Πρό­γραμμα “Σπου­δές στον Ελ­λη­νικό Πο­λι­τι­σμό”: τι λένε οι φοι­τη­τές

Σε συ­νέ­χεια προη­γού­με­νης ανάρ­τη­σης, στην οποία πα­ρου­σιά­σαμε το Πρό­γραμμα “Σπου­δές στον Ελ­λη­νικό Πο­λι­τι­σμό” του Ανοι­κτού Πα­νε­πι­στη­μίου Κύ­πρου, στο κείμενο-λεύκωμα που ακο­λου­θεί δί­νουμε τον λόγο στους ίδιους τους φοι­τη­τές, τε­λειό­φοι­τους και από­φοι­τους, να μας πουν λίγα λό­για για τις εμπει­ρίες τους. Ευ­χα­ρι­στώ από καρ­διάς όσες και όσους συ­νέ­βα­λαν!

ΑΝΤΩ­ΝΗΣ ΓΕΝ­ΝΑ­ΔΙΟΥ (ΛΕΥ­ΚΩ­ΣΙΑ)
Αντώ­νης Γεν­να­δίου: “…τυ­χαία πε­ρι­στα­τικά εί­ναι αυτά που οδη­γούν στην πραγ­μα­το­ποί­ηση των με­γά­λων ονεί­ρων”
Σε αυ­τές τις λί­γες αρά­δες θα ήθελα να κα­τα­θέσω και εγώ τις εμπει­ρίες μου στο Ανοι­κτό Πα­νε­πι­στή­μιο Κύ­πρου. Ξε­κί­νησα τις σπου­δές μου στο πρό­γραμμα ‘Σπου­δές στον Ελ­λη­νικό Πο­λι­τι­σμό’ το 2008, μετά από σχε­τική αί­τηση που είχα κά­νει. Για το σχε­τικό πρό­γραμμα είχα πλη­ρο­φο­ρη­θεί εντε­λώς συμ­πτω­μα­τικά· από μια τυ­χαία συ­ζή­τηση. Είχα ήδη τε­λειώ­σει οι­κο­νο­μι­κές σπου­δές στην Αθήνα, αλλά η καρ­διά μου υπο­δεί­κνυε πά­ντα τις ατρα­πούς που οδη­γού­σαν στις κλα­σι­κές σπου­δές. Πά­ντα ήθελα να σπου­δάσω κάτι σχε­τικό με την ιστο­ρία. Όταν έκανα αί­τηση, δεν πε­ρί­μενα και πολλά πράγ­ματα, δε­δο­μέ­νου ότι είχα ακού­σει ότι υπήρ­χαν αρ­κε­τές άλ­λες αι­τή­σεις. Μέσα σε αυτό το αντα­γω­νι­στικό πε­ρι­βάλ­λον κα­τά­φερα αρ­χικά να επι­λεγώ ως επι­λα­χών και στη συ­νέ­χεια να γίνω απο­δε­κτός στο πρό­γραμμα.

Όσο κι αν το χα­ρα­κτη­ρι­στικό του πα­νε­πι­στη­μίου ήταν και εί­ναι η εξ απο­στά­σεως μά­θηση, η αλή­θεια εί­ναι ότι έφερε εμάς τους φοι­τη­τές πιο κο­ντά. Η πρώτη μας χρο­νιά μά­λι­στα, έμοιαζε λες και εί­χαμε βρε­θεί όλοι μαζί αλυ­σο­δε­μέ­νοι σε ένα άρμα που έτρεχε εν τά­χει, ακα­τά­παυ­στα και σε μια τρελή πο­ρεία που δεν είχε τε­λειωμό. Και να όμως που είχε.

