MarfinΗ 5η Μαΐου είναι η ημέρα νίκης της Δεξιάς. Υβρίζουν (οι «δεξιοί»), αιτιολογούν, αναμοχλεύουν τα πάθη, τονίζουν τις διαχωριστικές γραμμές με την Αριστερά, ειρωνεύονται και αμιλλούνται στο κήρυγμα του μίσους. Υπάρχει, σκέφτομαι, έστω ένας που να μην ξέρει το σωστό και το λάθος, το πρέπον ή το ανήθικο, το κόσμιο και το ξιπασμένο; Μα, φυσικά και γνωρίζουν. Και γνωρίζουν βέβαια πρώτα από όλα το λάθος της τακτικής, ολίγον τι οπορτουνιστικά, μηχανιστικά,
με το βλέμμα ψηλά, να θαυμάζει τη λύτρωση που χαρίζει η επιτυχία του στόχου, ενός σκοπού μάλλον ή ήττον μπολιασμένου το ψέμα, την υποκρισία, την ωραιοπάθεια – ποιος όμως μπορεί να σταθεί απέναντι σε ιδέες που ξεπερνούν την χωματένια προσωπίδα μας; – αλλά ας είναι έτσι. Λόγω της τερατώδους και καθολικής επιρροής που η κοσμοθεωρία της Αριστεράς είχε και έχει, δεν μπορεί κανένας να την υποτιμήσει ή να την αντιμάχεται κατά τέτοιο αισχρό τρόπο.

Υπάρχει κάτι ακόμα.

Γιατί τα λέω όλα αυτά. Όσοι αρθρώνουν προσωποπαγώς τη λεπτή αεικίνητη χροιά της επαναστατικής βοής λησμονούν, δυστυχώς, συνειδητά ή ασυνείδητα, πως αναφέρονται στον τόπο του Άρη Βελουχιώτη, του Ζαχαριάδη, του Νίκου Τεμπονέρα, του Ανδρέα Παπανδρέου. Κι εδώ ας γίνει μία στάση. Είναι ο τόπος του Ανδρέα Παπανδρέου. Τώρα αυτό μπορεί να ξαφνιάζει κάποιους από τους αναγνώστες, αλλά δεν προτίθεμαι να μην παραδεχτώ την αδιάσειστη αλήθεια, καίριας σημασίας για την πορεία όσων θα λεχθούν. Αν αιφνιδιάζονται ας ψάξουν για την εποχή εκείνη. Παίρνουμε το δεδομένο, δεν το κρίνουμε.

Η χώρα μας, Ηλίου φαεινότερων μη εδύνατον είναι, ευρίσκεται κυριολεκτικώς στον λάκκο με τα φίδια. Η ύπαρξη του λάκκου για την ευρυτάτη πλειονότητα, ανεξαρτήτως πολιτικού χρώματος, είναι μια πραγματικότητα. Άρα αυτό είναι το σημείο 1.Το δεχόμαστε ως αξίωμα και επιδιώκουμε να αλλάξουμε την θέση μας ανασυρόμενοι από την βρωμιά όχι μόνο μεταπολιτευτικών, αλλά και προγενέστερων χρόνων σκαρφαλώνοντας στην κορυφή του ηλίου. Μάλιστα. Αυτό είναι το σημείο 2. Και τούτο το δέχεται η πλειονότητα. Συνεπώς διαφέρει ο τρόπος.

