Του Νίκου Τσούλια

      Είδαμε και αυτό στις μέρες μας. Η συγκυβέρνηση ΣΥ.ΡΙΖ.Α. – ΑΝ.ΕΛ. έχει θέσει ως βασική της πολιτική αντίληψη και πρακτική την αναδιανομή της φτώχειας, κάτι που ουσιαστικά σημαίνει την επέκταση της φτώχειας.

      Και ενώ παραδοσιακά το πρώτιστο μέλημα της μεν σοσιαλδημοκρατίας στην άσκηση της οικονομικής πολιτικής ήταν η αναδιανομή του πλούτου μιας χώρας, της δε παραδοσιακής αριστεράς η ανατροπή των ισχυρών οικονομικών κέντρων εξουσίας, η συγκυβέρνηση – που έχει ένα περίεργο μίγμα πολιτικής – επινόησε κάτι πρωτόγνωρο, να μοιράζει χρήματα από αυτούς που «κάτι έχουν» σε αυτούς που έχουν συγκριτικά λιγότερα ή που δεν έχουν τίποτα! Το αποτέλεσμα ποιο είναι; Και αυτοί που «κάτι έχουν» να μετακινούνται προς τις κοινωνικές περιοχές της ανέχειας.

      Πρόκειται για πολιτική πρωτοτυπία αλλά, κατά τη γνώμη μου, υπάρχει εξήγηση. Η συγκυβέρνηση έχει πολιτικό λόγο διάχυτου και κραταιού λαϊκισμού, τον οποίο προσπαθεί να εμφανίσει ως προοδευτικό λόγο, ενώ στην πραγματικότητα εφαρμόζει άκρως νεοφιλελεύθερη και σκληρά ταξική πολιτική! Και επειδή η συγκυβέρνηση πρέπει να βρει ταξικούς εχθρούς – κατά τη θεωρητική ιδεολογία της – και επειδή οι ταξικοί εχθροί της είναι τα αφεντικά της που δεν μπορεί να τους κάνει τίποτα και που αντίθετα έχουν επιβάλλει την πολιτική τους στην «αριστερή κυβέρνηση», έχει καταλήξει να προσδιορίσει ως ταξικούς εχθρούς τα στρώματα της μεσαίας τάξης! Άλλαξε λοιπόν το σχήμα «έχοντες – μη έχοντες» και το μετασχημάτισε η αριστεροακροδεξιά συγκυβέρνηση σε «κάτι έχοντες – μη έχοντες», και οι «έχοντες» είναι έξω από το παιχνίδι, έξω από τη συνθήκη της ταξικής πάλης!

      Ζούμε προφανώς όχι απλά και μόνο σε εποχές κρίσης αλλά και σε καιρούς που ξεβράζουν τερατουργήματα. Για να μείνει μια κυβέρνηση ως αυτοπροσδιοριζόμενη αριστερή στην εξουσία – ενώ εφαρμόζει άκρως συντηρητική και νεοφιλελεύθερη οικονομική πολιτική -, θα πρέπει να έχει μια παραμυθία, μια φαντασιακή αφήγηση για να μπορεί να αιτιολογηθεί στοιχειωδώς στο σκληρό κομματικό της πυρήνα, γιατί το υπόλοιπο κοινωνικό / εκλογικό σώμα έχει ήδη μεταναστεύσει. Και αυτή η φαντασιακή αφήγηση έχει ως κεντρική ιδέα της, τη στήριξη των κατατρεγμένων. Και εδώ αρχίζουν οι τερατογενέσεις, γιατί η στήριξη γίνεται με κάλπικο τρόπο με τη μεταφορά πόρων από τη λεγόμενη (πάλαι ποτέ;) μεσαία τάξη προς τους κατατρεγμένους.

      Πρόκειται για μια κυνική ομολογία αποτυχίας της πολιτικής της συγκυβέρνησης. Γιατί αντί να επιχειρεί να οδηγήσει τη χώρα σε τροχιά ανάπτυξης και μέσω της αύξησης του εθνικού προϊόντος, να υλοποιεί την αναδιανομή αυτού του πλούτου, εγκαταλείπει ουσιαστικά αυτό το δρόμο και φτωχοποιεί τα μεσαία στρώματα. Το είδαμε αυτό με τον πιο προκλητικό τρόπο στις ρυθμίσεις που έχουν ήδη κάνει στις συντάξεις, κόβοντας αυτές που είναι υψηλές, για παράδειγμα αυτές που είναι γύρω στα 1.000 ευρώ και μεταφέροντας το κόψιμο σε αυτές που είναι αρκετά χαμηλές.

