Του Νίκου Τσούλια
Δεν μπορεί έξι χρόνια τώρα οι συζητήσεις μας και ο δημόσιος διάλογος να αρχίζουν και να τελειώνουν με την κρίση. Δεν μπορεί η «κρισιολογία» να υπερβαίνει αυτό καθ’ εαυτό το γεγονός της κρίσης, να την αναπαράγει και να τη διατηρεί όχι απλά και μόνο ως κρατούσα κατάσταση αλλά ως μοναδικό πεδίο αναφοράς και αναγωγής των πάντων σ’ αυτή.
Να ανοίξουν οι συζητήσεις στα τόσα και τόσα κοινωνικά και πολιτικά ζητήματα που αφορούν τη χώρα μας. Να έλθουν στην επιφάνεια του ενδιαφέροντός μας όλα εκείνα τα ζητήματα που απασχολούν ανθρώπους και λαούς σε εποχές μεγάλων προκλήσεων και πολλαπλών ανατροπών. Να κουβεντιάσουμε τα μικρά και τα μεγάλα προβλήματά μας στην εκπαίδευση, στην υγεία, στην πρόνοια, στον αθλητισμό, στη γεωργία, στην αλιεία, στην κτηνοτροφία, στον τουρισμό, στην ανεργία, στην προοπτική της Ευρωπαϊκής Ένωσης, στις σχέσεις μας με τις γειτονικές χώρες, στην έρευνα, στο προσφυγικό, στην προστασία του περιβάλλοντος και την αειφορία, στο βιβλίο, στην υγιεινή διατροφή, στην αντιμετώπιση της φτώχειας…
Ναι, πρέπει να γίνονται ιεραρχήσεις και να διαμορφώνονται προτεραιότητες σε μια οργανωμένη πολιτεία αλλά αυτό δεν μπορεί να σημαίνει ότι τα πάντα θα εξαντληθούν στα μεγάλα «κεφάλαια» των εθνικών μας προβλημάτων. Κάθε άλλο, οφείλουμε να ανοίγουμε και να επιλύουμε τα άπειρα λεγόμενα «μικρά προβλήματα» γιατί η αντιμετώπισή τους προσφέρει δύναμη και αυτοπεποίθηση για μια πιο αισιόδοξη στάση στα ακανθώδη ζητήματα αλλά και γιατί ξεχερσώνει εδάφη υπέρβασης της κρίσης. Καλλιεργεί μια ψυχολογία αυτοπεποίθησης και δημιουργικότητας. Και ιδιαίτερα σ’ αυτούς τους χαλεπούς καιρούς είναι πιο αναγκαία η προαγωγή μιας κουλτούρας διαλόγου και συνεννόησης στους κόλπους της κοινωνίας ανάμεσα στους θεσμούς και στους πολίτες. Να εγκαταλείψουμε τις άγονες αντιπαραθέσεις και τις μετωπικές πολεμικές των στρατοπέδων περί «καλών» και «κακών».
Ναι, στην κρίση της πολιτικής πρέπει να απαντάμε με περισσότερη πολιτική, με εμβάθυνση της πολιτικής. Αλλιώς η γενική αμφισβήτηση των πάντων, θεσμών και προσώπων, οδηγεί νομοτελειακά στην αποδόμηση της πολιτικής και στην καθολική αμφισβήτηση των πολιτειακών δομών και αυτό στη συνέχεια λιπαίνει το έδαφος για επιλογές βαρβαρότητας, για την επώαση του «αυγού του φιδιού». Ναι, η ναζιστική οργάνωση «Χρυσή Αυγή» δεν έπεσε από τον ουρανόούτε την έφερε η κρίση ως μια απλή αναπόφευκτη συνεπαγωγή, όπως υποστηρίζουν αφελείς και δήθεν μαρξιστές αναλυτές. Είναι καρπός της χυδαιότητας και της υποκουλτούρας, της βίας και της πολεμικής αντιπαράθεσης όλων εναντίον όλων.
Να ανοίξουν οι συζητήσεις για να επικρατήσει η μετριοπάθεια και η ουσιαστική αντιμετώπιση των προβλημάτων μας. Δεν μπορεί κάθε φορά τα αντιπολιτευόμενα κόμματα να ονειρεύονται μόνο την εξουσία και να διαμορφώνουν τον αγώνα και την αγωνία τους μόνο στο πώς θα ανατρέψουν την κυβερνητική πολιτική, χωρίς να προσχωρούν σε μια σύνθεση απόψεων. Δεν μπορεί οι πολίτες να θεωρούν αρετές την οργή και τη βία εναντίον των πολιτικών και πολιτική μαγκιά την απόρριψη κάθε διαλόγου. Αυτά δεν είναι μόνο συμπτώματα της κρίσης, είναι και συντελεστές για την αναπαραγωγή και για τη διεύρυνση της κρίσης.
Όταν μια κοινωνία και ένας λαός βρίσκεται σε σχεδόν υπαρξιακού χαρακτήρα κρίση, δεν μπορούν να λιθοβολούν προς κάθε κατεύθυνση. Αυτό δεν είναι απλά και μόνο δείγμα βαθιάς αμορφωσιάς και ανορθολογισμού. Είναι ασέβεια στη συλλογική μας ταυτότητα, στο εθνικό μας «είναι», στην πατρίδα μας, στον εαυτό μας. Είναι ύβρις στο μέλλον μας! Όλα αυτά τα προηγούμενα χρόνια δεν ζήσαμε και δεν ζούμε μόνο την κρίση. Φτιάχνουμε και βιώνουμε το κακό είδωλό μας. Προκαλούμε και ταυτόχρονα υφιστάμεθα τη βαρβαρότητα! Η νομιμοποίηση του φασισμού στη χώρα μας με την ανάδειξή του ως σημαντικού κομματικού φορέα είναι «κάρφος στον οφθαλμό μας», εξαχρείωση της συνείδησής μας, αμαύρωση του πολιτισμού μας, ντροπή του καθενός μας.
Ναι, ξέρω πότε θα αρχίσει να ροδίζει ο φωτεινός ορίζοντας υπέρβασης της κρίσης: όταν θα συζητάμε αντιπαραθέτοντας ιδέες και απόψεις και συνθέτοντας τις διαφορές μας και δεν θα κάνουμε την πολιτική «αρένα γενικευμένης βίας και εχθροπραξίας», όταν θα αρχίσει να εξαφανίζεται ο φασισμός από τη χώρα μας. Προσωπικά, ποτέ δεν μου πέρασε από τη σκέψη ότι θα βίωνα ως πολίτης της Ελλάδας την εικόνα του τρίτου κόμματος στη Βουλή μια απόλυτα ναζιστική οργάνωση και δεν θα ήθελα να ζω σ’ αυτές τις εποχές μόνο και μόνο εξ αιτίας αυτού του “μαύρου γεγονότος”. Προσωπικά επίσης θεωρώ ως μια απόλυτη ήττα (οντολογικού τύπου) του σχολείου, του εκπαιδευτικού μας συστήματος και ημών των εκπαιδευτικών το ότι το 10% των πολιτών που «διαπαιδαγωγήθηκαν» και «μορφώθηκαν» στον κόσμο της αρετής επέλεξαν ως αγωγούς της ψυχής τους και της συμπεριφοράς τους την εικόνα του Νταχάου…
