Του Νίκου Τσούλια
Αναρωτιέμαι. Γιατί δεν χρησιμοποιούμε τη λογική μας στις μεγάλες μας αποφάσεις, στις πολιτικές μας επιλογές, οι οποίες διαμορφώνουν σε μεγάλο βαθμό τη ζωή μας και το μέλλον του τόπου μας; Αναρωτιέμαι. Έχουμε κατακτήσει την κουλτούρα του ορθολογισμού ή εφαρμόζουμε τη λογική μας a la cart;
Θα ερωτηθώ. Η λογική μπορεί να αντικαταστήσει τις πολιτικές και τις κομματικές ή τις ιδεολογικές και τις κοσμοθεωρητικές επιλογές μας; Φυσικά και όχι, αντίθετα θα προσδώσει ουσιαστικό περιεχόμενο και πραγματική αξία στις πολιτικές επιλογές αναδεικνύοντας τον πλουραλισμό που είναι βασικό στοιχείο της δημοκρατίας.
Γιατί αναρωτιέμαι; Γιατί ενώ βρισκόμαστε σχεδόν επτά χρόνια μέσα στην κρίση και δεν φαίνονται σημάδια υπέρβασής της, δεν έχουμε απαντήσει σε αυτονόητα ζητήματα, ζητήματα που επηρεάζουν ούτως ή άλλως την πολιτική πορεία του τόπου μας. Θα προσπαθήσω να θέσω το σχετικό προβληματισμό μου με την τεχνική των ερωτήσεων / προβληματισμών.
Η κρίση προήλθε από πολιτικές αστοχίες ενός κυβερνητικού κόμματος ή είχε πολλαπλές πηγές; Η απάντηση που δόθηκε μέσα από τις εκλογικές διαδικασίες – τη λαϊκή ετυμηγορία – ήταν ότι υπήρξε ευθύνη σε ένα κόμμα, το οποίο μάλιστα μόλις είχε αναλάβει την εξουσία! Σήμερα τι πιστεύουμε, σε σχέση με αυτό που αποφασίσαμε συλλογικά τότε;
Μπορούσε η χώρα μας να διαγράψει μονομερώς το χρέος της και τι επιλογές είχε εν τοις πράγμασι; Υπήρχε προηγούμενο χώρας που απελευθερώθηκε από το χρέος της επειδή άλλαξε κυβέρνηση;
Σ’ αυτή την ιστορία της κρίσης υπάρχουν πολιτικοί που λειτουργούν ως προδότες και άλλοι ως σωτήρες; Ο Τσίπρας, ο Καμμένος, ο Βαρουφάκης, η Κωνσταντοπούλου είναι ελευθερωτές και σωτήρες, ενώ ο Παπανδρέου, ο Βενιζέλος, ο Σαμαράς είναι προδότες; Για ποιο λόγο κάποιος να θέλει να γίνει προδότης ή συνωμότης κατά της πατρίδας του; Μήπως οι θεωρίες συνωμοσίας είναι στοιχείο βαθιάς υποκουλτούρας;
Πού είναι οι αγανακτισμένοι των πλατειών και των δρόμων, των προπηλακισμών και της βίας; Και δεν εννοώ προφανώς γιατί δεν συνεχίζουν με την ίδια ένταση τώρα που έχουμε ακόμα πιο σκληρά μέτρα; (Γιατί το συνεχιζόμενο και σήμερα φαινόμενο να μην επιτρέπεται σε Υπουργούς να μιλάνε σε εκδηλώσεις στο όνομα της βίας όχι μόνο δεν οδηγεί πουθενά αλλά λιπαίνει το έδαφος για πολιτικό αυταρχισμό και τροφοδοτεί ευθέως τη φασιστική πρακτική). Εννοώ το πού είναι το πολιτικό αποτέλεσμα όλου αυτού του θυμού και της αγανάκτησης; Μήπως στο πολιτικό επίπεδο των βουλευτών μας και στην ποιότητα του κοινοβουλευτικού διαλόγου;