Τώρα που τε­λεί­ωσα με ικα­νο­ποί­ηση και θαυ­μα­σμό μπορώ να πω πως τα τυ­χαία πε­ρι­στα­τικά εί­ναι αυτά που οδη­γούν στην πραγ­μα­το­ποί­ηση των με­γά­λων ονεί­ρων και τε­λικά ό,τι έγινε ήταν για να γί­νει. Αν κά­ποιος έχει όνειρα κι αν δεν μπο­ρεί να τα πραγ­μα­το­ποι­ή­σει, ας τα πα­ρα­με­ρί­σει μόνο για λίγο. Η κα­λύ­τερη θέση των ονεί­ρων εί­ναι το ψυ­γείο της καρ­διάς. Ας τα δια­τη­ρή­σει εκεί μέ­χρι τη στιγμή που απρό­σμενα το καλό αυτό φαΐ θα βγει από το ψυ­γείο και θα εί­ναι έτοιμο για ζέ­σταμα και φά­γωμα. Η καλή όρεξη έρ­χε­ται μόνο στους ορε­ξά­τους. Καλή όρεξη!

[Ο Αντώ­νης Γεν­να­δίου πρώ­τευσε ανά­μεσα στους απο­φοί­τους του 2012. Από επι­λα­χών υπο­ψή­φιος λοι­πόν πρώ­τος φοι­τη­τής!].

ΙΩ­ΑΝΝΑ ΕΥ­ΣΤΑ­ΘΙΟΥ (ΑΘΗΝΑ)
Σο­φιάννα Ευ­στα­θίου: “Η ει­σα­γωγή μου στο Πρό­γραμμα με γέ­μισε εν­θου­σια­σμό και αι­σιο­δο­ξία…”
Ως τε­λειό­φοιτη του Ελ­λη­νι­κού Πο­λι­τι­σμού, στο ΑΠΚυ, θα ήθελα να εκ­φράσω την ευ­γνω­μο­σύνη μου για όλα όσα έχω ήδη κερ­δί­σει από τη φοί­τησή μου σε αυτό. Η ει­σα­γωγή μου στο Πρό­γραμμα με γέ­μισε εν­θου­σια­σμό και αι­σιο­δο­ξία, αι­σθή­ματα που στην πο­ρεία του τα­ξι­διού μου έγι­ναν ακόμα με­γα­λύ­τερα. Ο βα­σι­κός λό­γος γι’αυτό εί­ναι ότι βρέ­θηκα αντι­μέ­τωπη με εξαι­ρε­τικά κα­ταρ­τι­σμέ­νους κα­θη­γη­τές, που μου με­τέ­δω­σαν την αγάπη τους για τις σπου­δές αλλά και τον τρόπο με τον οποίο μπο­ρούσα να βελ­τιώ­νο­μαι συ­νε­χώς. Η συ­νε­χής στή­ριξή τους με συγ­γρά­ματα και τη­λε­δια­σκέ­ψεις ανα­βάθ­μι­σαν την εξ απο­στά­σεως εκ­παί­δευση σε μία προ­σω­πική εκ­παι­δευ­τική εμπει­ρία. Γι’ αυτό σή­μερα νιώθω ότι το τέ­λος της φο­ἰτη­σής μου, που πλη­σιά­ζει, θα εί­ναι για μένα μία αρχή με γε­ρές βά­σεις στον κό­σμο της γνώ­σης!!!

