krisi euroΤου Νίκου Τσούλια

Υπάρχει μια βεβαιότητα, κοινά αποδεκτή. Για να επιλύσεις ή για να αντιμετωπίσεις ένα πρόβλημα θα πρέπει πρώτα πρώτα να το κατανοήσεις καλά και να συνειδητοποιήσεις με τον πιο απόλυτο τρόπο όλες τις πτυχές του χωρίς ψευδαισθήσεις και προκαταλήψεις, χωρίς ωραιοποιήσεις και φαντασιώσεις. Αυτό ισχύει πολύ περισσότερο στα μεγάλα προβλήματα. Και αφορά και τη σημερινή μείζονα και σύνθετη κρίση της χώρας μας.

Η κρίση ήλθε για να μείνει. Η ψυχολογία που έχουμε αναπτύξει περί μιας παρένθεσης της όλης ανωμαλίας και οι μεγάλες προσδοκίες περί γρήγορης εξόδου απ’ αυτή είναι επιπρόσθετα στοιχεία που επιβαρύνουν το μαύρο σκηνικό αλλά και που συνεργούν στην αναπαραγωγή του. Το λάθος τόσο της αντιμετώπισης καθαυτής της κρίσης όσο και της σχετικής ψυχολογίας έγινε από την αρχή. Διαμορφώθηκε δυστυχώς σε συνθήκες άφθαστης δημαγωγίας η κραταιά αντίληψη ότι αρκεί η πολιτική βούληση, η αλλαγή στο σχήμα της διακυβέρνησης, για να βγούμε από την κρίση!

Είχε ήδη υπονομευτεί δυστυχώς από την αρχή η αναγνώριση και η συνειδητοποίηση του όλου προβλήματος με ευθύνη και των εκάστοτε αντιπολιτευόμενων κομμάτων και των πάντα πρόθυμων στο κάλεσμα του λαϊκισμού πολιτών. Και το πρόβλημα της πλήρους κατανόησης της κρίσης μας παραμένει σε εκκρεμότητα. Ακόμα και σήμερα μέσα σε επτά χρόνια μαύρης – κατάμαυρης εικόνας της ελληνικής κοινωνίας δεν έχουμε συζητήσει και πολύ περισσότερο δεν έχουμε «συμφωνήσει» περί των αιτίων της κρίσης. Δεν υπάρχει ούτε καν ίχνος εθνικής και συλλογικής αυτογνωσίας.

Η σημερινή κρίση είναι κρίση πνεύματος, κρίση του σύγχρονου ελληνικού πολιτισμού. Εμφανίστηκε ως οικονομική κατάρρευση αλλά αυτό ήταν το σύμπτωμα. Το γεγονός ότι ακόμα και σήμερα έχουμε μη αναγνώριση του προβλήματος δηλώνει με τον πιο σαφή τρόπο την κρίση του πνεύματος, του τρόπου σκέψης, του φοβερού ελλείμματος ορθολογισμού μας. Το πολιτικό μας σύστημα εξακολουθεί να κινείται με όρους παιδικής χαράς. Έπρεπε να περάσουν όλα τα πιθανά κομματικά σχήματα από τη διακυβέρνηση για να καταλάβουμε ότι η έξοδος από την κρίση δεν είναι ζήτημα βούλησης, που κάποιοι δεν την είχαν και ήταν «προδότες» και κάποιοι την έχουν και είναι «ελευθερωτές». Αυτή η κοσμολογία του τύπου «άσπρο – μαύρο» είναι δηλωτική της αδυναμίας σκέψης!

Παιδική χαρά λοιπόν δεν ήταν μόνο το κομματικό μας οικοσύστημα αλλά και σύμπασα η κοινωνία μας. Αν το δεχτούμε αυτό, τότε και μόνο τότε μπορεί να γίνει ένα βήμα ουσιαστικής μετρίασης της κρίσης και διαμόρφωσης ενός άλλου «πνεύματος», που θα οδηγήσει τη χώρα μας με καλύτερους όρους στη σημερινή δύσκολη ιστορικότητα. Ας μην περιμένουμε την παραμυθία του «παράλληλου προγράμματος», όταν ο «κόφτης» είναι αυτόματος – εφαρμόζεται πρώτη φορά σε κράτος ανεξάρτητο -, όταν η «εθνικοαπελευθερωτική» κυβέρνησή μας είναι απλό αντηχείο των αποφάσεων που παίρνονται εκτός Ελλάδας!

