Του Κωνσταντίνου Παπαγιαννούλη
Bρισκόμαστε στο 2570 π.χ. στην Αίγυπτο.
Ο Εβουρ είναι εργάτης οικοδόμος στη μεγάλη πυραμίδα του Χέοπα.
Κάθε απόγευμα περιμένει όλος λαχτάρα και πείνα το πολυπόθητο φαγητό που θα διαμοιραστεί στους εργάτες.
Πρόκειται για ένα χυλό από εκχύλισμα βύνης που λέγεται Μπύρα !!
Ενώ τρώει όμως από τη γαβάθα του, το αυτί του πιάνει μια συζήτηση από κάποιους εργάτες που λέγανε ότι κάποιος Νούσουα έχει μπύρα που ζαλίζει !!
Από χημική σύνθεση, το εκχύλισμα βύνης δεν περιείχε ίχνος αλκοόλ. Όμως όταν κάποιοι κατά λάθος το άφησαν στο έλεος του κατάλληλου ζυμομύκητα, ο αθώος χυλός έπαθε αλκοολική ζύμωση και παρήγαγε αλκοόλ !!
Ο Εβουρ βρήκε κι άλλους εργάτες στο “καπηλειό” του Νούσουα. Όλοι τους τσακισμένοι από τη σκληρή δουλειά. Είχαν πλέον να μεταφέρουν ογκόλιθους σε ύψος 100 μέτρων. Στις πλάτες τους υπήρχαν βαθιές πληγές από τις βουρδουλιές του επιστάτη.
Αυτή η μπύρα όμως τους προκαλούσε πρόσκαιρη αποκοπή από τη δύσκολη καθημερινότητα.
Στο πρώτο στάδιο ελευθέρωνε τη σεροτονίνη στον εγκέφαλο που δημιουργούσε αίσθημα ευφορίας. Αυτή ήταν η ζητούμενη αίσθηση για να αντέξει ο Εβουρ τη σκληρή καθημερινότητα.
Εκεί στο καπηλειό του Νασούα είχε επιτελεστεί το χημικό θαύμα.
Η ανθρώπινη φύση άγγιζε τη μεταφύση και έπαιρνε υποσχέσεις για ένα κόσμο χωρίς οδύνη χωρίς σκλαβιά χωρίς αφεντικά χωρίς εξουσίες όπου το πνεύμα πετούσε στα ουράνια χάρις στα μικρογραμμάρια από το οινόπνευμα του χυλού της βύνης.
