθώ στο εκπαιδευτικό κίνημα – , ο οποίος δεν μπορεί να οριοθετήσει τη δράση του με βάση τον επαγγελματικό κλάδο. Γιατί δεν μπορείς να μιλήσεις – σε καμιά περίπτωση – για τον εκπαιδευτικό χωρίς να μιλήσεις πρώτα για την εκπαίδευση και για το σχολείο. Πολύ απλά δεν μπορεί ποτέ να βελτιωθεί η εικόνα του εκπαιδευτικού αν δεν υπάρξει βελτίωση της εικόνας του σχολείου.
Ας δούμε όμως κάποιες όψεις αυτής της κατεδαφιστικής θεώρησης του συνδικαλισμού, σε ένα πεδίο απλού προβληματισμού και ορθολογισμού.
α) Κατηγορείται ο συνδικαλισμός για κομματική σκοπιμότητα και νοοτροπία. Αλλά τι δεν είναι διαποτισμένο με την κομματική χροιά στην πολιτεία μας; Γιατί δεν σημειώνονται τα βήματα που έχουν γίνει για την κατάκτηση της αυτονομίας του συνδικαλιστικού κινήματος εδώ και αρκετά χρόνια; Γιατί διατυπώνεται γενική και αόριστη και πάντως ισοπεδωτική κριτική και όχι συγκεκριμένη και δημιουργική; Γνωρίζουμε ότι σε πολλές χώρες τα ίδια τα συνδικάτα έχουν παραταξιακό / πολιτικό προσανατολισμό και δεν συμπεριλαμβάνουν όλους τους εργαζόμενους, όπως γίνεται στη χώρα μας; Τέλος, λαμβάνουμε υπόψη μας ότι οι εργαζόμενοι και οι πολίτες χαρακτηρίζονται από διαφορετικές ιδεολογίες και κοσμοθεωρίες και είναι φυσικό αυτή η διαφορετικότητα να επηρεάζει και τις αντιλήψεις τους για όλα τα κοινωνικά και πολιτικά ζητήματα;
β) Κατηγορείται επίσης για κλαδική αντίληψη και για συντεχνιασμό. Έχουμε ποτέ αναρωτηθεί ποιος πράγματι είναι ο κύριος παράγοντας του συντεχνιασμού στη χώρα μας; Δεν είναι οι κυβερνήσεις υπεύθυνες για τις προνομιακές και συχνά προκλητικές αμοιβές και δικαιώματα που γίνονται σε διάφορους κλάδους εργαζομένων; Ποιοι έδιναν τα 200.000 ευρώ εφάπαξ σε αποφοίτους λυκείου και τις συντάξεις στα 15 και 20 χρόνια; Γιατί δεν φτιάχνεται ένας μαύρος κατάλογος των παροχών που ρύθμιζαν διάφοροι κυβερνητικοί παράγοντες για να φτιάχνουν τον προσωπικό τους μηχανισμό και την πολιτική εξέλιξή τους χρησιμοποιώντας χρήματα του Δημοσίου σαν να ήταν η τσέπη του πατέρα τους;
Και την ίδια στιγμή αυτοί οι …ηθικοί αποτιμητές και οι εκφραστές του δέοντος κατηγορούσαν τους εκπαιδευτικούς για απεργιακό οίστρο και γιατί αγωνίζονταν να αρθούν οι αδικίες και οι προκλητικές προνομιακές επιλογές. Γνωρίζουμε ότι ακόμα και σήμερα μέσα στη μαύρη άβυσσο των μνημονίων υπάρχουν παρατρεχάμενοι των κομμάτων και «συνεργάτες» βουλευτών και πρώην βουλευτών που αμείβονται χωρίς να παρέχουν υπηρεσία πουθενά; Γιατί δεν βλέπουν αυτοί οι κατήγοροι ότι τα κόμματα είναι εκείνα που προσπαθούν να προαγάγουν με επιμέλεια την ευθυγράμμιση των συνδικαλιστικών παρατάξεων με τις δικές τους επιλογές και παράλληλα αναπτύσσουν (ιδιαίτερα τα κυβερνητικά κόμματα) πρακτικές ανταμοιβών είτε με την κομματική εξέλιξη των συνδικαλιστικών στελεχών είτε με την παροχή οικονομικών οφελών στους κλάδους συναλλαγής;