ΣΤΕΛΛΑ ΘΕ­Ο­ΧΑ­ΡΟΥΣ (ΛΕ­ΜΕ­ΣΟΣ)
Στέλλα Θε­ο­χά­ρους: “Μετά από μια σειρά ανα­πο­διές πί­στεψα ότι δεν θα έπαιρνα ποτέ στα χέ­ρια μου ένα πτυ­χίο. Και τότε έμαθα για το Πρό­γραμμά μας.”
Λένε ότι για να πε­τύ­χεις πρέ­πει να πι­στέ­ψεις στις δυ­να­τό­τη­τές σου. Προ­σθέτω ότι μπο­ρείς να πε­τύ­χεις πολύ πε­ρισ­σό­τερα, αν βρε­θούν στο δρόμο σου άν­θρω­ποι που θα πι­στέ­ψουν εκεί­νοι στις δυ­να­τό­τη­τές σου και θα σε στη­ρί­ξουνε. Αυτό έτυχε σε μένα. Μετά από μια σειρά ανα­πο­διές πί­στεψα ότι δεν θα έπαιρνα ποτέ στα χέ­ρια μου ένα πτυ­χίο. Και τότε έμαθα για το Πρό­γραμμά μας. Υπέ­βαλα την αί­τησή μου, εξα­σφά­λισα θέση και το τα­ξίδι ξε­κί­νησε. Και ήτανε ένα υπέ­ροχο, μο­να­δικό τα­ξίδι, με Κα­θη­γη­τές Αν­θρώ­πους με Α κε­φα­λαίο. Λα­μπρούς επι­στή­μο­νες που, χω­ρίς έπαρση για την ακα­δη­μαϊκή τους αρι­στεία, έχουν κα­τα­φέ­ρει να δη­μιουρ­γή­σουν μια μο­να­δική σχέση με τους φοι­τη­τές τους, που στη­ρί­ζε­ται στον αλ­λη­λο­σε­βα­σμό. Και δη­μιούρ­γη­σαν ένα πρό­γραμμα που δεν έχει να ζη­λέ­ψει σε τί­ποτα από τα αντί­στοιχά του των συμ­βα­τι­κών Πα­νε­πι­στη­μίων όσον αφορά την ποιό­τητα της εκ­παί­δευ­σης που προ­σφέ­ρει.

Είχα την τύχη να με δι­δά­ξουν Κα­θη­γη­τές που απο­λαμ­βά­νουν διε­θνούς ανα­γνώ­ρι­σης αλλά που ποτέ δεν σκέ­φτη­καν να πε­ρι­φρου­ρή­σουν ζη­λό­τυπα τη γνώση τους∙ αντί­θετα μας πρό­σφε­ραν τις γνώ­σεις τους αυ­τές αφει­δώ­λευτα, μας στή­ρι­ξαν και μας κα­θο­δή­γη­σαν στο δύ­σκολο δρόμο που επι­λέ­ξαμε.

Στο Πρό­γραμμά μας δεν δι­δα­σκό­μα­στε θέ­σφατα. Το πρώτο πράγμα που μας μά­θανε εί­ναι να ασκούμε την κρι­τική μας σκέψη. Να ψά­χνουμε, να ρω­τούμε, να αμ­φι­σβη­τούμε, να βλέ­πουμε τα πράγ­ματα σφαι­ρικά και σε βά­θος. Να γι­νό­μα­στε κα­λύ­τε­ροι άν­θρω­ποι.

Μια ανάσα πριν από το πτυ­χίο σκέ­φτο­μαι ότι τε­λικά αυτό που αξί­ζει πε­ρισ­σό­τερο απ’ όλα δεν εί­ναι τόσο το πτυ­χίο αλλά αυτό που έγινα μέσα από τη δια­δι­κα­σία από­κτη­σής του.

ΚΑ­ΤΕ­ΡΙΝΑ ΚΩΝ­ΣΤΑ­ΝΤΙ­ΝΟΥ (ΕΠΑΡ­ΧΙΑ ΑΜ­ΜΟ­ΧΩ­ΣΤΟΥ)
“…ένα όνειρο ζωής…”
Τα­ξί­δεψα σε ένα πολύ δύ­σκολο δρο­μο­λό­γιο μα συ­νάμα όμορφο και συ­ναρ­πα­στικό. Έχω εκ­πλη­ρώ­σει ένα όνειρο ζωής το οποίο πά­ντα μου έλειπε και πά­ντα πο­θούσα. Η ευ­και­ρία που μου δό­θηκε μέσω του ΑΠΚυ και του προ­γράμ­μα­τος Σπου­δές στον Ελ­λη­νικό Πο­λι­τι­σμό μου πρό­σφερε πο­λύ­τιμα εφό­δια, ένα πνευ­μα­τικό και ψυ­χικό με­τάλ­λευμα, γε­μί­ζο­ντας ένα όστρακο με πο­λύ­τιμη τροφή.

