12711030_10208732204402226_4372226613379990948_oΤΟ ΠΟΔΗΛΑΤΟ

Βρισκόμαστε στις αρχές των 80s
Αποφασίζω από την Αθήνα, να πάρω μαζί μου στη φοιτητική μου διαμονή εν Θεσσαλονίκη, το αγαπημένο μου ποδήλατο.
Η μαμά διαφωνεί εντόνως, καθότι ανησυχεί, ότι θα πάω σε επικίνδυνα μέρη και θα μου επιτεθούν τα αδέσποτα αγριόσκυλα ! Οπόσον η μήτηρ αύτη ήτο εκτός πραγματικότητος ! Εφοβείτο, ότι όλοι οι κέρβεροι της μυθολογίας με είχαν βάλει σημάδι παλληκάρι στα Σφακιά και ότι το πεπρωμένον μου ήτο να φαγωθώ από ύαινας, λέοντες, τίγρεις και άλλα τινά άγρια ζώα. Εφοβείτο ακόμη, ότι εκ του εγγυτέρου τσίρκου Medrano, είχον δραπετεύσει έχιδναι, κόμπρες και λεοπαρδάλεις αίτινες μοι επαραμόνευον εις σκοτεινόν καρτέριον παρά τω ποδηλατοδρόμω !

Εφησυχάζω τηλεφωνικά τη μαμά, βεβαιώνοντάς την, ότι λίγο πάνω – κάτω θα πηγαίνω στο Λευκό Πύργο, να χαζέψω τους σαλεπιτζήδες και να αγναντέψω τα γλαρόνια στο φλίτσι – φλίτσι της προβλήτας.
Όμως οι διαθέσεις μου ήταν άλλες! Ήθελα να κάνω φωτογραφικό σαφάρι στα πιο σκληρά μέρη ! Στους τσιγγανομαχαλάδες της Σίνδου, εκεί που τα κοντινά στρατόπεδα πετούσαν βουνά από παλιά άρβυλα, εκεί που είχαν στρατοπεδεύσει οι λούμπεν Ρωμά στα εγκατελλειμένα βαγόνια.

Νωρίς το πρωί στη μία η ώρα που ξύπνησα, φορτώνομαι το φωτογραφικό μου βαλιτσάκι σα λουτρικός και ξαμολιέμαι με το ποδήλατο για τη Σίνδο !
Με πήρε η ώρα στη φωτογράφιση και άρχισε να σκοτεινιάζει. Τα σύννεφα πέφτανε γκρίζα και βαριά τριγύρω μου, ενώ άρχισε να φυσάει κρύο βοριαδάκι. Δένω το βαλιτσάκι μου και ανάβω το φως του ποδηλάτου. Γυρνάω ποδηλατώντας στο λασπωμένο δρόμο. Στο βάθος δεξιά μου μέσα από τα ξερόχορτα, ακούω απειλητικό γρύλισμα σκύλου. – Κανένας κόπρος κακομοίρης θα είναι σκέφτηκα.

Νάσου ξεφυτρώνει ολόκληρη αγέλη μαύρα αγριόσκυλα που αρχίζουν όλα μαζί να με περικυκλώνουν και να γαυγίζουν ενώ οι σιελογόνοι αδένες τους κάνουν υπερέκκριση. Το φως του ποδηλάτου ανακλάται από τα γουρλομάτια τους σαν Led 5Watt. Σταματώ να κινούμαι και προσεύχομαι. Τα χέρια μου τρέμουν σαν να ρίχνουν παρμεζάνα στο σπαγγέτι. Ιδρώνω και σκέπτομαι ότι τώρα που θα μυρίσουν τις ορμόνες του φόβου θα με φάνε a la carte.

Παίρνω τη μεγάλη απόφαση να την κοπανήσω αναπτύσσοντας μεγάλη ταχύτητα. Θυμάμαι το Στηβ Μακουήν στην «Απόδραση», πως γκάζωνε τη μοτοσυκλέτα και πατώ τέρμα τα πεντάλ. Καβαλώ τις λακκούβες σαν αερικό και το μπουφάν μου ανοικτό, ανεμίζει σαν το κασκόλ της Σάρα Μπερνάρ. Συνεχίζω να ακούω ρυθμικά τα νύχια τους να ξύνουν τις πέτρες καθώς τρέχουν ! Σκέπτομαι ότι η μαμά στον τάφο μου θα γράψει: «Εδώ κείται ότι απέμεινε από ένα γιο που δεν άκουσε τη μαμά του» Όμως όσο πιο πολύ τρέχω, τόσο πιο γρήγορα ακούγονται τα νύχια τους στις πέτρες!

Ξεθεώνομαι από την ιλιγγιώδη ταχύτητα των 30km/h καθώς πλέον έχω βγει στο δημόσιο δρόμο και με προσπερνούν τα αμάξια. Σκέπτομαι, να ζητήσω βοήθεια και συνεχίζω να ακούω τα νύχια τους στην άσφαλτο ακόμη να με καταδιώκουν ! Με προσπερνάει ένα παπί και του ζητάω βοήθεια γιατί με καταδιώκουν άγρια σκυλιά. – Ποια σκυλιά μου λέει – του λέω να αυτά και κοιτώντας πίσω μου δεν υπήρχε τίποτα, αλλά το φερμουάρ του μπουφάν συνέχισε να βγάζει ήχο σαν νύχια στο δρόμο καθώς ανέμιζε από την ταχύτητα !

Αχα του λέω πλάκα κάνω, φυσικά τι σκυλιά να έχει εδώ !
Το βράδυ πήρα τηλέφωνο τη μαμά, να της πω πώς να παραλάβουν το ποδήλατο με τη φορτωτική του τραίνου για Αθήνα !

Προηγούμενο άρθροΓραμματική: Ρήματα με διπλή αύξηση
Επόμενο άρθροΣχολικό προαύλιο: φωνές και «ψίθυροι»
Διευθύνω τα φροντιστήρια «Πράξις γκρουπ» στο Παλαιό Φάληρο Αττικής. Για περισσότερα από 20 χρόνια αναζητώ τρόπους που εμπνέουν στους μαθητές το όραμα.Πιστεύω, ότι δεν φτάνει να κάνεις καλό μάθημα, αλλά πρέπει να εφευρίσκεις διαρκώς νέες ιδέες για να ενθαρρύνεις στη γνώση και να προτρέπεις στην επιτυχία.Ανάμεσα στις μεθόδους που χρησιμοποιείς τότε, είναι και γνώσεις αλλότριων – φαινομενικά κλάδων. Θήτευσα και μυήθηκα στο παρελθόν στον ημιεπαγγελματικό κινηματογράφο ταινιών μικρού μήκους, καθώς και στην καλλιτεχνική φωτογραφία.Σε αμφότερα τα μέσα ευοδώθηκαν οι επιδόσεις μου σε βαθμό που μου άφησαν εμπειρία ικανοποιητική για να διευθύνω σκηνοθετικά μία παρουσίαση επαγγελματικού προσανατολισμού. Πιστεύω, ότι καλύτερα απ΄όλους μπορούν να χαράξουν το όραμα στους νέους αυτοί, που ζουν καθημερινά μαζί τους και διαθέτουν το απαραίτητο ταλέντο.

Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί το Akismet για να μειώσει τα ανεπιθύμητα σχόλια. Μάθετε πώς υφίστανται επεξεργασία τα δεδομένα των σχολίων σας.