Βρισκόμαστε στο 1856
Ο φυσικός Hermann von Helmholtz έκανε ίσως την πιο μελαγχολική πρόβλεψη στην ιστορία της επιστήμης. Το σύμπαν, ισχυρίστηκε ο Helmholtz, πεθαίνει. Η βάση αυτής της ζοφερής δήλωσης ήταν ο λεγόμενος δεύτερος Νόμος της θερμοδυναμικής. Ο εν λόγω νόμος διατυπώθηκε για πρώτη φορά στις αρχές του 19ου αιώνα ως μια πρόταση σχετικά με την απόδοση των θερμικών μηχανών. Σύντομα, όμως, αναγνωρίστηκε η σημασία του για ολόκληρο το σύμπαν και οι όντως κοσμολογικές συνέπειες του.
Το δεδομένο αυτό έφερε βαθιά καταθλιπτική επίδραση στον κόσμο της επιστήμης και της φιλοσοφίας καθώς απασχόλησε έντονα τους Βertrand Russel, David Hume κ.α. Όμως τι σημαίνει για τις κοινωνίες η θερμοδυναμική προσέγγιση σε γνωστικούς χώρους όπως η ψυχολογία, η κοινωνιολογία κ.λ.π. ;
Με ελεύθερη απόδοση προσέγγισης ανθρωπιστικών επιστημών ο νόμος μπορεί να διατυπωθεί:
«Όλα τα συστήματα ανθρωπίνων δομών, τείνουν να εξισώσουν τις διαφορετικές αξίες, σε σημείο που δεν θα είναι πλέον δυνατό να υπάρξει ροή ενέργειας από μία μεγάλη αξία σε μικρότερη, με αποτέλεσμα κάποια στιγμή να μην είναι πλέον δυνατή η ροή ενέργειας, οπότε επέρχεται ο λεγόμενος –θερμικός θάνατος-»
Περιστοιχιζόμαστε από μεγάλες αξίες, όμως τα ευνουχιστικά συστήματα εξουσίας τείνουν να τις ισοπεδώνουν, οδηγώντας τις κοινωνίες σε θερμικό μαρασμό.
ΕΑΝ ΠΕΡΙΟΡΙΖΟΝΤΑΙ ΟΙ ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΕΣ ΝΑ ΠΡΟΕΞΑΡΧΟΥΝ ΟΙ ΑΞΙΩΤΕΡΟΙ ΤΟΤΕ ΟΙ ΚΟΙΝΩΝΙΕΣ ΠΕΘΑΙΝΟΥΝ!
Το δεύτερο θερμοδυναμικό αξίωμα είναι το καταλληλότερο για να περιγράψει τον αργό θερμικό θάνατο των Ελληνικών κοινωνιών!
Με θερμοδυναμικούς όρους, οδηγούμαστε στο στατιστικό χάος της πνευματικής κρίσης και το χειρότερο είναι αυτό που προβλέπει επίσης η μέγιστη όλων Φυσική:
«Ο μόνος τρόπος για να επανέλθει το σύστημα σε διαφοροποίηση αξιών είναι η έξωθεν παρέμβαση»