ΙΣΑ­ΒΕΛΛΑ ΛΑ­ΖΑ­ΡΟΥ (ΛΑΡ­ΝΑΚΑ)
Ισα­βέλλα Λα­ζά­ρου: “Παρά τις δυ­σκο­λίες θα το ξα­νά­κανα άλλη μια φορά!”
Μπήκα στο Ανοι­κτό Πα­νε­πι­στή­μιο το 2007, την πρώτη χρο­νιά λει­τουρ­γίας του Ελ­λη­νι­κού Πο­λι­τι­σμού και τέ­λειωσα το 2012. Ξε­κί­νησα δειλά και μπορώ να πω με φόβο για το αν θα μπο­ρούσα να αντε­πε­ξέλθω στο απαι­τη­τικό πρό­γραμμα και να συν­δυάσω οι­κο­γέ­νεια, ερ­γα­σία και Πα­νε­πι­στή­μιο. Δεν μπορώ να πω ότι ήταν εύ­κολο, χρειά­στηκε αρ­κε­τός χρό­νος, ώστε να τα βρω πρώτα με τον εαυτό μου. Πα­ρόλα αυτά το ΑΠΚΥ μου έδωσε την ευ­και­ρία να διευ­ρύνω τις γνώ­σεις μου και να έχω πιο ανοι­κτό μυαλό σε σχέση με πριν. Ήταν μια όμορφη και δη­μιουρ­γική εμπει­ρία και σε αυτό συ­νε­τέ­λε­σαν οι Κα­θη­γη­τές μου, οι οποίοι προ­σέ­φε­ραν ου­σια­στική στή­ριξη στην εκ­πλή­ρωση ενός ορά­μα­τος.

Παρά τις δυ­σκο­λίες θα το ξα­νά­κανα άλλη μια φορά! Ευ­χα­ρι­στώ όλους τους αν­θρώ­πους του ΑΠΚΥ για τις όμορ­φες στιγ­μές που ζή­σαμε όλα αυτά τα χρό­νια προ­σπα­θώ­ντας να φτά­σουμε στην Ιθάκη αλλά κα­τα­φέρ­νο­ντας να ανα­κα­λύ­ψουμε τις ατέ­λειω­τες θά­λασ­σες της γνώ­σης. Γνώ­σεις μιας ζωής, φι­λίες νέες, αγα­πη­μέ­νους κα­θη­γη­τές και όμορφη ατμό­σφαιρα αυτά εί­ναι που μέ­νουν στο μυαλό μου. Ένα με­γάλο ευ­χα­ρι­στώ για το ΑΠΚΥ για τις γνώ­σεις που μου προ­σέ­φερε. Εύ­χο­μαι να συ­νε­χί­σει να δί­νει τέ­τοιου εί­δους δυ­να­τό­τη­τες και να προ­σφέ­ρει ποιο­τική δου­λειά. Τις κα­λύ­τε­ρες μου ευ­χές για τους νέ­ους σπου­δα­στές.

ΚΑ­ΤΕ­ΡΙΝΑ ΛΙΑΣΗ (ΛΕΥ­ΚΩ­ΣΙΑ)
Κα­τε­ρίνα Λιασή: “…μέλη μιας οι­κο­γέ­νειας”
Εί­ναι πραγ­μα­τικά δύ­σκολο να απο­δο­θούν σε δέκα-είκοσι αρά­δες η γνώση, οι εμπει­ρίες και τα συ­ναι­σθή­ματα που γέν­νη­σαν τέσ­σερα χρό­νια συμ­με­το­χής στο πρό­γραμμά μας. Και λεω πρό­γραμμά “μας”, γιατί, παρά το γε­γο­νός ότι έχει πε­ρά­σει κιό­λας ενά­μιση χρό­νος από τότε που απο­φοί­τησα, δεν έπαψα ποτέ να θε­ωρώ πως ανήκω σε αυτή την οι­κο­γέ­νεια του «Ελ­λη­νι­κού Πο­λι­τι­σμού», η οποία με­γα­λώ­νει και ενι­σχύ­ε­ται. Σε αυτή την προ­σπά­θεια για ενί­σχυση και προ­ώ­θηση του προ­γράμ­μα­τος και κυ­ρίως για τη δια­σφά­λιση του υψη­λού επι­πέ­δου των σπου­δών, η οποία γί­νε­ται από τους κα­θη­γη­τές και τους φοι­τη­τές του ΕΛ­ΠΟΛ, θέ­λουμε και εμείς ως από­φοι­τοι να συ­νει­σφέ­ρουμε.

