Της Αλεξάνδρας Τάνκα
Στο τέλος του έφτασε ένα ακόμη τριήμερο της επετείου του Πολυτεχνείου. Το σκηνικό δεν διέφερε από κάποια άλλη χρονιά.
Προσυγκέντρωση έξω από το Πολυτεχνείο για συγκρότηση της πορείας – πορεία προς την αμερικανική πρεσβεία – συνθήματα κατά της χούντας και των Αμερικανών – επεισόδια στα Εξάρχεια – ρίψη δακρυγόνων για τη διάλυση των παραβατών, για την «προστασία» των πολιτών και τέλος ο μέσος Νεοέλληνας να κλαίγεται για το κάψιμο της ελληνικής σημαίας και τη διάλυση της δημόσιας περιουσίας.
ΔΙΑΛΥΣΗ της ΔΗΜΟΣΙΑΣ περιουσίας. Για ποια «δημόσια περιουσία» κλαις και οδύρεσαι, αγαπητέ; Για εκείνη που αφήνεις την τρόικα να ιδιωτικοποιήσει με μεγάλη επιτυχία; Για εκείνη που τη θυμάσαι μονάχα όταν μπορείς να κατηγορήσεις αριστερούς κουκουλοφόρους για την καταστροφή της; Για το κτήριο του Πολυτεχνείου που θυμάσαι να αναφέρεις μόνον όταν γίνονται καταλήψεις και «κάνουν τα παιδιά μάθημα», αλλά δεν στηρίζεις τους αγώνες τους για δημόσια και δωρεάν παιδεία;
Η σημαία; Ποια σημαία; Για ποια χώρα κλαις; Για μια χώρα που σ’ έχει κάνει να πεινάς και να πληρώνεις τα λάθη όσων σε πρόδωσαν και σαν έφηβος μες στην επανάστασή σου αποφάσισες κι εσύ από μεριά σου να την ξεχάσεις, να μην αγωνιστείς για αυτήν και να την προδίδεις με χειρότερο τρόπο, ξεφτιλίζοντάς την με την παθητική σου στάση.
Τα χθεσινά επεισόδια κατάφεραν να αναζωπυρώσουν αυτό που αντιπροσώπευε και θα συνεχίζει να αντιπροσωπεύει η εξέγερση του Πολυτεχνείου: την αντίσταση σε μια διεφθαρμένη κυβέρνηση που κάθε μέρα σε μειώνει ως άνθρωπο και σε βουτά όλο και πιο μέσα στο βούρκο της απάθειας.
Ωστόσο κάτσε Νεοέλληνα να εκφράσεις με ασυγκράτητο παράπονο το πόσο άδικο είναι να καίγεται μια εθνική σημαία, καθώς την ιδεολογική την έθαψες κάπου βαθιά μαζί με την περηφάνια σου.
Πηγή: enetpress.gr
