Γράφει ο Δημήτρης Περβολιανάκης
Για πολύ καιρό προσπαθούσα να καταλάβω τι είναι χειρότερο: η ιδεοληψία ή η ανικανότητά τους; Στην πραγματικότητα ακόμα χειρότερες είναι η σκοπιμότητα και η ανευθυνότητα.
Οι άνθρωποι που κυβερνούν δεν είναι ούτε ανίκανοι ούτε χαζοί. Κατά τη γνώμη μου, ακόμα και το «ιδεοληπτικοί» ακούγεται ως εύηχος ευφημισμός! Αν ήταν ανίκανοι, δεν θα κέρδιζαν την εξουσία ξεκινώντας από το 3%. Το ότι κατάφεραν να μετατρέψουν το 3 σε 35% και σήμερα να διατηρούν ένα δημοσκοπικά αξιολογότατο 15-20% και μάλιστα με σχεδόν ανύπαρκτες κοινωνικές αντιδράσεις, παρά την ολοκληρωτική απαξίωση όσων είχαν εξαγγείλει, όχι μόνο δε δείχνει ιδεοληψία, δηλαδή «κόλλημα» με πολιτικές πρακτικές, αλλά αντιθέτως δείχνει μια εντυπωσιακή προσαρμοστικότητα, κατά κανόνα επικοινωνιακή, σε κάθε μεμονωμένη περίπτωση της επικαιρότητας, κάτι που ολοφάνερα αφήνει αμήχανους ακόμα και τους πιο έμπειρους πολιτικούς τους αντιπάλους.
Δείχνει όμως και μια ικανότητα να αφουγκράζονται άψογα τη βούληση της «άρχουσας» κοινωνικής τάξης που συντηρεί τον αναξιοκρατικό και αντιπαραγωγικό κρατισμό. Αυτή η κοινωνική τάξη που αντικατοπτρίζεται στα δημοσκοπικά ποσοστά του κυβερνώντος κόμματος στηρίζει – σιωπηρά λόγω ενοχικού συνδρόμου – τις μεθοδεύσεις της κυβέρνησης, προκειμένου να διατηρήσει ή… ν’ αποκτήσει μεροληπτικά προνόμια με τρόπο που σε περίοδο οικονομικής κρίσης θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ακόμα και αντικοινωνικός!
Με άλλα λόγια, οι κυβερνώντες δεν θα είχαν τη δυνατότητα να λειτουργούν τόσο ανεύθυνα απέναντι στη χώρα, αν δεν είχαν την ξεκάθαρη, πλην συνένοχη, συναίνεση ενός σημαντικού τμήματος της ελληνικής κοινωνίας. Βασισμένοι πάνω σ’ αυτό το κομμάτι της κοινωνίας, με το οποίο οι κυβερνώντες έχουν «συνάψει» ένα «κοινωνικό συμβόλαιο αμοιβαίας υποστήριξης», νιώθουν αλαζονικά παντοδύναμοι να διατηρήσουν τα εξουσιαστικά τους προνόμια, ανεξάρτητα από τις συνέπειες που θα προκύψουν όχι μόνο γενικά για τη χώρα αλλά ακόμα και ειδικά για το τμήμα της κοινωνίας που τους στηρίζει.
Αυτό όμως καθόλου δεν φαίνεται να τους απασχολεί, καθότι αποδεικνύεται πλέον ότι η εξουσία ήταν γι’ αυτούς εξαρχής ο αυτοσκοπός, οι δημοκρατικοί θεσμοί το μέσο για την απόκτησή της και – πολύ φοβάμαι – η δραχμή το μέσο για την… «επ’ αόριστο» διατήρησή της. Εδώ ακριβώς έγκειται η σκοπιμότητα που έγραψα παραπάνω. Ο έντεχνος τρόπος με τον οποίο μάς πηγαίνουν στη δραχμή δείχνει και την ανευθυνότητά τους: δεν θέλουν να φανεί ότι συνέβη με δική τους μεθόδευση! Θέλουν να φανεί ότι μας επιβλήθηκε εξαναγκαστικά από τους «κακούς» δανειστές που μας ζηλεύουν και θέλουν να μας καταστρέψουν, επειδή «εμείς οι Έλληνες είμαστε… πιο όμορφοι και πιο έξυπνοι απ’ αυτούς»!
Στο τέλος της ημέρας οι άνθρωποι αυτοί που ποτέ δε συμπάθησαν, όμως εκμεταλλεύτηκαν απόλυτα καιροσκοπικά και τυχοδιωκτικά την ελευθερία της πολιτικής δράσης που τους προσέφερε η Δημοκρατία θα παραμείνουν απόλυτοι πολιτικοί παντοκράτορες μιας οικονομικά κατεστραμμένης και απομονωμένης, κοινωνικά διχασμένης και εθνικά ανυπεράσπιστης στους εξ ανατολών (και όχι μόνο) κινδύνους χώρας. Το «όραμα» της κοινωνικής και πολιτικής ανατροπής, που φαντασιώνονται από την εποχή των νεανικών τους χρόνων, θα έχει εκπληρωθεί και οι δημοκρατικοί θεσμοί θα έχουν περάσει στο χρονοντούλαπο της πολιτικής ιστορίας της Ελλάδας. Ευτυχώς μέχρι την εφιαλτική εκείνη μέρα όσοι νιώθουν ακόμα δημοκράτες πολίτες αυτής της χώρας έχουν (λιγοστά δυστυχώς) χρονικά περιθώρια αντίδρασης…
