Αναγνωρίζω, ότι το σύγχρονο λαϊκό τραγούδι έχει τις ρίζες του στη βυζαντινή μουσική και ψαλμωδία, ότι η κλάψα του Μητροπάνου και άλλων ερωτοκλαψούριδων καλλιτεχνών έχει τις ρίζες του στη βυζαντινή κλάψα για ένα χαμένο παράδεισο ερωτικό και θρησκευτικό, όμως αυτό δεν εμποδίζει από το να επιθυμήσω την ευρωπαϊκή αναγέννηση μιας rock επανάστασης του μεταβιομηχανικού μικροαστού ο οποίος αγωνιά να εξελιχθεί στην αστική κοινωνία είδωλο πάσης της οικουμένης !
Είναι αδύνατο να επικοινωνήσει ο Γονίδης με τον Jim Morisson, ο Πάριος με τον Brian Ferry, η Μαρινέλα με τη Lorreen Mc Kennit, η Βίσση με την Patty Smith, η Βανδή με την Joan Baez, ο Πασχάλης Τερζής με τον Nick Cave, και όπως καταλήγει ο ταινία του Jean Cocteau «Orpheus» – Αφήστε τον κόσμο να νομίζει ότι ξέρει τι είναι αυτό που εκφράζει το θλιβερό του κόσμο !
Οι άνθρωποι – ευτυχώς – δένονται από τις μουσικές τους προτιμήσεις ! –Δεν θα μπορούσε επί παραδείγματι, κάποιος που έχει αναλύσει τους στοίχους του μεγαλοεμπνευσμένου Jim Morisson να ασχοληθεί με τα φτηνά καψουροτραγουδάκια του τροβαδούρου της ταβέρνας Πάριου, ούτε θα μπορούσε κάποιος που έχει εντρυφήσει στα λευκά blues των Led Zeppelin να συγκινηθεί από τη φτηνατσαρία του Πάνου Κιάμου !
Όπως λέει λοιπόν ο μέγας ποιητής Jim Morisson από το Strange days:
Οι άνθρωποι είναι περίεργοι
Πρόσωπα που βγαίνουν μέσα απ τη βροχή
Και κανείς δεν θυμάται το όνομά τους
Και περιμένουν την παλίρροια
Για να εισβάλουν στην πόλη
Όμως παρόλαυτά σε αγαπώ
Καθώς περιμένεις το φεγγάρι
Που έχει ανέσπερο φως
Που οδηγεί τις πραγματικές μας επιθυμίες
Η προσωπική μου παρέμβαση επί του θέματος είναι εικαστική και ηχητική συνάμα αφιερωμένη στην Τ.Ο. !
Ο ΧΡΟΝΟΣ ΣΤΕΚΕΤΑΙ ΚΑΙ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙ
Οι στιγμές περνούν απ το φακό
Τρέχουν μέσα στην camera obscura
Γράφουν είδωλα επιθυμητά
Γράφουν με φωτόνια αιώνια
Τις στιγμές που σταματούν
Το χρόνο που στέκεται και περιμένει
Κάθε σου επόμενη στιγμή
Θέλει σαν κιαυτή να μείνει
Θέλει να μην αλλάξει το είδωλο
Αιώνια και αγέρωχα όλοι να σε καλούν
Με την παντοτεινή γοητεία
Που ποτέ δεν θα ξεθωριάσει.
