Ασκήσεις Γραμματικής σύμφωνα με τον νέο τρόπο αξιολόγησης

Αρχαία Ελληνικά: Τονισμός ουσιαστικών-άσκηση Σωστού/Λάθους(αυτο-βαθμολογούμενη online)

Γενικοί κανόνες τονισμού

1) Καμία λέξη δεν τονίζεται πιο πάνω από την προπαραλήγουσα 

Π.χ. το μυστήριον

2) Όταν η λήγουσα είναι μακρόχρονη, η προπαραλήγουσα δεν τονίζεται

Π.χ. Ἡ τράπεζα, τῆς τραπέζης 

3) Η προπαραλήγουσα, όταν τονίζεται, παίρνει πάντοτε οξεία

Π.χ. ὁ άνθρωπος

4) Κάθε βραχύχρονη συλλαβή, όταν τονίζεται, παίρνει πάντοτε οξεία

Π.χ. ὁ τόπος

5) Η μακρόχρονη παραλήγουσα, όταν τονίζεται, παίρνει πάντοτε οξεία εμπρός από μακρόχρονη λήγουσα(ή μακρό προ μακρού οξύνεται) 

Π.χ. ἡ κώμη

6) Η μακρόχρονη παραλήγουσα, όταν τονίζεται, παίρνει πάντοτε περισπωμένη εμπρός από βραχύχρονη λήγουσα (ή μακρό προ βραχέως περισπάται)

Π.χ. ἡ νήσος

7) Όλοι οι δίφθογγοι είναι μακρόχρονοι, εκτός το αι και οι, όταν βρεθούν στο τέλος της λέξης

Π.χ. οἱ νῆσοι, τοῖς νήσοις

8) Όσες λέξεις αρχίζουν από υ ή ρ παίρνουν δασεία. Επίσης δασεία παίρνουν τα άρθρα (ὁ, ἡ, οἱ, αἱ)

Π.χ. ὑγρός, ῥήτωρ


Ειδικοί κανόνες τονισμού

1) Η ασυναίρετη ονομαστική, αιτιατική και κλητική των πτωτικών, όταν τονίζεται στη λήγουσα, κανονικά παίρνει οξεία:

Π.χ. ὁ ποιητής, τὸν ποιητήν, ὦ ποιητά· οἱ ποιηταί, τοὺς ποιητάς, ὦ ποιηταί· ἡ φωνή, τὴν φωνήν, ὦ φωνή· αἱ φωναί, τὰς φωνάς, ὦ φωναί· πατήρ, λιμήν, ἀνδριάς·

2) Η μακροκατάληκτη γενική και δοτική των πτωτικών, όταν τονίζεται στη λήγουσα, παίρνει περισπωμένη:

Π.χ. τοῦ ποιητοῦ, τῷ ποιητῇ· τῶν ποιητῶν, τοῖς ποιηταῖς·

τῆς φωνῆς, τῇ φωνῇ· τῶν φωνῶν, ταῖς φωναῖς·

3) Στα πτωτικά, όπου τονίζεται η ονομαστική του ενικού εκεί τονίζονται και οι άλλες πτώσεις του ενικού και του πληθυντικού, εκτός αν εμποδίζει η λήγουσα:

Π.χ. λέων, λέοντος, λέοντες κτλ. – αλλά: λεόντων

4) Η λήγουσα που προέρχεται από συναίρεση, όταν τονίζεται, κανονικά παίρνει περισπωμένη:

Π.χ.(τιμάω) τιμῶ, (τιμάων) τιμῶν, (ἐπιμελέες) ἐπιμελεῖς·

παίρνει όμως οξεία, αν πριν από τη συναίρεση είχε οξεία η δεύτερη από τις συλλαβές που συναιρούνται:

Π.χ.(ἑσταώς) ἑστώς, (κληίς, κλῄς) κλείς.

5) Στις σύνθετες λέξεις ο τόνος κανονικά ανεβαίνει ως την τελευταία συλλαβή του πρώτου συνθετικού, αν επιτρέπει η λήγουσα:

Π.χ. (σοφός) πάνσοφος, (πόλις) ἀκρόπολις, μεγαλόπολις, (πῆχυς) εἰκοσάπηχυς· (ἐλθέ) ἄπελθε, (δός) ἀπόδος· (φρήν) ὁ μεγαλόφρων, τό μεγαλόφρον 

Δείτε επίσης

Άσκηση Σωστού-Λάθους στον τονισμό (αυτο-βαθμολογούμενη online)

Άσκηση Σωστού-Λάθους στον τονισμό ρημάτων (αυτο-βαθμολογούμενη online)

Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί το Akismet για να μειώσει τα ανεπιθύμητα σχόλια. Μάθετε πώς υφίστανται επεξεργασία τα δεδομένα των σχολίων σας.