Του Χάρη Αβραμίδη
Με 149 «Ναι» έναντι 104 «Όχι» και με 5 «Παρών» υπερψηφίστηκε προ ημερών το προαναγγελθέν, πολύκροτο και σαρωτικό -όπως απεδείχθη- νομοσχέδιο για την Παιδεία. Σε όλα σχεδόν τα άρθρα δεν υπήρξε καμία «διαρροή» για τη συγκυβέρνηση Σύριζα-ΑΝΕΛ παρά μόνο στο άρθρο 3, στο οποίο ο βουλευτής των ΑΝΕΛ και αντιπρόεδρος της Βουλής, Δημήτρης Καμμένος ψήφισε «Όχι» παρά τις επίμονες προσπάθειες του Κ. Γαβρόγλου (Υπ. Παιδείας) να τον μεταπείσει. Συγκεκριμένα, στο περιβόητο άρθρο 3 προβλέπεται η εφαρμογή του ακαδημαϊκού ασύλου. Οπωσδήποτε όμως, σε κάθε νομοσχέδιο -και το εν λόγω νομοσχέδιο δεν αποτελεί εξαίρεση- συγκεντρώνονται άρθρα κατάλληλα και μη, αποτελεσματικά – βελτιωτικά και αναποτελεσματικά. Σε λίγες γραμμές δεν μπορούν να κριθούν, αλλά οπωσδήποτε μπορούν να επισημανθούν λάθη και αστοχίες, βάσει πάντα προσωπικής γνώμης του γράφοντα.
Το νομοσχέδιο και τα «καυτά» άρθρα:
Το συγκεκριμένο νομοσχέδιο τέθηκε σε δημόσια διαβούλευση στις 2 Ιουνίου και για ένα διάστημα 12 ημερών μέλη της Επιτροπής Μορφωτικών Υποθέσεων της Βουλής, μετέχοντες στον «Εθνικό Διάλογο» και θεσμικά πρόσωπα (καθηγητές και μη) των Α.Ε.Ι. είχαν το χρόνο, τη γνώση περί του νομοσχεδίου και ίσως τη διάθεση να εκφράσουν την όποια συγκατάθεση ή και αντίρρηση είχαν επί του σχεδίου νόμου. Το νομοσχέδιο, το οποίο προέκυψε, περιλαμβάνει άρθρα θετικά, όπως την ίδρυση Πολυτεχνικής Σχολής στα Ιωάννινα, την ίδρυση δύο πανεπιστημιακών σχολών Τουρισμού σε Πειραιά και Χίο, τη ρύθμιση στη χρηματοδότηση του Κέντρου Ιατροβιολογικών Ερευνών, αλλά και ορισμένα «καυτά» άρθρα, όπως την εφαρμογή του ακαδημαϊκού ασύλου, την επιβολή διδάκτρων σε αρκετά μεταπτυχιακά προγράμματα όλων σχεδόν των Α.Ε.Ι., τη διάλυση των συμβουλίων διοίκησης στα Α.Ε.Ι. και τη λήψη αποφάσεων, αλλά και τη συμμετοχή σε αρχαιρεσίες των Α.Ε.Ι. από φοιτητές.
Συγκεκριμένα, τα τέσσερα τελευταία άρθρα προκάλεσαν ποικίλες αντιδράσεις τόσο από τη μεριά της αντιπολίτευσης (κατακρίθηκε συλλήβδην από Ν.Δ., ΔΗΣΥ, Χρυσή Αυγή και Ένωση Κεντρώων) ενώ και ο Δημήτρης Καμμένος των ΑΝΕΛ καταψήφισε την εφαρμογή του ακαδημαϊκού ασύλου τονίζοντας εμφατικά ότι: «Το Κράτος έχει υποχρέωση να προστατεύει τους πολίτες και γι αυτό είναι αδιανόητο να πετάμε το μπαλάκι στο πανεπιστήμιο για τη διαχείριση οποιασδήποτε αξιόποινης πράξης{…}» και ότι «δεν είναι δυνατόν να αποφασίζουν οι φοιτητές και η Σύγκλητος για το πανεπιστημιακό άσυλο και πότε θα μπορεί να επέμβει η αστυνομία. Η διαδικασία επέμβασης τείνει κατά αυτόν τον τρόπο να γίνει περίπλοκη και επικίνδυνη».