      Αλλά πώς μπορεί να είναι αυτό λύση, όταν η ύφεση τσακίζει την αγορά, όταν δεν υπάρχει καμιά κίνηση για δημιουργία επενδυτικού κλίματος, όταν η ανεργία στους νέους συνεχίζει να ανεβαίνει έναν ατέλειωτο Γολγοθά; Μήπως άραγε η αριστερή μας κυβέρνηση έχει άλλο δρόμο για την ανάπτυξη πέραν εκείνου των επενδύσεων; Μήπως έχουν στο βάθος του μυαλού τους καμιά πολιτική περί δημοσίων επενδύσεων με χρήματα που δεν υπάρχουν; Ή, μήπως, προσπαθούν να εμφανιστεί ως αναγκαστικά «αναγκαία» επιλογή ή ως έσχατη λύση η επιστροφή στη δραχμή, όπως μας ετοίμαζαν τα μέχρι πρόσφατα πρωτοκλασάτα στελέχη της με επικεφαλής όλους αυτούς τους απόλυτα γραφικούς πολιτικούς επαναστάτες τον κ. Λαφαζάνη, την κ. Κωνσταντοπούλου, τον κ. Βαρουφάκη κλπ;

      Είναι ευνόητο να πέφτει μια ανάλυση σε αντιφάσεις και σε ανορθολογισμούς, όταν επιχειρεί να ερμηνεύσει το σημερινό τερατούργημα της συγκυβέρνησης ΣΥ.ΡΙΖ.Α. – ΑΝ.ΕΛ. και να συνεξετάσει το πολιτικό και ιδεολογικό σχήμα της με το πεδίο της εφαρμοζόμενης οικονομικής πολιτικής. Πώς μπορεί να ερμηνευτεί η μεγάλη αυτή αντινομία; Δεν θεωρώ βέβαια πειστικό το επιχείρημα ότι υπάρχει αριστερό χρώμα στη συγκυβέρνηση, αφού ο κ. Τσίπρας πήγε και κατέθεσε στεφάνι στο Σκοπευτήριο της Καισαριανής ή επειδή ο κ. Φίλης θα καταργούσε την «αντιδραστική συνήθεια» της πρωινής προσευχής στα σχολεία και τις στρατιωτικοποιούμενες σχολικές παρελάσεις αλλά δεν τον άφησε ο κ. Τσίπρας ή άλλα τέτοιοι φτηνοί συμβολισμοί.

      Υπάρχει και μια μεθοδολογία για να ερμηνευτεί η δυσκολία αυτής της ανάλυσης, να βρει τον πυρήνα των πραγμάτων του όλου καλοστημένου αλλά ήδη σαθρού και ετοιμόρροπου σκηνικού. Να θέσει το ερώτημα: Για ποια ιδεολογία μιλάμε; Όλα για την εξουσία γίνονται!

anthologio.wordpress.com

Προηγούμενο άρθροΠαρουσίαση βιβλίου: #εξω_φυλλα
Επόμενο άρθροΙστορία προσαναντολισμού: Κριτήριο αξιολόγησης (4ο κεφάλαιο)
Κατάγεται από την Αυγή Αμαλιάδας και είναι εκπαιδευτικός. Έχει εκλεγεί πρόεδρος της ΟΛΜΕ τέσσερις φορές (1996 – 2003) και έχει εκπονήσει διδακτορική διατριβή στην Ειδική Αγωγή. Έχει εκδώσει δύο βιβλία εκπαιδευτικού περιεχομένου τα: “Σε πρώτο πρόσωπο” και «Παιδείας εγκώμιον». Έχει δημοσιεύσει δεκάδες άρθρα σε επιστημονικά και εκπαιδευτικά περιοδικά. Έχει συνεργαστεί επαγγελματικά με τις εφημερίδες «ΜΕΣΗΜΒΡΙΝΗ» (1980 – 1986) και «ΕΞΟΡΜΗΣΗ» (1988 – 1996). Τα τελευταία χρόνια αρθρογραφεί στην εφημερίδα “ΤΟ ΑΡΘΡΟ” και στις εφημερίδες της ΗΛΕΙΑΣ: «ΠΡΩΙΝΗ», “ΑΥΓΗ” και “ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ”.

Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί το Akismet για να μειώσει τα ανεπιθύμητα σχόλια. Μάθετε πώς υφίστανται επεξεργασία τα δεδομένα των σχολίων σας.