prosfigesΤου Νίκου Τσούλια

Η πρόσφατη κοινή πρωτοβουλία του Υπουργού Παιδείας κ. Ν. Φίλη και του Δημάρχου της Αθήνας κ. Γ. Καμίνη αποτελεί την επιτομή μιας ελπιδοφόρου πολιτικής και ιδεολογικής συμπεριφοράς, που προάγει τα βαθύτερα νοήματα της παιδείας και της αγωγής. Ναι, η εκπαίδευση των προσφυγόπουλων αποτελεί πρώτιστη επιλογή για μια δημοκρατική πολιτεία. Εδώ οφείλουμε να αναδείξουμε τον βαθύτερο πυρήνα του σύγχρονου ελληνικού πολιτισμού, που εστιάζει στην προαγωγή της αλληλεγγύης στους πιο κατατρεγμένους ανθρώπους των χαλεπών εποχών μας.

Οι χιλιάδες νεκροί και η φρίκη του πολέμου, το ξερίζωμα δεκάδων χιλιάδων οικογενειών, το σκληρό οδοιπορικό μεταξύ επιβίωσης και θανάτου, η ανεστιότητα, το άγνωστο και ζοφερό μέλλον αθώων παιδιών και εφήβων είναι τα πιο σκοτεινά σημάδια της βαρβαρότητας και κανένα κράτος και κανένας λαός δεν μπορεί να μη σταθεί ένθερμος αρωγός στους ξεκληρισμένους των χωρών της Μέσης Ανατολής, στον αγώνα που κάνουν να επιβιώσουν και να δημιουργήσουν το μέλλον τους. Και είναι η Ελλάδα, η Ελλάδα της κρίσης και της σκληρής δοκιμασίας, που είναι δίπλα στην προσπάθειά τους, μπροστά και εν πολλοίς μόνη της σε σχέση με τις άλλες χώρες της Ευρώπης. Έχω δε την εντύπωση ότι η σημερινή θαυμαστή υποστήριξη των Ελλήνων στο δράμα των προσφύγων γίνεται με καλύτερους όρους από ό,τι θα γινόταν αν δεν βρισκόμασταν σε δοκιμασία, αν ήμασταν σε συνθήκες καταναλωτικού ευδαιμονισμού…

Το εγχείρημα της Ευρωπαϊκής Ένωσης δεν θα κριθεί μόνο ή κυρίως στο όποιο σχέδιο οικονομικής ανάπτυξης αλλά στο τι δημοκρατικά και ουμανιστικά προτάγματα καλλιεργεί και προάγει στην πράξη. Μια Ευρώπη γεμάτη φράχτες και με ξιφολόγχες στα σύνορα, με λαούς που εκφράζουν ρατσισμό και ξενοφοβία, με κοινωνίες που επιτρέπουν να επωάζεται το αυγό του φιδιού, με κυβερνητικές πολιτικές που προωθούν τη μισαλλοδοξία όχι μόνο δεν έχει κανένα ευοίωνο μέλλον, αλλά και προδικάζει νομοτελειακά το περιεχόμενο της δικής της δημοκρατίας – μιας δημοκρατίας με κοινοβουλευτικό μανδύα που δεν σέβεται τα βασικά δικαιώματα του ανθρώπου και του πολίτη.

