Του Νίκου Τσούλια
Ψάχνει να βρει μια ιδεολογική νίκη ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α., για να την παρουσιάσει στο τέλος της κυβερνητικής του θητείας μήπως και περισώσει την τιμή των όπλων σε μια πολιτική που χαρακτηρίζεται απόλυτα από το νεοφιλελευθερισμό και από τις επιταγές των δύο μνημονίων του, αλλά τίποτα δεν μπορεί να του βγει.
Όχι, πως μπορεί μια δήθεν νίκη να σημαίνει τίποτα ουσιαστικό στη διαφαινόμενη εκλογική συντριβή του, αλλά για να έχει μια κάποια δικαιολογία στον στενό κομματικό του πυρήνα – γιατί η όλη κοινωνική του συσσωμάτωση έχει αποδιοργανωθεί – ότι κάτι το αριστερό έκανε που άξιζε όλη αυτή η μεταμόρφωσή του από αντισυστημικό αριστερό κόμμα σε νεοφιλελεύθερο αστικό κόμμα. Και το αναζητεί – πού αλλού – στην εκπαίδευση, που είναι και προνομιακός χώρος για σχετική πολιτική αφού εδώ υπάρχουν και ζητήματα που δεν εμπίπτουν στη μέγγενη των μνημονίων.
Κι όμως σε ό,τι αποπειράθηκε να δώσει στοιχεία αριστερής πολιτικής και ιδεολογίας, συνετρίβη και μάζεψε τα κομμάτια του κακήν κακώς. Ας θυμηθούμε τους κομματικούς βερμπαλισμούς και τα ιδεολογικά φληναφήματα του κ. Φίλη ως προς την εκκλησιαστική περιουσία, το χωρισμό εκκλησίας και κράτους ή ακόμα και στα πιο ήπια ζητήματα εκείνα των σχολικών παρελάσεων και της πρωινής προσευχής. Έγινε τίποτα επ’ όλων αυτών, άλλαξε έστω κατ’ ελάχιστον κάτι; Ένα ολοστρόγγυλο μηδέν – όπως έλεγαν παλιότερα – είναι η βαθμολογία του.
Και ερχόμαστε στο διάδοχό του, τον κ. Γαβρόγλου. Στην περίπτωσή του έχουμε και ένα πρόσθετο στοιχείο που αυτός το θεωρεί προνομιακό για τον εαυτό του (…), αλλά που γίνεται απόλυτα αρνητικό στην ελληνική κοινωνία. Είναι το επικοινωνιακό του μένος και η διάχυτη δημαγωγία του τόσο έντονα στοιχεία στην πολιτική του, που θεωρείς ότι ζει και αναπνέει μόνο και μόνο για τη δημοσιότητα και τη δημαγωγία. Και παρά το γεγονός ότι συνεχώς εκτίθεται με όσα λέει και όσα δεν κάνει, αυτός συνεχίζει με οίηση και έπαρση στο δήθεν αριστερόστροφο έργο του σα να μη συμβαίνει τίποτα. Και πόσο δεν έχει απασχολήσει την ελληνική κοινωνία με τα ψεύτικα τα λόγια, τα μεγάλα, με τους λαϊκισμούς του περί κατάργησης των πανελλαδικών εξετάσεων, θέσπισης του Εθνικού Απολυτηρίου, ελεύθερης πρόσβασης στο πανεπιστήμιο, δεκάδων χιλιάδων διορισμών εκπαιδευτικών κλπ κλπ και όλα αυτά να είναι τελικά ένα ολοσκότεινο νεφέλωμα στην ονειροφαντασία του…
Και να ποιο είναι το τελευταίο του «αριστερό κατόρθωμα», να δώσει στο μάθημα των Θρησκευτικών αναβαθμισμένη θέση σε σχέση με μια σειρά άλλων πιο βασικών μαθημάτων στο νέο Ενιαίο λύκειο που σχεδιάζει! Κι όμως επιχειρεί – ο κ. Γαβρόγλου πάντα, ο μέγας μεταρρυθμιστής και αναμορφωτής του εκπαιδευτικού μας συστήματος – να εμφανίσει τον άκρως συντηρητικό σχεδιασμό του ως προοδευτικό προτάσσοντας το περιτύλιγμα της όλης απόπειράς του, ότι δηλαδή άλλαξε το περιεχόμενο των Θρησκευτικών και από δογματικό / κατηχητικό που ήταν το έκανε θρησκειολογικό! Ουδέν αναληθέστερον.
Και να γιατί. Η Εκκλησία είχε θέσει τρεις βασικούς όρους για μια συμφωνία με το Υπουργείο Παιδείας: α) την υποχρεωτικότητα του μαθήματος, β) τον Ορθόδοξο προσανατολισμό και γ) τη διατήρηση του ονόματος στη διδασκαλία του μαθήματος – προφανώς για να μην υπάρχει καμιά αμφιβολία ούτε στο τυπικό ούτε και στο συμβολικό μέρος του όλου ζητήματος. Και εξασφάλισε και τους τρεις όρους. Και όχι μόνο αυτό, αλλά συμφωνήθηκε ότι πριν εκδοθούν τα νέα βιβλία για τη σχολική χρονιά 2018-2019 θα ελέγξει προηγουμένως η Εκκλησία το περιεχόμενό τους για την πιστή τήρηση των συμφωνηθέντων!
Πρόκειται τελικά για την απόλυτη συντριβή της δήθεν αριστερής ιδεολογίας του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. και μάλιστα με χαρακτηριστικά στο όλο θέμα που δεν προσιδιάζουν σε σύγχρονο κοσμικό ευρωπαϊκό κράτος. Υπάρχει όμως και πλήρως αναχρονιστική εξέλιξη, που δεν έχει ακόμα φωτιστεί. Στο σχέδιο του νέου ενιαίου λυκείου που έχει δημοσιευτεί και για την Γ΄ τάξη του βλέπουμε το εξής στοιχείο, στα βασικά μαθήματα να μην υπάρχουν ούτε οι Φυσικές Επιστήμες (Φυσική, Χημεία, Βιολογία) ούτε τα Μαθηματικά ούτε οι Κοινωνικές Επιστήμες – παρά μόνο ως επιλογές που αυτονόητα δεν θα μπορούσε να γίνει κι αλλιώς – αλλά να υπάρχουν τα Θρησκευτικά! Ποτέ στη διάρκεια της μεταπολίτευσης δεν είχαμε μια τέτοια μεσαιωνική σύλληψη οποιασδήποτε μορφής λυκείου!
Βέβαια υπάρχει και μια διαφορετική ερμηνεία στο αν είναι ιδεολογική ήττα του ΣΥΡΙΖΑ η εν λόγω εξέλιξη ή απλώς ένα ακόμα σύμπτωμα της συντηρητικής, μνημονιακής και νεοφιλελεύθερης γενικότερης πολιτικής, της γενικότερης και ολικής δηλαδή μεταμόρφωσής του. Εκείνο που έχει ενδιαφέρον είναι το άγχος των δημαγωγών να κάνουν το μαύρο άσπρο σε όλα τα ζητήματα της κυβερνητικής πολιτικής, από τα μνημόνια και το δημοψήφισμα μέχρι τα Θρησκευτικά και την ελεύθερη πρόσβαση στο πανεπιστήμιο.
Δεν είναι όμως τίποτα άλλο παρά το σύμπτωμα της σκληρής αλλά και συνάμα ευτελούς και αδιέξοδης προπαγάνδας, που προσπαθεί να αποκρύψει την ουσία της πολιτικής και της πραγματικότητας. Είναι η παραδοχή της ήττας!
