Φρικιαστική η είσοδος της νέας χρονιάς για τη χώρα μας, με τους τίτλους τέλους δύο νέων οικογενειών, που φαινομενικά είχαν τις συναισθηματικές βάσεις για να ευτυχήσουν, όμως στο τέλος, όλως περιέργως, αλληλοσκοτώθηκαν, με μεγαλύτερα θύματα τα ίδια τους τα παιδιά. Το υπέρτατο συναίσθημα της αγάπης προφανώς, όσο αμοιβαίο κι αν φαίνεται για καλή αρχή, δε συνεπάγεται και δεν εξασφαλίζει την καλή πορεία και εξέλιξη δύο ανθρώπων, που αποφασίζουν να ενώσουν τους δρόμους τους, για το υπόλοιπο της ζωής τους. Βασική προϋπόθεση και ουσιαστική βάση στην αληθινά ευτυχή συντροφικότητα είναι η αμοιβαιότητα της ισχυρής, ακέραιης, άξιας και καλής προσωπικότητας, για να ευδοκιμήσει το υπέρτατο συναίσθημα της αγάπης, στην ουσία της εξελικτικής διάρκειας κι όχι στη ρηχότητα του πλασματικού «φαίνεσθαι», για τα μάτια του κόσμου. Αυτό λοιπόν, που η μέση ελληνική νοοτροπία αποκαλεί «τυχερό», εγώ το αποκαλώ «επιλογή», διότι δε θεωρώ ότι υπάρχει έστω κι ένας νοήμων και υγιής ψυχικά και πνευματικά άνθρωπος, που αρέσκεται να επιβιώνει ως έρμαιο της τύχης του και των πλασματικών του ψευδαισθήσεων.
Ο βασικός παράγοντας της πραγματικά κακής ζωής, ως προς τη συντροφικότητα των ανθρώπων, είναι η άρρωστη διαχείριση των καταστάσεων, που οι ψυχικά ανισόρροποι, μέσα στην τόση ανικανότητά τους, δημιουργούν. Οι γυναίκες είναι εκείνες, που είθισται να έχουν τον υποχωρητικό ρόλο στις σχέσεις, από φόβο και ευθύνη, μην επέλθει η διάλυση, που μόνο λυτρωτική είναι, σε κάποιες αρρωστημένες περιπτώσεις. Ως φύσει συναισθηματικά όντα λοιπόν, κάποιες επηρεάζονται σε τέτοιο βαθμό από το φόβο τους, που θολώνουν την αντίληψή τους, υπομένοντας τις εσφαλμένες επιλογές τους, που κάθε άλλο παρά «τυχερές» αποδεικνύονται στο τέλος πως είναι, ακόμα και σ’ αυτά τα περιβόητα μάτια του κόσμου. Απ’ την άλλη, σίγουρα οι καταστροφικές ψυχασθένειες δεν είναι μόνο αρσενικού γένους και υπάρχουν πολλά κακέκτυπα θηλυκού γένους, που ούτε άξιες μανάδες, ούτε άξιες σύζυγοι, αλλά ούτε και άξιοι άνθρωποι, αποδεικνύουν πως είναι.
Χωρίς αμφιβολία, οι σχέσεις των γυναικών που πρόσφατα δολοφονήθηκαν, με τον πιο άνανδρο τρόπο, από τα χέρια των μέχρι πρότινος πιο αγαπημένων τους ανθρώπων, άρχισαν με τα καλύτερα συναισθηματικά δεδομένα, ως υποτιθέμενες βάσεις. Αρκούσαν όμως, αυτά τα συναισθήματα που έθεσαν ως βάση εξ’ αρχής, για να αποφευχθούν τα χειρότερα στο τέλος; Όπως αποδεικνύεται, όχι. Ο χαρακτήρας των ανθρώπων κι όχι το συναίσθημα είναι η βάση σε κάθε σχέση. Στην ποιότητα της κάθε σχέσης, στην πάροδο του χρόνου που περνά εξάλλου, βρίσκεται η ουσία. Με το συναίσθημα ανάβει η σπίθα, με την υγιή και καθαρή αντίληψη και συνείδηση όμως, διαχειριζόμαστε τη φωτιά. Γι’ αυτό λοιπόν, ακόμα και τις πιο μικρές προειδοποιητικές ενδείξεις και εκρήξεις, που οι καλοπροαίρετοι άνθρωποι αποδίδουν συνήθως στην ατέλεια της ανθρώπινης φύσης, ούτε τις δικαιολογούμε, ούτε τις υπομένουμε.
Κανένας φονιάς δε φορούσε το αληθινό του πρόσωπο, πριν σκοτώσει. Κανένας νευρικός και αγχώδης, ουδέποτε εκτονώθηκε βλάπτοντας οποιονδήποτε άλλο, εκτός από τον εαυτό του. Κανένας εσωστρεφής χαρακτήρας τελικά, δεν εκτόνωσε τη σιωπή του ξαφνικά, με άρρωστες εκρήξεις όποιας μορφής. Γνώμη δική μου, όπως και πολλών ειδικών είναι πως, πάντα ο φονιάς και οποιοσδήποτε ψυχασθενής προειδοποιεί με τη συμπεριφορά του, για κάθε μορφής κτηνωδία, που πρόκειται να διαπράξει. Όπως ξεχωρίζει ο καλός από τον κακό, από τη συμπεριφορά του και τις πράξεις του, έτσι ξεχωρίζει και ο άρρωστος από τον υγιή. Ευεργετικό είναι λοιπόν, να μην εθελοτυφλεί κανένας στα αυτονόητα και τα αδικαιολόγητα, για την ατομική και κατά συνέπεια και για τη συλλογική υγεία και εξέλιξη ολόκληρης της κοινωνίας.
