[Ακρόαση του άρθρου: https://clyp.it/ck4qhvlg (διάρκεια: 04:54)]
«Δέσμευση αυτής της κυβέρνησης είναι κάθε ευρώ που πλεονάζει από τους διαθέσιμους πόρους να αναδιανέμεται στους πιο αδύναμους συμπολίτες μας, αυτούς που έχουν μεγαλύτερη ανάγκη και που βιώνουν πιο άμεσα τα βάρη της κρίσης», ανέφερε πριν λίγες μέρες στο δημόσιο μήνυμά του προς τους πολίτες ο πρωθυπουργός της χώρας.
Εμφανίζεται λοιπόν ο πρωθυπουργός και εξαγγέλλει την αναδιανομή 617 εκατομμυρίων ευρώ σε 1,59 εκατομμύρια συνταξιούχους, που αντιστοιχούν, κατά μέσο όρο, σε περίπου 388 ευρώ (ή 32 ευρώ τον μήνα) ή περίπου… ένα ευρώ την ημέρα σε κάθε συνταξιούχο για ολόκληρο το 2017. Ένα ευρώ την ημέρα… Και κάτι ψιλά… Όσο δηλαδή κοστίζει σήμερα ο ελληνικός καφές στο καφενείο της γειτονιάς… Δεδομένου ότι από 1 Ιανουαρίου 2017 ο φόρος στον καφέ θα αυξηθεί είναι αμφίβολο αν ακόμα και αυτό το ένα ευρώ θα αρκεί για το καφεδάκι της ημέρας…
Η δική μου απορία όμως είναι άλλη: αυτά τα χρήματα, αντί να δοθούν ως ημερήσια «ελεημοσύνη του ενός ευρώ» στους συνταξιούχους, γιατί δεν γίνονται μηνιαία επιδόματα εργασίας των 500 ευρώ για νέους ανθρώπους ή μακροχρόνια ανέργους; Κάθε άνεργος δηλαδή να επιδοτηθεί μ’ ένα ετήσιο ποσό 6.000 ευρώ (12 μήνες Χ 500 ευρώ) για το 2017, ώστε να έχει τη δυνατότητα να βρει ευκολότερα μια θέση εργασίας κάπου στον δημόσιο ή στον ιδιωτικό τομέα, που αντιμετωπίζει και το μεγαλύτερο πρόβλημα ρευστότητας, για έναν ολόκληρο χρόνο;
Πόσοι άνεργοι θα επωφεληθούν από μια τέτοια πολιτική; Μπορούμε να κάνουμε μια απλή διαίρεση: 617.000.000 : 6.000 = 102.833. Περισσότεροι από 102.800 άνθρωποι θα είχαν την ευκαιρία να βρουν ευκολότερα μια θέση εργασίας ΑΥΡΙΟ ΤΟ ΠΡΩΙ, αν η πολιτική μας ηγεσία επέλεγε να αξιοποιήσει τα 617 εκατομμύρια για την ενίσχυση της οικονομίας και τη μείωση της ανεργίας αντί για την παροχή… ελεημοσύνης στους απόμαχους της τρίτης ηλικίας. Περισσότεροι από 102.800 νέοι ή μακροχρόνια άνεργοι άνθρωποι! Πιστεύει κανείς ότι θα βρισκόταν συνταξιούχος να εκφράσει αντίρρηση;
Αν όχι επιδόματα εργασίας τι άλλο θα μπορούσε να κάνει η πολιτική μας ηγεσία με τα χρήματα αυτά; Οι ανάγκες ανεξάντλητες και ο κατάλογος μακρύς. Τα 617 εκατομμύρια θα μπορούσαν να δοθούν στην Υγεία για την πρόσληψη ιατρικού/νοσηλευτικού προσωπικού ή την αγορά υγειονομικού υλικού∙ στην Εκπαίδευση για τον διορισμό εκπαιδευτικών ή την κάλυψη των ελλείψεων στα σχολεία∙ για την οικονομική υποστήριξη των άπορων οικογενειών∙ για την ενίσχυση των πολύτεκνων ή μονογονεϊκών οικογενειών και των ατόμων με ειδικές ανάγκες∙ για την απαλλαγή των οικονομικά αδύναμων από τους υπερβολικούς φόρους∙ για τις επιστροφές φόρων στην ιδιωτική οικονομία∙ για την ενίσχυση – γιατί όχι; – και των χαμηλοσυνταξιούχων που «φυτοζωούν»…