Εί­ναι με με­γά­λους κό­πους και θυ­σίες που μπο­ρέ­σαμε να αντε­πε­ξέλ­θουμε στο απαι­τη­τικό επί­πεδο των σπου­δών μας. Εί­μαι όμως βέ­βαιη πως κα­νείς από εμάς δεν έχει νοιώ­σει ούτε για μια στιγμή αδι­κη­μέ­νος από όλα όσα έχει απο­κο­μί­σει κατά τη διάρ­κεια των σπου­δών του. Ακα­δη­μαϊκή κα­τάρ­τιση, γνώ­σεις και εμπει­ρίες, εφό­δια τα οποία απο­τε­λούν ση­μα­ντικό κε­φά­λαιο για την συ­νέ­χεια της πο­ρείας του. Το έχω ξα­να­πεί ο και­νού­ριος αυ­τός κό­σμος, ο κό­σμος του ΕΛ­ΠΟΛ έγινε ανα­πό­σπα­στο κομ­μάτι της ζωής μας, άλ­λαξε σε με­γάλο βαθμό τον τρόπο ζωής αλλά και τον τρόπο σκέ­ψης μας. Κυ­ρίως μας προ­σέ­φερε τη δυ­να­τό­τητα να γί­νουμε μέλη μιας οι­κο­γέ­νειας, την οποία θέ­λουμε να βλέ­πουμε να με­γα­λώ­νει για να πα­ρέ­χει τη δυ­να­τό­τητα σε όλο και πε­ρισ­σό­τε­ρους αν­θρώ­πους σαν και μας να πραγ­μα­το­ποιούν στό­χους και όνειρα.

[Η Κα­τε­ρίνα Λιασή πρώ­τευσε ανά­μεσα στους απο­φοί­τους του 2011, την πρώτη ομάδα απο­φοί­των του ΕΛ­ΠΟΛ].

ΚΑΙΤΗ ΠΑΥ­ΛΑΚΗ (ΛΕΥ­ΚΩ­ΣΙΑ)
Καίτη Παυ­λάκη: “Ευ­χα­ρι­στώ το Θεό, που με αξί­ωσε να το ζήσω”
Το 2007 μετά από αί­τησή μου επι­λέ­γηκα να πα­ρα­κο­λου­θήσω το Πρό­γραμμα Σπου­δές στον Ελ­λη­νικό Πο­λι­τι­σμό του Ανοι­κτού Πα­νε­πι­στη­μίου Κύ­πρου. Η πρό­κληση ήταν με­γάλη, τα συ­ναι­σθή­ματα ανά­μει­κτα!!!!! Από τη μια η έντονη επι­θυ­μία να απο­κτήσω ένα πτυ­χίο που δεν το έκανα «όταν έπρεπε» και από την άλλη η αγω­νία, το άγνω­στο, οι εν­δε­χό­με­νες δυ­σκο­λίες ακόμη και η αμ­φι­βο­λία, τρι­βέ­λι­ζαν το μυαλό μου.

Το Πρό­γραμμα Σπου­δές στον Ελ­λη­νικό Πο­λι­τι­σμό εί­ναι ένα πολύ απαι­τη­τικό πρό­γραμμα αλλά πα­ράλ­ληλα τόσο όμορφο. Στις 20 Νο­εμ­βρίου 2012 ήμουν κι εγώ ανά­μεσα στους πε­ρή­φα­νους από­φοι­τους. Και λέω πε­ρή­φα­νους γιατί πέ­ραν από την από­κτηση του πτυ­χίου, την επί­τευξη δη­λαδή του στό­χου, η εμπει­ρία ήταν μα­γευ­τική, ο δρό­μος δύ­σκο­λος και συ­νάμα τόσο ελ­κυ­στι­κός!!!!