Είχα στο παρελθόν αρθρογραφήσει για την σημαντικότητα της προσωπικότητας (www.syntiritikoi.gr) σε κάθε πολίτευμα. Μία προσωπικότητα, ακόμα και της δεξιάς, που μπορεί να αναλάβει την εξουσία στο μέλλον δεν θα στεριώσει στα τετραγωνικά του Μαξίμου. Λέγεται συχνά και είναι αλήθεια πως οι δεξιοί κέρδισαν τη μάχη του εμφυλίου και οι αριστεροί τη μάχη της διανόησης. Σε κάθε περίπτωση μιλούν για μία μάχη, και ξεχνούν οι καιροσκόποι του κόσμου τούτου πως στο σπίτι του κρεμασμένου δεν μιλάνε για σχοινί. Πως τολμούν την ώρα που όλοι είναι βουτηγμένοι σε ένα λάκκο να συζητούν για τις εποχές που έπαιρναν οι πρόγονοι τους ελεύθερα αποφάσεις δυσκολεύομαι να το καταλάβω. Καταλαβαίνω όμως πως όλοι αναζητούν διαφυγή από τον λάκκο.

Λοιπόν, αυτό, ίσως έχει μια απάντηση ημέρας ένεκα. Ο μελλοντικός Ηγέτης, σε αντίθεση με τους σπιθαμιαίους εξαπολύοντες μύδρους σήμερα θα γνωρίζει πως στέκεται στον τόπο του Ανδρέα Παπανδρέου. Θα γνωρίζει το σωστό και το λάθος. Θα έχει έμφυτη αβρότητα στον χειρισμό των καταστάσεων και θα οδηγεί μπροστά. Θα ονομάζει τα πράγματα με το όνομα τους, αλλά δεν θα πολυενδιαφέρεται κανείς, εφόσον θα σχεδιάζει ένα μέλλον. Η νομιμοποιητική του βάση δεν θα προέρχεται από κάποιο μπόνους εδρών, από διαπλεκόμενους, από τσιρώτα των πληγών ∙ όντας φυσική, οργανική, λαϊκή, αδιαμφισβήτητη, θα επιβάλλεται χωρίς την επικουρία των σαλτιμπάγκων. Η Δημοκρατική φύση, σε συνδυασμό με το Αξιοκρατικό ποιόν θα ενδύσει την κούρσα αναρρίχησης. Δεν θα παίζουμε στα σημεία με τους εσωτερικούς αντιπάλους, γιατί η εξωτερική εικόνα θα μετράει ίσαμε 300 τωρινές νικηφόρες μάχες εσωτερικών διαπληκτισμών. Είναι σαφώς περισσότερα εκείνα που μας ενώνουν και από όσα μας χωρίζουν. Αυτό ίσως είναι κάτι που μπορώ να υπογράψω και με τα δύο μου χέρια.

Βρίσκω, έπειτα αυτών, ανούσιου, άκομψο, στρατηγικά λαθεμένο (για τους φίλους μου πολιτευομένους) να εκμεταλλεύονται το αίμα που θα γεννήσει κι άλλο. Βρίσκονται σε θέση αμηχανίας, η υπόρρητη ήττα τους είναι γνωστή, και σε κραυγή πανικού με ακραιφνείς ανεξέλεγκτους λεονταρισμούς δηλώνουν μια παρουσία για την οποία ουδείς ενδιαφέρεται πραγματικά.

Ποιος είναι ο Ηγέτης; Δυσκολεύομαι να απαντήσω. Αλλά το μέλλον είναι άγνωστο, γι αυτό ο καταδικασμένος με θανατική ποινή τρέφει ελπίδες.

Το αίμα φέρνει αίμα. Όταν μετέρχεσαι τον πόνο και τη δυστυχία σπανίως βγαίνεις κερδισμένος.

Τώρα ζητώ συγγνώμη από όποιον έφτασε έως εδώ, αλλά σε αυτή τη στήλη δεν ξέρω τι άλλο περίμεναν να διαβάσουν. Σας ευχαριστώ που φτάσατε μέχρι αυτό το σημείο. Για κάποιους so called “αριστερούς” & “δεξιούς” θα ήταν δυσάρεστο ίσως.

Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί το Akismet για να μειώσει τα ανεπιθύμητα σχόλια. Μάθετε πώς υφίστανται επεξεργασία τα δεδομένα των σχολίων σας.