Του Νίκου Τσούλια
Είμαστε εδώ και επτά χρόνια στη μαύρη σκιά της κρίσης και των μνημονίων και κανένα φως δεν αχνοφαίνεται στον ορίζοντα. Το σκοτάδι γίνεται όλο και πιο βαθύ. Η αισιοδοξία και η ελπίδα αρχίζουν κι αυτές να ξεθωριάζουν. Περάσαμε από την οργή και την αγανάκτηση απευθείας στην απελπισία και στην κατάθλιψη, χωρίς να βρούμε κανένα ξέφωτο του ορθολογισμού και της ουσιαστικής πολιτικής, της αυθεντικής αγωνίας και του πραγματικού αγώνα.
Γίναμε λάτρεις της εύκολης και δήθεν λυτρωτικής λύσης. Αλλάξαμε κυβερνήσεις και πρωθυπουργούς με μοναδικό πάντα κριτήριο την περίσσεια του λαϊκισμού και την ονειροφαντασία της μια και έξω απελευθέρωσης. Φτάσαμε στο σημείο να ακούμε – πολλώ μάλλον να ψηφίζουμε – ότι μπορεί κάποιος με «έναν νόμο, με ένα άρθρο, με τον πρώτο νόμο» να καταργήσει το χρέος της χώρας! Δεν υποψιαζόμαστε καν ότι ποτέ στην ιστορία της ανθρωπότητας – και όχι μόνο στην περίοδο του καπιταλισμού και της νεωτερικότητας των εθνών / κρατών – δεν έγινε κατάργηση χρέους με απόφαση αυτού που χρωστούσε. Ακόμα και η κραταιά Βυζαντινή αυτοκρατορία γονάτισε ουσιαστικά από το χρέος…
Δεν ξέρουμε στοιχειωδώς την ιστορία του σύγχρονου κράτους μας και την περιπέτεια των πολλαπλών κρίσεων. Δεν σκεφτήκαμε ούτε μια στιγμή ορθολογικά στο τι κάνουμε. Δραπετεύσαμε συλλογικά από την πραγματικότητα και βουτήξαμε στην αγκαλιά της απόλυτης βουλησιαρχικής συλλογικής φαντασίωσης, της ύπαρξης μαγικής λύσης. Και επιλέξαμε ένα Κοινοβούλιο με τη ναζιστική οργάνωση της «Χρυσής Αυγής» ως τρίτο κόμμα και να έχει ως μοναδικό εργαλείο της πολιτικής τη χωρίς όρια βία, με το Λεβέντη αρχηγό κόμματος να μην μπορεί να ξεχωρίσει το ουσιαστικό από το γραφικό, με βουλευτές που δεν έχουν στοιχειώδη γνώση της πολιτικής και της κοινωνικής πραγματικότητας και περιμένουμε δήθεν λύση με αυτές τις επιλογές μας. Επιλέξαμε κυβέρνηση – για να μείνουμε μόνο στην τελευταία μέχρι τώρα μνημονιακή κυβέρνηση – που είχε και έχει ως μοναδικό λόγο του λαϊκισμού τις ανοησίες και τους βερμπαλισμούς, που δεν είχε ποτέ κανένα πρόγραμμα και κανένα σχέδιο, που έχει σημαίνοντα πρόσωπα και ως απελευθερωτές τις γκροτέσκο φιγούρες του Καμμένου και του Ζουράρι, που έχει ως πρωθυπουργό το μεγαλύτερο δημαγωγό της σύγχρονης ιστορίας και περιμένουμε ακόμα τη λύτρωση από το πολιτικό τίποτα!