Ευ­χα­ρι­στώ το Ανοι­κτό Πα­νε­πι­στή­μιο που μου έδωσε την ευ­και­ρία και άλλο τόσο ευ­χα­ρι­στώ τους Κα­θη­γη­τές μου για την αφει­δώ­λευτη προ­σφορά τους. Τέ­λος, ευ­χα­ρι­στώ το Θεό, που με αξί­ωσε να το ζήσω.

ΚΑ­ΤΕ­ΡΙΝΑ ΡΟΚ­ΚΟΥ (ΛΑ­ΡΙΣΑ)
Κα­τε­ρίνα Ρόκ­κου: “…είχα την ευ­και­ρία να απο­κα­τα­στήσω το χα­μό­γελο και την ικα­νο­ποί­ηση στα πρό­σωπα εκεί­νων που πί­στευαν σε μένα και που τους απο­γο­ή­τευσα κά­ποτε λόγω της απεί­θαρ­χης φύ­σης μου…”
Δη­λώνω εξαρ­χής την αδυ­να­μία μου να κα­τα­γράψω με επάρ­κεια και συ­ντο­μία συγ­χρό­νως, όλα όσα κυ­ριαρ­χούν στη μνήμη μου και την καρ­διά μου, όταν ανα­καλώ την εμπει­ρία μου από την φοι­τη­τική μου πο­ρεία στο ΑΠΚΥ. Ου­δό­λως εύ­κολο εγ­χεί­ρημα. Τί να πρω­το­αν­θο­λο­γήσω και τί να πρω­το­κορ­φο­λο­γήσω από αυτή την εμπει­ρία. Κα­τα­κλύ­ζο­μαι από τόσο ευ­χά­ρι­στες θύ­μη­σες και συ­γκι­νη­τικά συ­ναι­σθή­ματα που σχε­δόν λυ­γίζω από το βά­ρος τους. Σε αυτή τη συ­ναι­σθη­μα­τική κα­τά­σταση ομο­λογώ πως με­τα­νιώνω που δεν άδραξα κά­ποτε την ευ­και­ρία να κα­τα­γράψω με λε­πτο­μερή και ημε­ρο­λο­γιακό χα­ρα­κτήρα τα τε­κται­νό­μενα κι ας μην εί­ναι το ζη­τού­μενο της πα­ρού­σης συ­γκυ­ρίας.

Με αυτό τον τρόπο όμως θα είχα κα­τα­φέ­ρει να δια­τη­ρήσω ακόμη πιο ζω­ηρή στη μνήμη μου αυτή τη δια­δρομή. Θα είχα εξα­σφα­λί­σει τη χαρ­το­γρά­φηση του νό­στου μου, της επι­στρο­φής μου σε εκείνο το ση­μείο που κά­ποτε εγκα­τέ­λειψα και που κά­ποιοι ορί­ζουν ως ‘αρχή’ ή ‘ήμισυ του πα­ντός’. Επι­στρέ­φο­ντας εκεί είχα την ευ­και­ρία να απο­κα­τα­στήσω το χα­μό­γελο και την ικα­νο­ποί­ηση στα πρό­σωπα εκεί­νων που πί­στευαν σε μένα και που τους απο­γο­ή­τευσα κά­ποτε λόγω της απεί­θαρ­χης φύ­σης μου. Επι­πλέον απαλ­λά­χθηκα από το σχε­δόν ασή­κωτο βά­ρος της απο­γο­ή­τευ­σης που προ­κά­λεσα, με το οποίο πο­ρεύ­τηκα αρ­κετά χρό­νια πριν. Όπως απο­δεί­χθηκε, σε κάθε μου βήμα εμπρός, το φορ­τίο μου λι­γό­στευε και η ανα­κού­φισή μου αυ­ξα­νό­ταν. Πο­ρευό­μουν όλο και πιο ελεύ­θερη στο δρόμο της ωρί­μαν­σης, της πνευ­μα­τι­κής και ψυ­χι­κής ανά­τα­σης. Αυτά ακρι­βώς τα στά­δια από τα οποία δι­ήλθα, έπρεπε να είχα φρο­ντί­σει να τα κα­τα­γράψω.