Το «Πρόγραμμα Ανοικτό Σχολείο» πρέπει να γίνει υπόθεση όλων. Η εκπαιδευτική κοινότητα οφείλει να το αγκαλιάσει ως πρώτη της προτεραιότητα. Το εκπαιδευτικό κίνημα θα διαπαιδαγωγήσει και στο σχολείο και στην κοινωνία, αν βρεθεί στην «πρώτη γραμμή» για την υλοποίηση αυτού του προγράμματος – πέραν των όποιων άλλων επιφυλάξεων έχει έναντι της πολιτικής του Υπουργείου Παιδείας. Ο Υπουργός Παιδείας είναι αισιόδοξος και πέραν τούτου δείχνει μια κάποια πολιτική βούληση και ένθερμη αποφασιστικότητα. «Το Υπουργείο είναι έτοιμο, ώστε από την έναρξη της νέας σχολικής χρονιάς να εντάξει στα σχολεία χιλιάδες προσφυγόπουλα. Αρχικά θα υπάρξουν πολλά σχολεία στα οποία θα συγκροτηθούν τάξεις υποδοχής των παιδιών και σιγά σιγά, με εκπαιδευτικό προγραμματισμό, θα υπάρξει η δυνατότητα πλήρους ένταξης των παιδιών στα τυπικά σχολεία. Ήδη λειτουργεί επιστημονική επιτροπή στο Υπουργείο Παιδείας και σύντομα θα έχουμε συγκεκριμένες ανακοινώσεις».

Ο Δήμαρχος Αθηναίων εμφανίζεται πιο συγκεκριμένος και πιο έτοιμος – προφανώς γιατί η λειτουργία του Δήμου κινείται επί του πεδίου της υπαρκτής πραγματικότητας και των συγκεκριμένων κάθε φορά μέτρων σε αντίθεση με την πολιτική της …αριστερής διακυβέρνησης που θεωρητικολογεί κινούμενη συχνά σε φαντασιακό επίπεδο. «Ο Σεπτέμβρης και το πρώτο κουδούνι που θα χτυπήσει στα σχολεία θα μας βρει έτοιμους να ανταποκριθούμε στο ρόλο μας. Υπάρχει το ζήτημα του πώς θα ενταχθούν στο εκπαιδευτικό μας σύστημα σταδιακά τα προσφυγόπουλα που στην Ελλάδα υπολογίζονται συνολικά σε 22.000 και ένας σεβαστός αριθμός εξ’ αυτών βρίσκεται και στην Αθήνα. Συζητήσαμε επίσης το θέμα της σίτισης των μαθητών, θέμα για το οποίο ήδη ο Δήμος έχει αναπτύξει δράση. Σε συνεργασία με το Υπουργείο Παιδείας θα προσπαθήσουμε να την επεκτείνουμε αυτή την χρονιά».

Έχει μεγάλη σημασία να μη μένουμε σε διακηρύξεις κομματικού ακροατηρίου. Γιατί στο χειρισμό των προσφύγων η κυβέρνηση απέτυχε παταγωδώς. Οι συνθήκες διαβίωσης είναι απαράδεκτες, ενώ και στο ζήτημα της διαχείρισης της προοπτικής τους υπήρξε απόλυτη στόμωση. Εδώ βέβαια η ευθύνη βαραίνει και τις άλλες χώρες της Ευρώπης. Προφανώς το κύριο βάρος πρέπει να δοθεί στη διδασκαλία της μητρικής γλώσσας των προσφύγων για λόγους ευνόητους. Και εδώ οι δυσκολίες είναι μεγάλες.

Πέραν τούτων, υπάρχει ήδη μια ελπιδοφόρα κινητήρια δύναμη στους κόλπους των εκπαιδευτικών. Χιλιάδες δάσκαλοι και καθηγητές από την πρώτη περίοδο της κρίσης έχουν στήσει το δίκτυο των Κοινωνικών Φροντιστηρίων σ’ όλη τη χώρα καταδεικνύοντας με τον πιο φανερό τρόπο ότι η έννοια της αλληλεγγύης δεν είναι απλά και μόνο μια θεωρητική νότα της διδασκαλίας αλλά και στάση ζωής. Η μαγιά αυτή εκτιμώ ότι θα «φουσκώσει», ότι θα «φουσκώνει» όλο και πιο πολύ για να προσφέρει μια αύρα αισιοδοξίας στους καταφρονεμένους των σκληρών καιρών μας.

anthologio.wordpress.com

Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί το Akismet για να μειώσει τα ανεπιθύμητα σχόλια. Μάθετε πώς υφίστανται επεξεργασία τα δεδομένα των σχολίων σας.