Το πόσο λίγος είναι ο κ. Τσίπρας φάνηκε από το χειρισμό του ζητήματος του επιδόματος στους συνταξιούχους, που ζήτησε ονομαστική ψηφοφορία μόνο και μόνο για να εκθέσει την αντιπολίτευση, αφού αυτή θα εμφανιζόταν ό,τι και αν επέλεγε παγιδευμένη από την πρωτοβουλία του. Πρόκειται για την πιο πολιτικάντικη κίνηση τακτικής που έχουμε γευθεί στη μεταπολίτευση και η οποία παραπέμπει σε πολύ παλιές δεκαετίες. Τελικά πόσο εύκολο είναι να υπάρξει τόση φτηνή υποκουλτούρα στην άσκηση της πολιτικής, όταν αυτή φαντάζει σαν ηλίθιο παιδικό παιχνίδι;
Και ετοιμαζόμαστε να επιλέξουμε τον αυθεντικό εκφραστή του νεοφιλελευθερισμού τον κ. Μητσοτάκη, που μόλις προχθές ως υπουργός απέτυχε παταγωδώς και το μόνο που πρόσφερε ήταν το βάθεμα της κρίσης και την κοινωνική απελπισία. Τι μπορούμε να περιμένουμε από μια πολιτική που είχε και το μεγαλύτερο μερίδιο στην πρόκληση της κρίσης, αλλά αθωώθηκε φαινομενικά και πρόσκαιρα από τον τακτικισμό του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. με την εκλογή του κ. Παυλόπουλου, του πιο αποτυχημένου Υπουργού της κυβέρνησης του Κ. Καραμανλή;
Η Ελλάδα έχει πρώτο και μεγαλύτερο πρόβλημα όχι το χρέος αλλά το σύστημα διακυβέρνησης, το συνολικό πολιτικό σύστημα. Όσο οι επιλογές μας κινούνται στη σφαίρα του πλήρους ανορθολογισμού και της μαζικής υστερίας και της δημαγωγικής φαντασίωσης καμιά λύση δεν πρόκειται να βρεθεί. Ακόμα και αν χαριζόταν το χρέος της χώρας μας και με δεδομένα τη σημερινή σύνθεση της Βουλής και το συγκεκριμένο σύστημα διακυβέρνησης, η χώρα μας θα εξακολουθούσε να βρίσκεται σε κρίση. Όταν ένας λαός δεν μπορεί να αναλύσει την ιστορική πραγματικότητα, όταν το πολιτικό του σύστημα αποβλέπει μόνο στη νομή της εξουσίας και όχι στην προαγωγή της ουσίας της πολιτικής – γιατί περί αυτού τελικά πρόκειται -, δεν μπορεί να σχεδιάσει το μέλλον τους. Πάντα κάποιοι δανειστές και κάποια μνημόνια θα μας περιμένουν.
Κι όμως υπάρχει λύση. Είναι η λύση της εθνικής συνεννόησης και της κοινωνικής συναίνεσης, από εκείνες τις πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις που μπορούν να ερμηνεύσουν την πραγματικότητα και να αγωνιστούν με ορθολογισμό και με αποφασιστικότητα στην υπέρβαση της κρίσης μακριά από δημαγωγίες, από τα κόμματα που προσβλέπουν στο ευρωπαϊκό κεκτημένο της χώρας. Όταν οι δανειστές συνειδητοποιήσουν την ενότητα λαού και πολιτικού κυβερνητικού συστήματος με μια και μοναδική λύση μετριοπάθειας αλλά και αποφασιστικότητας για υπέρβαση της κρίσης, όταν θα καταλάβουν ότι δεν υπάρχει άλλη εναλλακτική πρόταση από την Ελλάδα, μόνο τότε θα αναγκαστούν να επιλέξουν κι αυτοί πρόταση λύσης και όχι διαρκούς αναπαραγωγής της κρίσης!
Αλλά πώς να υπάρξει εθνική συνεννόηση, όταν διαμορφώνεται εμφυλιοπολεμικό κλίμα μεταξύ των πολιτικών δυνάμεων σε εποχή υπαρξιακής κρίσης της χώρας μας, όταν ο λαός μας διαχωρίζει με τον πιο ανεύθυνο τρόπο τους πολιτικούς σε προδότες και σε απελευθερωτές; Κατά την ταπεινή γνώμη μου, το μοναδικό και απόλυτα ουσιαστικό δίλημμα που τίθεται από την αρχή της κρίσης είναι το εξής: ή κυβέρνηση εθνικής συνεννόησης ή συνέχεια του αδιεξόδου!
