sxoleio-louketo-kagkelaΤου Νίκου Τσούλια

 

      Όχι, το παρόν κείμενο δεν έχει καμιά σχέση με την επέλαση των κυβερνήσεων της κρίσης και των μνημονίων κατά του δικαιώματος στην αξιοπρεπή συνταξιοδότηση με όλα τα συστατικά της στοιχεία (χρόνος, μισθός, ασφάλιση, περίθαλψη κλπ). Δεν συνδέεται με την αυταξία της ξεχωριστής φροντίδας για κάθε «απόμαχο της εργασίας» ως απόλυτο δικαίωμα «ανταπόδοσης» για την προσφορά του στο κοινωνικό σύνολο αλλά και πέραν τούτου για το σεβασμό στο «πρόσωπο του ανθρώπου», του κάθε ανθρώπου χωρίς καμιά διάκριση!

     Απλά θέλω να δηλώσω την άρνησή μου να σταματήσω ένα επάγγελμα που δίνει ζωή στη ζωή μου και περιπαίζει τη θλίψη του χρόνου / παρελθόντος, που προάγει το συναισθηματικό μου κόσμο και ανανεώνει με έναν μαγικό τρόπο την ψυχική διάθεσή μου για αναζήτηση της ομορφιάς, που μου θρέφει κάθε ημέρα και κάθε στιγμή το όνειρο για ένα διαρκές μέλλον… Δεν μπορώ να φανταστώ το πώς μπορεί να είναι η ζωή μου χωρίς το φωτεινό στερέωμα του σχολείου, χωρίς να έχει το περιεχόμενο της καθημερινής ενασχόλησής μου σχέδια και φιλοδοξίες για το «αύριο», έστω και αν δεν είναι δικά μου αλλά των μαθητών / μαθητριών μου.

      Αλλά δεν είναι μόνο οι μεγάλες ιδέες που απειλούνται. Είναι τα συστατικά στοιχεία της καθημερινότητας, που αν και είναι τα ίδια και τα ίδια, είναι κάθε μέρα διαφορετικά γιατί κάθε στιγμή του σχολείου, αν και επαναλαμβανόμενη κατά τη θεσμική της όψη, είναι απόλυτα ξεχωριστή και σε ξαφνιάζει πάντα γιατί είναι πλασμένη μόνο από των ανθρώπων τις πράξεις και τους λογισμούς, από της μάθησης και της αγωγής τις ονειροπλασίες και τις φαντασιώσεις. Αλλά και ακόμα πιο πεζά τόσο η τελετουργία του πολύ πρωινού ξυπνήματος – για να γράψεις κάτι – και του όλου σενιαρίσματος για να είσαι «στην τρίχα» σαν να πηγαίνεις στον κυριακάτικο εκκλησιασμό των παλιών εποχών όσο και το ξεχωριστό άγγιγμα των αισθήσεων από το άγουρο χάραμα και από το αγνάντεμα του ηλιοαναμονής στις κορυφές του Υμηττού δεν είναι επαναλαμβανόμενο και αντικειμενικό σκηνικό˙ είναι μέρος ζωτικό της προσωπικής δημιουργικότητάς σου, είναι υπενθύμιση ότι τίποτα δεν απειλείται – ας κάνει ό,τι νομίζει ο χρόνος…

      Έχω γευθεί την έξοδο από το σχολείο και ξέρω τις επιπτώσεις της˙ μόνο που τότε ήξερα ότι η απουσία μου απ’ αυτό είναι προσωρινή και ότι θα επανερχόμουνα δριμύτερος, όπως και πράγματι συνέβη. Ήταν τότε που εκλέχτηκα πρόεδρος στην ΟΛΜΕ και παρά το γεγονός ότι με γοήτευε φοβερά αυτή η «θέση», η σκέψη μου ήταν πάντα στην παλιννόστηση. Και επέστρεψα στο σχολείο ως μια μεγάλη απόφαση έκφρασης της ελευθερίας της ψυχής μου αποκλείοντας άλλες πιο «δελεαστικές» επιλογές… Αλλά και κατά την τότε απουσία μου πήγαινα συχνά στο λύκειό μου (12ο Ενιαίο Λύκειο Περιστερίου) και απολάμβανα την ιερότητα της σχολικής αίθουσας μέχρι που οι τελευταίοι μαθητές / μαθήτριές μου, εκείνοι / -ες της Α΄ τάξης, τέλειωσαν τη φοίτησή τους και δεν είχα μια κάποια «νομιμοποίηση» για να βρίσκομαι στη θέση της διδασκαλίας…

      Έτι περαιτέρω η έξοδός μου δεν συνδέεται καθόλου με το συνηθισμένο αντεπιχείρημα της τετριμμένης αιτιολογίας ότι υπάρχουν πολλά πράγματα που μπορείς να κάνεις έξω από το σχολείο. Γιατί εδώ έχω έτοιμη απάντηση. Αυτά τα πράγματα – που είναι και όμορφες επιλογές της ζωής μου (καθημερινό διάβασμα και γράψιμο, γυμναστική και πεζοπορία, επισκέψεις σε χώρους τέχνης και πολιτισμού, συμμετοχή σε εκδηλώσεις, ακόμα και εποχιακές αγροτικές εργασίες κλπ κλπ) – τις κάνω και τώρα. Ο χρόνος μπορεί να είναι ισοπεδωτικός αλλά είναι και φοβερά γενναιόδωρος: πολλαπλασιάζεται – άγνωστο πώς – όταν είσαι δημιουργικός, όταν χαίρεσαι και απολαμβάνεις όχι απλά και μόνο κάθε στιγμή του αλλά και κάθε μυριοστό της στιγμής του…

      Το πρόταγμά μου «δεν θέλω να βγω στη σύνταξη» ίσως (το ίσως δεν το εννοώ, αλλά το βάζω για να μην απομειωθούν όλα τα παραπάνω), ίσως να συνδέεται λοιπόν και με τον πιοπαγκόσμιο φόβο όλων των ανθρώπων και όλων των καιρών, το φόβο της αρχής του τέλους. Ίσως να αμφισβητεί ότι κάτι απρόσμενα όμορφο μπορεί να μου συμβεί στον κόσμο του έρωτα ή ότι δεν μπορείς να πεις θα ξεκινήσω να κάνω μια νέα εργασιακή απασχόληση με ευθύνες και προοπτικές, με υποχρεώσεις και φιλοδοξίες.

      Μπορώ να αξιολογώ με καλό τρόπο τη συναισθηματική μου ταυτότητα και τις πραγματικές διαθέσεις μου και ξέρω ότι το αίτημά μου «δεν θέλω να βγω στη σύνταξη» δεν συνδέεται με τοαίτημα «δεν θέλω να φύγω από το σχολείο». Το πραγματικό αίτημά μου είναι «δεν θέλω να φύγω από το σχολείο»!

anthologio.wordpress.com

Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί το Akismet για να μειώσει τα ανεπιθύμητα σχόλια. Μάθετε πώς υφίστανται επεξεργασία τα δεδομένα των σχολίων σας.