syrian_refugees_strike_in_front_of_budapest_keleti_railway_station-_refugee_crisis-_budapest_hungary_central_europe_3_september_2015Η είδηση στην εφημερίδα «ΤΑ ΝΕΑ» δεν ήταν ούτε είδηση ούτε «νέα». Είδηση και νέο είναι το γεγονός ότι οι περισσότεροι άνθρωποι δεν γνωρίζουν και δεν κατανοούν ουσιαστικά την πραγματικότητα και πολύ περισσότερο δεν την ερμηνεύουν και ακόμα περισσότερο δεν αγωνίζονται να την μετασχηματίσουν, έτσι ώστε να τείνει να ανταποκρίνεται στα συμφέροντά τους και στα όνειρά τους. Και θα προσπαθήσω να τεκμηριώσω αυτή την άποψή μου.

Ας δούμε όμως την αναφορά της έγκριτης εφημερίδας στην έκδοση της 7ης Ιουνίου 2016. «Οι εκατομμυριούχοι δεν αποτελούν παρά μόνο το 1% του πληθυσμού παγκοσμίως, όμως έχουν στην κατοχή τους σχεδόν τον μισό ιδιωτικό πλούτο του κόσμου, σύμφωνα με την ετήσια έρευνα της εταιρείας χρηματοοικονομικών συμβούλων Boston Consulting Group. Συνολικά, 18,5 εκατομμύρια πλούσια νοικοκυριά μοιράζονται το 47% όλου του παγκόσμιου πλούτου σε εισοδήματα, τραπεζικές καταθέσεις ή μετοχές… Οι ΗΠΑ φιλοξενούν τους περισσότερους εκατομμυριούχους (8 εκατομμύρια) και ακολουθεί η Κίνα (2 εκατομμύρια). Ωστόσο το Λιχτενστάιν και η Ελβετία είναι οι δύο χώρες με τη μεγαλύτερη αναλογία εκατομμυριούχων ανά αριθμό κατοίκων. Στη Γαλλία οι εκατομμυριούχοι ανέρχονται σε 445.000. Η μεγαλύτερη συγκέντρωση πλούτου πάντως παρατηρείται στη Βόρεια Αμερική: το 63% ατομικών περιουσιακών στοιχείων ύψους 60,4 τρισεκ. δολαρίων ανήκουν αποκλειστικά σε εκατομμυριούχους και το ποσοστό αυτό —το υψηλότερο του πλανήτη— εκτιμάται ότι θα φτάσει το 69% μέχρι το 2020, σύμφωνα με τη BCG».

Ποτέ άλλοτε στην ιστορία του ανθρώπου δεν είχαμε τόσο έντονη συσσώρευση του πλούτου σε τόσο λίγα χέρια και τόσο κραυγαλέες ανισότητες, δεν είχαμε τόση γενικευμένη φτώχεια και σκληρή ανέχεια. Η ύστερη φάση του καπιταλισμού – που χαρακτηρίζεται από το φαινόμενο της παγκοσμιοποίησης – έχει προκαλέσει ένα οικονομικό καθεστώς που παραπέμπει σε ολιγαρχίες της προ της βιομηχανικής επανάστασης περιόδου. Και προφανώς τίθενται ερωτήματα αμείλικτα. Ποια είναι τελικά η έννοια και η πορεία της προόδου, όταν ο κύκλος της ανάπτυξης περιλαμβάνει ένα πολύ μικρό μέρος της ανθρωπότητας; Ποιο είναι το περιεχόμενο και ποια η νομιμοποίηση της δημοκρατίας και του κοινοβουλευτισμού, όταν η λειτουργία τους κατατείνει στην ωμή και απροκάλυπτη εξυπηρέτηση μιας μικρής μερίδας της οικονομικής εξουσίας; Ποιος είναι ο ρόλος και ο σκοπός της πολιτικής, όταν όχι μόνο δεν έχει καμιά αυτονομία έναντι της άρχουσας τάξης αλλά τελικά χειραγωγεί με τις διαδικασίες της τους πολίτες;