Κο­ρυ­φαίο ρόλο σε αυτή τη δράση- δια­δρομή, κα­τείχε το έμ­ψυχο δυ­να­μικό του Προ­γράμ­μα­τος, όλοι οι ακα­δη­μαϊ­κοί μου δά­σκα­λοι, αυ­τοί που νοη­μα­το­δό­τη­σαν, αι­μο­δό­τη­σαν, βη­μα­το­δό­τη­σαν τη δια­δι­κα­σία. Εί­ναι αυ­τοί οι οποίοι με λύ­τρω­σαν από το ενα­γές φορ­τίο μου και με­τέ­τρε­ψαν τη λύ­τρωση σε θέ­ληση για επα­γρύ­πνηση απέ­να­ντι σε κάθε πρό­κληση. Τους χι­λιο­ευ­χα­ρι­στώ. Εί­ναι αυ­τοί που ως σύγ­χρο­νες Ευ­με­νί­δες με απάλ­λα­ξαν από τη βά­σανο της τι­μω­ρίας μου, από το άγος της νε­α­νι­κής μου απει­θαρ­χίας.

Η θύ­μηση της ιδέας του Ελ­λη­νι­κού Πο­λι­τι­σμού θα εί­ναι πά­ντοτε το φυ­λα­χτό και η πυ­ξίδα στον κόρφο μου.

ΕΡΑ­ΣΜΙΑ ΤΣΙ­ΠΟΥ (ΘΕΣ­ΣΑ­ΛΟ­ΝΙΚΗ)
Ερα­σμία Τσί­που: “Ό,τι μας απο­μέ­νει από αυτή τη δια­δρομή εί­ναι η εξέ­λιξή μας…”
Ότι μας απο­μέ­νει από αυ­τήν τη δια­δρομή εί­ναι η εξέ­λιξή μας. Δεν εί­ναι πως γι­νό­μα­στε λίγο πιο σο­φοί, δεν εί­ναι που καλ­λιερ­γούμε λι­γου­λάκι κά­ποιο χέρσο κομ­μάτι του μυα­λού μας, δεν εί­ναι που εξα­σκούμε τη μνήμη μας που θέ­τουμε στό­χους και που αγκο­μα­χάμε.

Εί­ναι που αφε­θή­καμε στο πε­λώ­ριο πο­τάμι της γνώ­σης να μας πα­ρα­σύ­ρει… άλ­λοτε ήρεμα να κυλά και άλ­λοτε με χεί­μαρ­ρους να πα­λεύ­ουμε.

Εί­ναι που χα­θή­καμε τέσ­σερα χρό­νια σε κό­σμους άλ­λους, σ΄αυτό που ονο­μά­ζουμε Ελ­λη­νικό Πο­λι­τι­σμό· κι αν ήταν έτσι ακρι­βώς κι αν ήταν αλ­λιώς, ποτέ δε θα μά­θουμε.

Θα ζούμε νο­ερά στις θύ­μη­σες και στα θαύ­ματά του. Αυτά που μέ­χρι σή­μερα μας επι­βε­βαιώ­νουν πως σί­γουρα ΥΠΗΡΞΕ, εί­ναι εδώ γύρω μας ΠΑ­ΝΤΟΥ, τον κου­βα­λάμε μέσα μας στην ψυχή, στα κύτ­ταρά μας.
Εί­ναι κλη­ρο­νο­μιά μας.

ΜΑ­ΡΙΑ ΤΖΑ­ΝΟΥ­ΚΑΚΗ (ΑΘΗΝΑ)
Μα­ρία Τζα­νου­κάκη: “Το ΑΠΚΥ για μένα ήταν η καλή μου τύχη”
Ξε­κί­νησα το 2007 ένα φα­ντα­στικό τα­ξίδι στον Ελ­λη­νικό πο­λι­τι­σμό μέσα από το ΑΠΚΥ. Πά­λεψα με το χρόνο για να συ­να­ντήσω όλους αυ­τούς που χρό­νια ονει­ρευό­μουνα: τους Αχαιούς ‚τους Ρω­μαί­ους, τον Όμηρο, τους τρα­γι­κούς και κω­μι­κούς, τους ποι­η­τές και πε­ζο­γρά­φους, τους ζω­γρά­φους, τους γλύ­πτες και τό­σους άλ­λους που με τα­ξί­δε­ψαν στην εποχή τους και με δί­δα­ξαν ότι η αν­θρω­πό­τητα έχει ξα­να­ζή­σει τό­σες φο­ρές πα­ρό­μοιες κα­τα­στά­σεις με τη ση­με­ρινή.

