Του Νίκου Τσούλια
Όταν προσπαθείς να κάνεις το μαύρο άσπρο, όταν επικαλείσαι το πέμπτο δεκαδικό ψηφίο για να αντισταθμιστεί η νυοστή δύναμη, όταν δεν μπορείς να διακρίνεις την ουσία από τις λεπτομέρειες των λεπτομερειών, φρονώ σαφώς υποκειμενικά ότι είναι καλύτερο να επιλέγεις τη σιωπή. Γιατί η σιωπή υποδηλώνει στοχασμό και προβληματισμό, αυτοκριτική και διάθεση ουσιαστικού διαλόγου, και κυρίως γιατί βλέπει την «επόμενη στιγμή», στην περίπτωσή μας την επερχόμενη λαϊκή αποτίμηση και τη γραφίδα της Ιστορίας.
Οι αγαπητοί φίλοι του Τμήματος Παιδείας του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. επεχείρησαν να διαβάσουν με το δικό τους αυτιστικό / παλαιοκομματικό τρόπο την εκπαιδευτική πραγματικότητα. Όμως θεωρώ ότι τα ερωτήματα τίθενται αμείλικτα και δεν μπορούν να παρακαμφθούν από τεχνικές τύπου χωριών Ποτέμκιν. Και ποια είναι – κατά την ταπεινή μου γνώμη – αυτά τα ερωτήματα;
α) Ασκεί η συγκυβέρνηση ΣΥ.ΡΙΖ.Α. – ΑΝ.ΕΛ. μνημονιακή πολιτική; Και αν ναι – γιατί και αυτό είχαν αρνηθεί τουλάχιστον στην αρχή αλλάζοντας μάλιστα και το γλωσσικό μας κώδικα (!) -, πώς ερμηνεύεται η σημερινή πολιτική ηθική του κόμματός τους όταν τη μοναδική ιδεολογική και επαναστατική προεκλογική σημαία τους περί κατάργησης των μνημονίων «με ένα νόμο, με ένα άρθρο, τον πρώτο νόμο», την μετέτρεψαν σε κουρέλι ψήφισης του τρίτου μνημονίου;
β) Ποιος καθορίζει την ουσία της εκπαιδευτικής πολιτικής, το Υπουργείο Παιδείας του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. ή εργαλειοθήκη του Ο.Ο.Σ.Α. και το μνημόνιο των δανειστών, που ήδη έχει υπογράψει η κυβέρνηση; Ποιες από τις θέσεις του σημερινού κυβερνητικού ΣΥ.ΡΙΖ.Α. έχουν έστω αμυδρή σχέση με τις πάγιες για δεκαετίες θέσεις του «Συνασπισμού» και του ΣΥ.ΡΙΖ.Α.; Μήπως το Εθνικό απολυτήριο και η αξιολόγηση, οι διαρκείς περικοπές μισθών και συντάξεων και το απόλυτο πάγωμα των διορισμών, ο προτεινόμενος ακρωτηριασμός του λυκείου των δύο τάξεων και η ήδη θεσμική υποβάθμιση της επαγγελματικής εκπαίδευσης, οι τρίτες αναθέσεις με το αντιεπιστημονικό και αντιπαιδαγωγικό περιεχόμενο και το οδοιπορικό των εκπαιδευτικών για διδασκαλία σε τέσσερα σχολεία, η συρρίκνωση των Ολοήμερων σχολείων και η επαναφορά της πολύ παλιάς και αυθαίρετης κατηγοριοποίησης των μαθημάτων στο Γυμνάσιο και μάλιστα μέσω της σχέσης τους με τη βαθμολογία κλπ κλπ; Δεν έχει νόημα προφανώς να αναφερθούμε στις βαρύγδουπες δεσμεύσεις περί επαναφοράς των μισθών των εκπαιδευτικών και του ωραρίου τους στα προ της κρίσης επίπεδα και σε πλείστα άλλα ζητήματα – σε αυτό το άρθρο – ων ου έστιν αριθμός.