Τα θετικά στοιχεία του νομοσχεδίου:
Διαβάζοντας προσεκτικότερα όμως, το εν λόγω νομοσχέδιο, μπορεί κάποιος να παρατηρήσει τα αρκετά θεσμοθετημένα άρθρα που κινούνται σε σωστό δρόμο και θα έλεγα, ότι καθυστέρησαν υπερβολικά να θεσμοθετηθούν. Σύμφωνα, με το νομοσχέδιο, ρυθμίζεται η δυνατότητα να διεκδικήσει κάποιος υποψήφιος εκ νέου μια νέα θέση σε κάποια ανώτατη σχολή είτε το επόμενο είτε το μεθεπόμενο έτος από τη συμμετοχή του στις πανελλαδικές εξετάσεις με το ποσοστό του 10%. Έτσι, δίνεται μια νέα ευκαιρία σε κάποιον που είτε δεν καλύπτεται από την προτέρα επιλογή του είτε δεν δύναται να την ακολουθήσει.
Επίσης, το Υπουργείο Παιδείας τίθεται αποκλειστικά υπεύθυνο και εγγυήτρια δύναμη για τη διενέργεια πάσης φύσεως σχολικών μετακινήσεων και εκδρομών κατά τη διάρκεια του σχολικού έτους. Κατ΄αυτόν τον τρόπο τονώνεται η ασφάλεια των σχολικών μετακινήσεων και η καταλληλότητά τους, κάτι που ετίθετο υπό αμφισβήτηση μέχρι πρότινος. Επιπλέον, διευκολύνεται η απόκτηση Κρατικών Πτυχίων Γλωσσομάθειας μέσω ηλεκτρονικών εξετάσεων και θεσμοθετείται η πιστοποίηση επιπέδων γλωσσομάθειας σε περιοχές της περιφέρειας, μέτρο που διευκολύνει αφάνταστα άτομα που διαμένουν σε απομονωμένες και δυσπρόσιτες περιοχές.
Ακόμα, μονιμοποιούνται οι επαναληπτικές πανελλαδικές εξετάσεις και από τον Σεπτέμβριο μετατίθενται τον Ιούνιο, αμέσως μετά τις τακτικές πανελλαδικές με την ύλη πρόσφατη και ήδη διδαγμένη, ευκαιρία πολύ σημαντική για κάποιους υποψήφιους που δεν είχαν ούτε καν μια πρώτη ευκαιρία για να εξεταστούν, κυρίως λόγω υγείας. Επιπροσθέτως, το Υπουργείο Παιδείας αναλαμβάνει πλήρως τη δαπάνη της καθαριότητας των σχολικών μονάδων απαλλάσσοντάς τες από τον ήδη βεβαρημένο σχολικό προϋπολογισμό (αρκεί βέβαια, να επωμισθεί όντως το οικονομικό βάρος το Υπουργείο Παιδείας και να μην αθετήσει την υπόσχεση αυτή). Τέλος, εκτός της ρύθμισης της ελληνικής ιθαγένειας, η οποία θα δίνεται σε μαθητές που έχουν ολοκληρώσει από έξι (στη δευτεροβάθμια) ως εννέα έτη (πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση) τη φοίτησή τους σε οποιουδήποτε τύπου σχολείο, πολύ σημαντική κρίνεται και η αναγνώριση (βαθμολογικά) της προϋπηρεσίας των εκπαιδευτικών στον ιδιωτικό τομέα, όπως ακριβώς και με ό,τι ισχύει στο δημόσιο τομέα.
Τα αρνητικά στοιχεία του νομοσχεδίου:
Εκτός, βέβαια, των πολλών θετικών στοιχείων που συγκεντρώνει το εν λόγω νομοσχέδιο, περιλαμβάνει και κάποια αρνητικά στοιχεία, όπως η εφαρμογή και μη κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου και η συμμετοχή στις αρχαιρεσίες και στη λήψη των αποφάσεων για πανεπιστημιακά ζητήματα από φοιτητές. Όσον αφορά τη μη κατάργηση του ακαδημαϊκού ασύλου έχει γίνει μια εξαιρετικά επικίνδυνη προσέγγιση που εύκολα μπορεί να γεννήσει θύματα. Το πανεπιστήμιο οφείλει να είναι άσυλο για τους φοιτητές που σκοπό έχουν να φοιτήσουν, να συνδιαλλαγούν, να εκφραστούν, να επικοινωνήσουν, να διαδώσουν τις ιδέες τους κι όχι να χρησιμοποιείται από διαφόρους εξωπανεπιστημιακούς ως ορμητήριο διακίνησης ναρκωτικών και γιάφκα ή εργαστήριο παραγωγής μολότοφ! Τα τελευταία χρόνια πολλές σχολές «φιλοξενούν» εξωπανεπιστημιακούς χούλιγκανς που καμιά σχέση δεν έχουν με τον φοιτητικό κόσμο και έχοντας ως καταφύγιο τα πανεπιστήμια αναζητούν σωτηρία στον πόλεμο που κηρύττουν με την αστυνομία συχνά πυκνά.