Υπάρχουν τόσο πολλές ανάγκες που θα μπορούσαν να καλυφθούν μ’ αυτά τα χρήματα, αν όντως αυτά τα χρήματα αποτελούν πραγματικό δημοσιονομικό πλεόνασμα και όχι πλεόνασμα λογιστικά κατασκευασμένο, κάτι που θα το γνωρίζουμε με βεβαιότητα μόνο τον Μάρτιο 2017! Δεν φτάνει που ο πρωθυπουργός της χώρας θεωρεί τον συνταξιούχο των 850 ευρώ πιο αδύναμο από τον… άνεργο χωρίς εισόδημα, αλλά διανέμει, με τρόπο κάπως βιαστικό, ένα πλεόνασμα που δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι όντως υπάρχει και είναι πραγματικό…
Ανεξάρτητα από το αν η αιφνιδιαστική και «στοχευμένη παροχολογία» του πρωθυπουργού έχει προεκλογικό χρώμα ή όχι, το μόνο σίγουρο είναι ότι θα έχει ελάχιστο έως μηδαμινό αντίκρισμα στην πραγματική οικονομία∙ αφού οι μόνες επιχειρήσεις που θα επωφεληθούν, ενδεχομένως, απ’ αυτό το έκτακτο δώρο θα είναι τα καφενεία, όπου συχνάζουν οι συνταξιούχοι, και οι… καφετέριες, όπου θα συνεχίσουν να συχνάζουν τα άνεργα εγγόνια με το χαρτζιλίκι που παίρνουν απ’ τους συνταξιούχους παππούδες τους… Ο χαρακτηρισμός αυτής της πολιτικής ως… «καφενειακής» δεν φαίνεται ν’ απέχει πολύ απ’ την πραγματικότητα!
Δεν είναι η πρώτη φορά που μια ελληνική κυβέρνηση επιχειρεί να «εξαγοράσει» την εύνοια μιας κοινωνικής ομάδας με οικονομικά ανταλλάγματα. Η σημερινή πολιτική ηγεσία δεν ανακάλυψε την Αμερική! Συνεχίζει την ίδια «παράδοση» που άφησαν οι προηγούμενες κυβερνήσεις! Σε διαχρονικό επίπεδο οι πολιτικές ηγεσίες της Ελλάδας επιδεικνύουν μια προκλητική αδιαφορία για το μεσο-μακροπρόθεσμο συμφέρον του τόπου και των ανθρώπων του προς όφελος, πάντα και μόνο, του κομματικού συμφέροντος της στιγμής. Ασφαλώς, ένα σημαντικό μερίδιο ευθύνης για την κατάντια της χώρας μπορεί και πρέπει ν’ αναζητηθεί σ’ αυτή την νοοτροπία των κυβερνήσεων.
Ένα άλλο όμως σημαντικό μερίδιο ευθύνης για την κατάντια της χώρας μπορεί και πρέπει ν’ αναζητηθεί και στον τρόπο που οι συμπολίτες μας προσλαμβάνουν αυτές τις νοοτροπίες. Αποδέχονται με ικανοποίηση αυτή τη «συναλλαγή» και προσφέρουν απλόχερα την εύνοιά τους. Για λίγα χρήματα παραπάνω… Τα οποία μάλιστα οι εφαρμοζόμενες πολιτικές είναι βέβαιο ότι θα υφαρπάξουν, αργά ή γρήγορα, και μάλιστα πολλαπλάσια… Για έναν «κερασμένο» καφέ στο καφενείο της γειτονιάς… Όσο δηλαδή «κοστολογεί» η εκάστοτε πολιτική ηγεσία της Ελλάδας την εμπιστοσύνη που της δείχνουν οι Έλληνες…
ΠΗΓΗ: εφημερίδα «Κρητική Επιθεώρηση» (Ρέθυμνο)
