Του Νίκου Τσούλια
Είναι πάντα μια διαδρομή περίεργη και αν και προσωπικά γνωστή και βιωμένη είναι εν πολλοίς απροσδιόριστη˙ άλλοτε έχει πολύ φωτεινά σημάδια και άλλοτε τα κενά και τα σκοτάδια της στομώνουν κάθε απόπειρα εικονογράφησή της, άλλοτε φέρνει μια αύρα γλυκιάς θύμησης και νοσταλγίας και άλλοτε τρομάζει με τα φαντάσματά της και περιπαίζει τις βαθιές επιθυμίες μας.
Είναι κομμάτι του εαυτού μας ή ο ίδιος ο εαυτός μας και η απεικόνισή του; Γιατί άλλοτε είναι πάντα υπαρκτή και κραταιά και άλλοτε φαντάζει σαν σκιά της πραγματικότητας; Συναντιούνται και με ποιο τρόπο οι τόσες και τόσες αδιόρατες διαδρομές των ανθρώπων;
Τη θεωρούμε ως πέρασμα του χρόνου και προσπαθούμε να ξεμπερδέψουμε με τα ατέλειωτα και τα διαρκώς αναπάντητα ερωτήματά της, την καταγράφουμε ως κάτι φυσιολογικό ακόμα και όταν βαθιά μέσα μας πιστεύουμε ότι μεγάλα τμήματά της ήταν και παραμένουν πάντα ασαφή και ανεξιχνίαστα, τη σκεπτόμαστε συνέχεια όμως όταν πολυφορτώνεται η ηλικία μας και δεν ξέρουμε πώς ακριβώς να τη διαχειριστούμε, να την αγνοήσουμε ή να την αγκαλιάσουμε, να αδιαφορήσουμε ή να παίξουμε μαζί της…
Αλλά η διαδρομή αυτή δεν είναι του χρόνου το διάβα ούτε δική του υπόθεση που μάς εμπεριέχει˙ είναι αυτό που ονομάζουμε ζωή και ύπαρξη, είναι ο εαυτός μας και το «είναι» μας, είναι ο κόσμος μας, κομμάτια του δικού μας και του αλλότριου, είναι οι φαντασιώσεις μας και τα όνειρά μας, είναι η σχέση του «γνωστού» και του «άγνωστου» όπως τη γεύεται κάθε άνθρωπος.
Οι εικόνες της άλλοτε ανάγλυφες σε κάθε σκέψη μας, άλλοτε τρεμοπαίζουν στα όρια του υπαρκτού και του ανύπαρκτου και άλλοτε πηγαινοέρχονται απρόσκλητες αλλά καλοδεχούμενες και ψυχοθεραπευτικές και μάς καταλαγιάζουν τα πάθη του πνεύματός μας. Ξαναζούμε ως πρόσωπα τις τόσο πολύπλοκες σχέσεις του Μύθου με το Λόγο, κάνοντας ένα ατομικό ταξίδι επιστροφής στις απαρχές του ορθολογισμού γευόμενοι την πηγή της αυτονομίας της συνείδησής μας μέσα από την πορεία από το «χθες» στο «σήμερα».
Η οντότητά της χαοτική, ποτέ δεν εκλογικεύεται και δεν τακτοποιείται, το μήκος της διαρκώς επεκτεινόμενο προς τη μια πλευρά ρευστοποιεί τον πόλο του «σήμερα» αθροίζοντάς τον αενάως στο «χθες», μεταπλάθοντας το «πραγματικό» σε «φανταστικό» και δημιουργώντας έναν διαρκώς εξελισσόμενο ενδιάμεσό τους χώρο που ποτέ δεν ξέρεις προς τα πού να τον πιστώσεις.
Και είναι «διαδρομή – ταξίδι της ζωής», δεν είναι μόνο η ιστορία μας, ποτέ δεν μπορεί να είναι μόνο η ιστορία μας αφού πάντα θα μένει ένα αρευστοποίητο κομμάτι μας στο «σήμερα», το τέλος της ποτέ δεν θα γραφτεί, ποτέ δεν θα γίνει δικό μας, ποτέ δεν θα το γευτούμε. Να ‘ναι άραγε η έλλειψη του τέλους της που δεν μπορούμε να την απεικονίσουμε ή είναι η ίδια η σκιά του τέλους που απειλητικά απλώνεται προς την πορεία καθ’ εαυτή;
Και όμως ο προορισμός της δεν έχει την αξία που έχει η ίδια η διαδρομή, γιατί προορισμός και διαδρομή ταυτίζονται και αν δεν το αντιλαμβανόμαστε, είναι έλλειμμα της προσωπικότητάς μας και της κοσμοθεωρίας μας και δεν ευθύνεται η ζωή μας αλλά η δική μας «ματιά».
Κανένα ταξίδι δεν μπορεί να αντιστοιχηθεί μαζί της, όλα τα άλλα ταξίδια είναι τόσο δεδομένα και άκαμπτα, τα γευόμαστε μέσα από τις αισθήσεις, δεν εισχωρούν στη συνείδησή μας, είμαστε παρατηρητές τους και μπορούμε να τα περιγράψουμε, ενώ αυτό μάς εμπεριέχει και μάς εκφράζει άλλοτε στα δικά μας μάτια και άλλοτε στων ξένων τη ματιά. Φορτώνουμε ξανά και ξανά μνήμες και θύμησες. Άλλες γίνονται μόνιμα στοιχεία της ταυτότητάς μας και άλλες χάνονται στη μαύρη χοάνη του παρελθόντος.
Περνάνε οι εποχές και οι καιροί, το σκηνικό γύρω μας πάντα διαφορετικό και μετασχηματιζόμενο και εμείς σταθερά και αταλάντευτα με την ίδια πάντα αγωνία καταγράφουμε και σημειώνουμε σταθμούς και γεγονότα και γευόμαστε επιτυχίες και αποτυχίες και συναισθήματα κάθε «κοπής». Λένε ότι μεγαλώνουμε κατά τη διάρκεια αυτής της διαδρομής, αλλά ποιος ξέρει τι ακριβώς σημαίνει «μεγαλώνουμε και αλλάζουμε», όταν εμείς νιώθουμε πάντα σταθερή τη μήτρα της συνείδησής μας, όταν εμείς γευόμαστε πάντα αταλάντευτη και προκλητικά αιχμηρή την υπαρξιακή μας αγωνία;