Τα παραδείγματα δε, με διαφόρους διακινητές ναρκωτικών μέρα μεσημέρι σε σχολές με αρκετούς φοιτητές να βρίσκονται στα πέριξ είναι καθημερινό φαινόμενο. Αυτό όχι μόνο δεν καταστέλλεται, αλλά ενισχύεται με το παρόν νομοσχέδιο. Συν τοις άλλοις, ειδική διάταξη αναφέρει ότι μόνο σε κακουργηματική πράξη δύναται να επέμβει η αστυνομία. Επί παραδείγματι, αν ένας φοιτητής πετάξει μια μολότοφ σε ένα αμφιθέατρο ή βιαιοπραγήσει εναντίον ενός καθηγητή και δεν υπάρξει κάποιος θάνατος τότε το άσυλο θα προστατεύσει τον δράστη! Άρα, εν ολίγοις, οι αποκλειστικά δικαιούχοι του πανεπιστημιακού ασύλου, οι φοιτητές, δεν προστατεύονται! Επίσης, εξαιρετικά λανθασμένη κρίνεται και η παροχή υπερεξουσιών στους φοιτητές. Οι φοιτητές μοιραία, κατά τη διάρκεια της φοίτησής τους αναπτύσσουν έντονες διαπροσωπικές σχέσεις, άλλοτε συμπάθειας άλλοτε αντιπάθειας με αρκετούς καθηγητές τους, ακόμα και κοσμήτορες ή και πρυτάνεις.
Δίνοντας το δικαίωμα στους φοιτητές, όχι όμως στους μεμονωμένους, αλλά στις συλλογικότητες (μέλη πολιτικών παρατάξεων) να ψηφίζουν Πρύτανη και Αντιπρύτανη, καθώς επίσης και να μετέχουν σε διαβουλεύσεις ακαδημαϊκών θεμάτων, δεν διασφαλίζεται η διαφάνεια και η ανεξάρτητη διαδικασία τους, αλλά διαιωνίζεται μια ιδιοτελής και πελατειακή σχέση με κριτήριο ξεκάθαρα τη συμπάθεια ή μη σε συγκεκριμένα πρόσωπα. Οι φοιτητές βρίσκονται στα Α.Ε.Ι. και Τ.Ε.Ι. για να σπουδάσουν κι όχι για να συνδικαλίζονται. Θα με ενδιέφερε όμως, να θεσμοθετείται η κατάργηση ή/και η απαγόρευση των φοιτητικών παρατάξεων που κυριολεκτικά και πρακτικά δεν προσφέρουν κάτι χρήσιμο και απτό.
Πυρά ομαδόν από αντιπολίτευση και Άννα Διαμαντοπούλου:
Όπως αναμενόταν, το νομοσχέδιο προκάλεσε αλυσιδωτές αντιδράσεις με το σύνολο της αντιπολίτευσης να το κατακρίνει στο σύνολό του και πιο συγκεκριμένα το άρθρο 3, περί εφαρμογής του πανεπιστημιακού ασύλου να συγκεντρώνει την περισσότερη κριτική. Συγκεκριμένα, η Ν.Δ. τόνισε δια στόματος Κ. Μητσοτάκη ότι η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ «φοβάται κάθε έννοια αριστείας» (με αφορμή την κατάργηση της αριστείας στο δημοτικό) ενώ η τομεάρχης σε θέματα Παιδείας, Ν. Κεραμέως έκανε λόγο για «άσυλο ιδεών και όχι εγκληματιών» με αφορμή το άρθρο 3. Στο ίδιο μήκος κύματος κινήθηκε και ο Θ. Θεοχαρόπουλος (ΔΗΣΥ), ο οποίος χαρακτήρισε τα όσα αναγράφει το νομοσχέδιο «ιδεοληψίες», ενώ το Ποτάμι δια του Γ. Μαυρωτά έκανε λόγο για κυβέρνηση που «έχει διαβεί τον Ρουβίκωνα της νομιμότητας».