Το φοβερό στην όλη τραγική υπόθεσή μας είναι ότι δεν ρίχνουμε ούτε καν μια ματιά στα αμέσως προηγούμενα χρόνια, για να δούμε τις προσδοκίες μας και τα «πιστεύω» μας, και ποια ήταν η τύχη τους. Επιπλέον διαβάζουμε τις εκ των υστέρων θεωρήσεις των …ηρώων της πρώτης φάσης της διακυβέρνησης ΣΥ.ΡΙΖ.Α. – ΑΝ.ΕΛ., Βαρουφάκη, Κωνσταντοπούλου, Λαφαζάνη, περί εξαπάτησης και στριμώγματος των αγορών ή περί άλλου νομίσματος κλπ – θεωρήσεις που τις καμαρώναμε και τις αξιολογούσαμε ως λυτρωτικές – και δεν μας κάνει καθόλου εντύπωση πλέον η ελαφρότητα και δημαγωγία αυτών των απόψεων. Αλλά αν καταναλώνουμε τις εκάστοτε ερμηνείες μας και θεωρήσεις μας, τις προσδοκίες μας και τις κρατούσες πεποιθήσεις μας και μετά δεν θέλουμε ούτε καν να τις ακούμε – γιατί προφανώς ήταν προϊόντα ανοησίας -, πώς μπορούμε να βασιζόμαστε στις σημερινές αντιλήψεις μας όταν ο τρόπος σκέψης και η πολιτική κουλτούρα μας παραμένουν πεισματικά ίδιες και απαράλλαχτες;

Οι παραπάνω σκέψεις ούτε παραγνωρίζουν ούτε πολύ περισσότερο αθωώνουν το ρόλο των αγορών, του Δ.Ν.Τ., της Ευρωπαϊκής Ένωσης και την αδηφαγία και τη βαρβαρότητα του χρηματιστηριακού κυρίως καπιταλισμού. Το αντίθετο, προσπαθούν να ερμηνεύσουν το γιατί γίναμε εύκολη λεία στην κερδοσκοπία του διεθνούς κεφαλαίου και το πώς μπορούμε να αντιμετωπίσουμε καλύτερα το σκηνικό της βαρβαρότητας. Γιατί η δήθεν αριστερή αντίληψη ότι αρκεί να έλθει η αριστερά στην κυβέρνηση για να βάλει στη θέση τους τις αγορές δεν ήταν αφελής – ήταν δημαγωγική και αποσκοπούσε απλά και μόνο στην άλωση της εξουσίας. Ήξεραν οι ηγέτες της δημαγωγίας και πολύ καλά ότι θα έκαναν ακόμα χειρότερο μνημόνιο, αλλά ήξεραν επίσης ότι ο λαϊκισμός και το παραμύθι είναι πάντα αρεστά και πανίσχυρα όταν λείπει ο ορθολογισμός.

Και τώρα τι απομένει; Να επιδεικνύουμε παλικαριά στα στελέχη του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. όταν επιχειρούν να «βγουν στο λαό». Να κάνουμε δηλαδή ό,τι έκαναν σχεδόν όλοι οι σημερινοί βουλευτές του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. για να βρεθούν στη Βουλή, να ασκούμε βία. Είναι όμως αυτό προοπτική λύσης σε κανένα πρόβλημα ή μήπως συνεχίζουμε στην ίδια λανθασμένη ρότα;

anthologio.wordpress.com

Προηγούμενο άρθροΠαιδιά του πολέμου – Συρία
Επόμενο άρθρο8ο Ετήσιο Επιμορφωτικό Σεμινάριο Ειδικής Αγωγής
Κατάγεται από την Αυγή Αμαλιάδας και είναι εκπαιδευτικός. Έχει εκλεγεί πρόεδρος της ΟΛΜΕ τέσσερις φορές (1996 – 2003) και έχει εκπονήσει διδακτορική διατριβή στην Ειδική Αγωγή. Έχει εκδώσει δύο βιβλία εκπαιδευτικού περιεχομένου τα: “Σε πρώτο πρόσωπο” και «Παιδείας εγκώμιον». Έχει δημοσιεύσει δεκάδες άρθρα σε επιστημονικά και εκπαιδευτικά περιοδικά. Έχει συνεργαστεί επαγγελματικά με τις εφημερίδες «ΜΕΣΗΜΒΡΙΝΗ» (1980 – 1986) και «ΕΞΟΡΜΗΣΗ» (1988 – 1996). Τα τελευταία χρόνια αρθρογραφεί στην εφημερίδα “ΤΟ ΑΡΘΡΟ” και στις εφημερίδες της ΗΛΕΙΑΣ: «ΠΡΩΙΝΗ», “ΑΥΓΗ” και “ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ”.

Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί το Akismet για να μειώσει τα ανεπιθύμητα σχόλια. Μάθετε πώς υφίστανται επεξεργασία τα δεδομένα των σχολίων σας.