Το ΑΠΚΥ για μένα ήταν «η καλή μου Τύχη». Μπό­ρεσα να μπω χω­ρίς κλή­ρωση (γιατί συ­νή­θως εί­μαι άτυχη στις λο­τα­ρίες) και θε­ωρώ ότι είχα πολύ κα­λούς κα­θη­γη­τές, που ο κα­θέ­νας στον το­μέα του με δί­δαξε με απλο­χε­ριά όλα όσα ήξερε.

Αν με ρω­τούσε κά­ποιος σή­μερα αν θα το ξα­να­έ­κανα αυτό το τα­ξίδι η απα­ντηση μου εί­ναι: ΣΙ­ΓΟΥΡΑ ΝΑΙ!!

*************************************************************

Προ­σθέτω στα πιο πάνω ένα δια­φο­ρε­τικό κεί­μενο, γραμ­μένο στις 3 Ιου­νίου του 2013 από μια άλλη φοι­τή­τριά μας, τη Νίκη Καρ­τάλη:

Νίκη Καρ­τάλη: “Πραγ­μα­τικά, θέλω να δώσω τα συγ­χα­ρη­τή­ρια μου στους συ­να­δέλ­φους που απο­φοι­τούν αλλά εγώ περ­νάω τόσο καλά εδώ που λέω να μείνω και άλλο!”
Ήρθε αυτή η ώρα πάλι, της απο­φοί­τη­σης και δια­βάζω τις όμορ­φες αναρ­τή­σεις και τις ευ­χές των συμ­φοι­τη­τών μου που απο­φοι­τούν. Συγ­χα­ρη­τή­ρια στους επι­τυ­χό­ντες αλλά εγώ έχω μια δια­φο­ρε­τική οπτική. Μπήκα στο ΑΠΚΥ το 2007, ήμουν στην πρώτη φουρ­νιά (και από ό,τι κα­τα­λα­βαίνω πρέ­πει να εί­μαι η μο­να­δική του έτους μου που έχει απο­μεί­νει). Εξαι­τίας της δου­λειάς μου παίρνω μόνο μια ΘΕ τον χρόνο (τον πρώτο χρόνο πήρα τρεις και δεν ξα­να­κάνω το ίδιο λά­θος) και αυτό ση­μαί­νει πως μου μέ­νουν 4 χρό­νια ακόμα. Δεν ανυ­πο­μονώ κα­θό­λου να τε­λειώσω. Απο­λαμ­βάνω τη φοί­τηση μου, τις ΟΣΣ (ακόμα και αν γί­νο­νται εξ απο­στά­σεως), μα­θαίνω νέα και εν­δια­φέ­ρο­ντα πράγ­ματα, πολύ δια­φο­ρε­τικά από την επαγ­γελ­μα­τική ασχο­λία μου και δεν κα­τα­λα­βαίνω γιατί πρέ­πει να επι­σπεύσω τη φοί­τηση μου. Άλ­λω­στε, με μια ΘΕ τον χρόνο, δεν υπάρ­χει άγ­χος και πραγ­μα­τικά απο­λαμ­βά­νεις τη φοί­τηση σου. Έτσι, πραγ­μα­τικά, θέλω να δώσω τα συγ­χα­ρη­τή­ρια μου στους συ­να­δέλ­φους που απο­φοι­τούν αλλά εγώ περ­νάω τόσο καλά εδώ που λέω να μείνω και άλλο. Να εί­στε καλά όλοι σας και καλό κα­λο­καίρι.