Ο Κ. Γαβρόγλου ακούγοντας όλα αυτά έσπευσε να επισημάνει υπεραμυνόμενος των επιλογών του ότι «δεν θα κάνουμε πίσω ούτε ένα εκατοστό στο να καθιερώσουμε σωστούς ακαδημαϊκούς κανόνες, τους οποίους όταν ακούει η αντιπολίτευση κάτι παθαίνει». Τέλος, τη δική της προσωπική επίθεση εξαπέλυσε η πάλαι ποτέ Υπουργός Παιδείας, Άννα Διαμαντοπούλου τονίζοντας, κυρίως για πρώην συναδέλφους της στο ΠΑΣΟΚ που τώρα ανήκουν στον ΣΥΡΙΖΑ, ότι βρίσκονται σε -πολιτικά- ηθική κατάπτωση, χαρακτήρισε δε «πολιτικό έγκλημα το νομοσχέδιο», ενώ άφησε σαφείς αιχμές για την «καθολικότητά» του τονίζοντας ότι το δικό της νομοσχέδιο είχε κατά 80% τη σχεδόν απόλυτη αποδοχή του εκλογικού σώματος.
Μια άλλη οπτική:
Με αφορμή τις δύο τελευταίες πρόσθετες και πρόσφατες διατάξεις του νομοσχεδίου περί κατάργησης της αριστείας (στο Δημοτικό) που συνεπάγεται την ανάδειξη σημαιοφόρου με κλήρωση και περί κατάργησης της διαγωγής του μαθητή από τον έλεγχο προόδου, τολμώ να πω ότι συμφωνώ αλλά εν μέρει. Η κάθε σημαία, κάθε έθνους -ιδιαιτέρως του πολύπαθου ελληνικού λαού- αποτελεί ιδανικό του. Πρόκειται για ένα τιμητικό, εθνικό σύμβολο και στο βωμό ενός «άριστα 10», ο οποιοσδήποτε μαθητής δεν διαισθάνεται -κάτι πολύ λογικό- το βάρος της ευθύνης. Δεν μπορεί να κατανοήσει ότι στις παρελάσεις τιμώνται όλοι εκείνοι που εξαιτίας τους είμαστε Έλληνες και ελεύθεροι, ούτε να νιώσει το ρίγος της αιματοχυμένης σημαίας κατά τις ημέρες της ελευθερίας μας.
Αντίθετα, δεν κατανοεί το λανθασμένο κίνητρο μάθησης που ενέχει η θέση του σημαιοφόρου και παραδομένο στον ανταγωνισμό και στη ματαιοδοξία που του εμφύσησαν οι γονείς και οι δάσκαλοί του, καταλήγει να στενοχωριέται ή και να εχθρεύεται με τους μέχρι πρότινος φίλους που δεν θα σηκώσει ο ίδιος τη σημαία. Αντίθετα, σύμφωνα με τον Όμηρο και την ραψωδία Ζ του έπους της Ιλιάδας «αιέν αριστεύειν και υπείροχον έμμεναι άλλων, μηδέ γένος πατέρων αισχυνέμεν», πράγμα που σημαίνει «πάντα να αριστεύεις και να υπερέχεις των άλλων και να μη ντροπιάζεις το γένος των πατέρων». Σωστή η κίνηση του Υπουργού να απεμπλέξει τη σημαία από την αριστεία, αλλά λάθος να μην ενισχύσει μια άλλη μορφή αριστείας ως κίνητρο μάθησης για το παιδί που θα το οδηγήσει στο επιθυμητό αποτέλεσμα. Η Παιδεία που βασίζεται στα κίνητρα μάθησης -ιδίως για τον ελληνικό λαό που με εμμονή ασχολείται με την Παιδεία χρόνια τώρα και σωστά πράττει- είναι πάντα επιτυχημένη.
Επίσης, ο άριστος μαθητής πρέπει να διαθέτει ήθος, οφείλει να είναι βαθμολογικά ανώτερος από άλλους και να είναι «καλός κι αγαθός». Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να επιβραβεύεται. Όμως, αν δεν ξεχωρίζει αδικείται και «δεν υπάρχει τίποτα πιο άνισο από την ίση μεταχείριση των άνισων»(Αριστοτέλης) και δεν είναι καθόλου ρατσιστικό. Τυπικά λοιπόν, έπρεπε να απεμπλακεί και η σημαία από την αριστεία και να διαγραφεί η διαγωγή του μαθητή, όχι γιατί δεν πρέπει να υπάρχει, αλλά γιατί δεν θα υπάρξει στην ουσία της. Οι δάσκαλοι θα βαθμολογούν συναισθηματικά και η διαγωγή θα μοιάζει συνεχώς με ανούσιο στερεότυπο.
Σύνταξη: Χάρης Αβραμίδης
Επιμέλεια: Δημήτρης Κουφογιαννίδης
Αναδημοσίευση από www.maxmag.gr