Ας εστιάσουμε στα οικονομικά παγκόσμια στοιχεία που ο καταμερισμός τους αποτελεί την πηγή της σκληρής πραγματικότητας, των απανωτών πολλαπλών κρίσεων σε όλο και περισσότερα μέρη της ανθρωπότητας. «Το 1% του παγκόσμιου πληθυσμού κατέχει το 46% των διαθέσιμων πόρων (δηλαδή, σχεδόν το μισό του παγκόσμιου πλούτου). Το 10% του παγκόσμιου πληθυσμού κατέχει το 86% των διαθέσιμων πόρων. Το 40%, η μεσαία τάξη, μοιράζεται το 16% του παγκόσμιου πλούτου. Το 50% του παγκόσμιου πληθυσμού δεν κατέχει απολύτως τίποτα». (Α. Badiou, Το κακό έρχεται από μακριά). Έτσι έχουμε την εικόνα των κοινωνικών τάξεων με απλές γραμμές. Η άρχουσα τάξη εδράζει πρωτίστως στον πολιτικό Βορρά αλλά εξουσιάζει και τις αναπτυσσόμενες χώρες (τι κομψός όρος…) αφενός με τις ντόπιες σχετικές αναφορές της και αφετέρου με τους μηχανισμούς της περίφημης «ελεύθερης αγοράς» και κυρίως με το χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο, όπου παίζεται η πολύπαθη ιστορία των δανείων λαών και κρατών.

Ας υποθέσουμε ότι αυτή η εικόνα είναι σχετικά γνωστή. Πώς ερμηνεύεται από τη μεγάλη πλειοψηφία των πολιτών και των εργαζομένων; Ή αποδέχεται την όλη κατάσταση κάνοντας γιουρούσια (εναντίον ποιων;) – όπως έγινε με τις περίφημες συγκεντρώσεις στη χώρα μας στην πρώτη περίοδο της κρίσης – ή επιλέγει πολιτικές δημαγωγίας και προκρίνει «συλλογικότητες ωμής βίας» για να τιμωρήσει κάποιους που του δείχνουν κάθε φορά τα ΜΜΕ, οι λαϊκιστές και οι εθνικιστές. Δεν διαμορφώνουν ούτε ίχνη ταξικής συνείδησης – το Κ.Κ.Ε. εξακολουθούμε να το γωνιάζουμε για τις πριν από μισό αιώνα σταλινικές εκκαθαρίσεις ξεχνώντας μονομερώς τους πολέμους και το πλιάτσικο που κάνει καθημερινά ο ιμπεριαλισμός – και πολύ περισσότερο δεν είναι διατεθειμένοι να ανοίξουν τον ορίζοντα των αγώνων σε διεθνές επίπεδο, γιατί μόνο εκεί μπορεί να κερδηθεί ο αγώνας στρατηγικού χαρακτήρα για σοβαρή αμφισβήτηση των δυνάμεων του κεφαλαίου.

Το παιχνίδι παίζεται κυρίως με τη «μεσαία τάξη». Το «κεφάλαιο» την απειλεί με το 50% των απόλυτα φτωχών και των καταφρονεμένων. «Θα γίνεις σαν αυτό το κομμάτι, αν δεν αποδεχτείς τη μείωση του 14% του πλούτου που σήμερα μοιράζεσαι». Και η «μεσαία τάξη» κάνει σπασμωδικές κινήσεις είτε γιατί πιάνει τόπο η απειλή είτε γιατί δεν υπάρχει πολιτικό υποκείμενο που θα μορφοποιήσει τα πραγματικά της συμφέροντα. Και τελικά δεν συνειδητοποιεί ότι η απειλή δεν είναι οι φτωχοί – γιατί αυτοί δεν τους έχουν πάρει τίποτα -, αλλά η άρχουσα τάξη που θέλει να μειώσει ακόμα πιο πολύ το μερίδιο της μεσαίας τάξης. Να γιατί απέχουμε ακόμα από το να τεθεί ο «ορίζοντας» του πραγματικού αγώνα!

anthologio.wordpress.com

Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί το Akismet για να μειώσει τα ανεπιθύμητα σχόλια. Μάθετε πώς υφίστανται επεξεργασία τα δεδομένα των σχολίων σας.