Ήξερε προεκλογικά το φοβερό δίδυμο των απελευθερωτών «Τσίπρα – Καμμένου» ότι θα εφαρμόσει τελικά μνημονιακή πολιτική ή όχι; Ποια ήταν η εναλλακτική πολιτική που ήξεραν ότι θα κάνουν αυτοί που δεν ήξεραν οι προηγούμενοι; Πίστευαν ότι θα στριμώξουν την Ευρωπαϊκή Ένωση, το Δ.Ν.Τ. και τις διεθνείς αγορές και ότι θα αλλάξουν την Ευρώπη και τον Κόσμο ή συνειδητά έλεγαν ψέματα, τα οποία τα βάφτισαν αυταπάτες;
Γιατί αλλάζουμε συνεχώς κυβερνητικά σχήματα, ενώ βλέπουμε από την ίδια την πραγματικότητα ότι όλα εφαρμόζουν πολιτική Μνημονίων; Τι διαφορετικό έκανε η σημερινή κυβέρνηση από όλες τις προηγούμενες; Γιατί κάθε φορά η αντιπολίτευση καταψηφίζει και διαρρηγνύει τα ιμάτιά της για τα μέτρα της όποιας κυβέρνησης, όταν και αυτή ακριβώς το ίδιο έκανε ή θα κάνει;
Μήπως βαθαίνει η κρίση με τα νέα υφεσιακά μέτρα και την καταιγίδα των έμμεσων φόρων που σαρώνει εξίσου κατέχοντες και μη κατέχοντες; Το ΑΕΠ της Ελλάδας για το 2016 είναι 175 δις και η κυβέρνηση θέλει να εισπράξει φόρους άμεσους και έμμεσους 49 δις και 21 δις σε εισφορές. Θα πάρει δηλαδή το 40% του ΑΕΠ. Και για την ανάπτυξη κανένα φως παρά μόνο λόγια, λόγια απίθανης αυταρέσκειας και συνεχούς προκλητικότητας για τη φύση των αντιλαϊκών μέτρων.
Φτάσαμε στο σημείο να λέμε ότι ό,τι ακραία ταξικό και αντιλαϊκό δεν μπόρεσαν να εφαρμόσουν οι κεντροαριστερές και οι δεξιές κυβερνήσεις το εφαρμόζει η πρώτη φορά «αριστερή κυβέρνηση». Έχουμε οριστικοποίηση της απώλειας της δημοκρατικής και εθνικής κυριαρχίας σε όλα τα επίπεδα. Ό,τι διαμορφώθηκε ως «δημόσιο» μέσα από αγώνες δεκαετιών και δεκαετιών σαρώνεται με το Ταμείο Ιδιωτικοποιήσεων της ξένης Επιτροπείας. Ποιο είναι το περιεχόμενο της Ελληνικής Δημοκρατίας, όταν η κυβέρνηση ΣΥ.ΡΙΖ.Α. – ΑΝ.ΕΛ. είναι απλώς εφαρμοστής των αποφάσεων των εντολέων της;
Τα ερωτήματα που έθεσα δεν είναι κομματικής κοπής ούτε είναι θεωρητικά. Συνδέονται με το τι κάνουμε. Γιατί αν δεν μπορούμε να απαντήσουμε στις αιτίες που προκάλεσαν την κρίση, αν δεν μπορούμε να τη διαχειριστούμε, τότε πώς μπορούμε να κάνουμε υπέρβασή της;
Έχει ειπωθεί ότι ο πνευματικός άνθρωπος κρίνει τα πάντα (Homo spiritualis omnia judicat). Αλλά κάτι τέτοιο μπορεί να γίνει μόνο με τον ορθό λόγο! Δεν ισχυρίζομαι ότι η λογική αντικαθιστά τις ιδεολογίες, τα ταξικά συμφέροντα και τις κοινωνικές διαστρωματώσεις και επιλογές. Θεωρώ όμως ότι η πολιτική και η ιδεολογική αντιπαράθεση έχουν νόημα και αξία εντός του στερεώματος του ορθολογισμού, γιατί μόνο τότε αποκτούν ουσιαστικό περιεχόμενο και αξία. Αλλιώς βιώνουμε τους παραλογισμούς όπως γίνεται σήμερα στη Βουλή και στην πολιτική σκηνή της χώρας μας αλλά και στις συζητήσεις μας…