γ) Είναι η πολιτική, η γενική και η εκπαιδευτική, της συγκυβέρνησης ΣΥ.ΡΙΖ.Α. – ΑΝ.ΕΛ. προοδευτική ή αριστερή; Και αν ναι, πώς γίνεται και παίρνετε διαρκώς επιβραβεύσεις από τα διεθνή κέντρα του ιμπεριαλισμού και του καπιταλισμού; Μήπως η συγκυβέρνηση είναι απλό αντηχείο των αποφάσεων άλλων; Αυτή ήταν η «απελευθέρωση» που είχατε δεσμευτεί; Έχετε ξεγελάσει και την παγκόσμια άρχουσα τάξη, όπως και τον ελληνικό λαό; Και αν ναι, πώς γίνεται όχι μόνο να μη θέλει να έχει καμιά σχέση μαζί σας το σύνολο όλων των άλλων αριστερών κομμάτων αλλά και να σας αντιμάχονται; Τελικά μήπως η έννοια της αριστεράς είναι ζήτημα μεταφυσικό ή φαντασιακό;
δ) Γιατί δεν ενίστασθε ως έχοντες εκπαιδευτική και παιδαγωγική κοσμοθεωρία έστω προσχηματικά στο λαϊκισμό του αρχηγού σας και του κόμματός σας, που έχουν κάνει τη δημαγωγία βασικό συστατικό στοιχείο της υποκουλτούρας τους; Γιατί δεν συμβουλεύετε τον Υπουργό Παιδείας που «καταργεί» τις Πανελλαδικές Εξετάσεις κάθε ημέρα ότι, όταν θα κάνει το Εθνικό Απολυτήριο θα έχει πολλαπλάσιο αριθμό των Πανελλαδικά Εξεταζόμενων μαθημάτων από το σημερινό; Δεν αρκεί ο γενικός λαϊκισμός πρέπει να εμφιλοχωρήσει και στην παιδεία;
ε) Αυτό το σημερινό εκπαιδευτικό κίνημα θέλετε – που έχετε και την προεδρία στην ΟΛΜΕ -, το πλήρως αδρανοποιημένο που δεν παίρνει καμιά απόφαση για τα τόσα και τόσα ζητήματα της εκπαίδευσης και των εκπαιδευτικών; Εκτός και αν αυτός είναι και στόχος σας για να μην ενοχλείται το κόμμα σας στην άσκηση της προοδευτικής πολιτικής… Αλλά μήπως αυτό δεν είναι ούτε καν ο αθώος «κυβερνητικός συνδικαλισμός» – με τον οποίο μας κατηγορούσατε κάποτε – εκείνος ο συνδικαλισμός που ήταν πάντα ενεργός και διεκδικητικός, δημιουργικός και αποτελεσματικός και όχι ανύπαρκτος; Μήπως έχετε πάει πιο πέρα τα πράγματα και λειτουργείτε με την αντίληψη του κομισάριου ότι δηλαδή «σωστό είναι ό,τι συμφέρει το κόμμα»;
Υπάρχει και ένα απλό ερώτημα, που συμπεριλαμβάνει όλα τα προηγούμενα. Τι πιστεύετε, ότι το δίδυμο του κ. Τσίπρα και του κ. Καμμένου ασκεί ή όχι ταξική πολιτική; Μήπως ασκεί άκρως νεοφιλελεύθερη – γι’ αυτό εμφανίζεται «αθωωμένη» και μεγεθυνόμενη η Ν.Δ. – και σκληρά ταξική πολιτική; Δηλαδή μήπως αντί να ασκεί ταξική πολιτική κατά του κεφαλαίου – αφού αυτοπροσδιορίζεστε ως αριστερό κόμμα – ασκεί ταξική πολιτική κατά των εργαζομένων και της κοινωνίας;
