d806cc4df2a7253393718d8846032e5eΤου Νίκου Τσούλια

      Αφορμή για το παρόν άρθρο ήταν η ταινία «Το παιχνίδι της μίμησης», μια ταινία βιογραφική για τη ζωή του Άλαν Τιούρινγκ, του εφευρέτη της μηχανής «Enigma» μέσω της οποίας έγινε δυνατή η αποκρυπτογράφηση των μηνυμάτων των ναζί κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου και αυτή η αποκωδικοποίηση συνέτεινε σε σημαντικό βαθμό στη νίκη των Συμμάχων. Είναι δε μια μηχανή πρωτοποριακή και θεωρείται ως πρόδρομη μορφή των σημερινών ηλεκτρονικών υπολογιστών.

      Είναι λοιπόν μεγάλη η προσφορά του Τιούρινγκ στην ανθρωπότητα αλλά και στον κόσμο της επιστήμης και πιο ειδικά στην ανάδυση των νέων τεχνολογιών, οι οποίες αποτελούν το μεγαλύτερο κοινωνικό και πολιτισμικό φαινόμενο της εποχής μας. Και όμως αντί η σύγχρονη πολιτεία να αποτιμήσει τον δέοντα σεβασμό σ’ αυτή τη μεγάλη μορφή, τον κατεδίωξε με τον πιο σκαιό τρόπο. Συγκεκριμένα τέθηκε στο στόχαστρο της αυταρχικής και άκρως προσβλητικής δίωξης και αποπομπής του λόγω της ομοφυλοφιλίας του!

      Το βρετανικό κράτος της εποχής στη δεκαετία του 1950 επιχείρησε να αλλάξει τη σεξουαλική του συμπεριφορά με ορμονοθεραπεία θεωρώντας πως η σεξουαλικότητα εξαρτάται από την επιρροή κάποιων χημικών ουσιών. Οποία πλάνη αλλά και οποία βαρβαρότητα. Είναι άραγε δυνατόν να τίθεται «στην πυρά» η όποια διαφορετικότητα των ανθρώπων με βάση έναν κανόνα, ο οποίος μάλιστα είναι «κρατικής κοπής»; Αποτέλεσμα όλου αυτού του σκηνικού γενικής απόρριψής του ήταν να οδηγηθεί ο λαμπρός επιστήμονας σε αυτοκτονία, προς δόξαν της υποκριτικής ηθικής και του μεσαιωνικού αξιακού κώδικα.

      Η ιστορία του ανθρώπου έχει καταδείξει με τον πιο εμφαντικό τρόπο ένα απλό δίδαγμα: «Όποια κοινωνία δεν είναι ανεκτική προς κάθε κατεύθυνση διαφορετικότητας, γρήγορα θα βαδίσει σε δρόμους βαρβαρότητας». Αντίθετα σήμερα από τη μέγιστη πλειοψηφία των διανοούμενων και των στοχαστών θεωρείται ότι όσο ανεκτική είναι μια κοινωνία στις κάθε λογής ιδιαιτερότητες, κοινωνικές και πολιτισμικές, ιδεολογικές και πολιτικές, κοσμοθεωρητικές και βιολογικές, θρησκευτικές και αξιακές, τόσο πιο δημοκρατική είναι και έχει μεγάλες δυνατότητες προόδου και προαγωγής ενός ουμανιστικού περιεχομένου της ζωής μας. Οι φοβικές κοινωνίες, που οριοθετούν «κανονικότητες» ή «φυσιολογικότητες» με βάση κάποια αριθμητικά / πλειοψηφικά στοιχεία ή με βάση μια κρατούσα και εν πολλοίς επινοημένη ηθική, είναι κοινωνίες απαξίωσης του προσώπου του ανθρώπου.

     Βλέπουμε σήμερα τα αυταρχικά θεοκρατικά μουσουλμανικά καθεστώτα που διαπράττουν χίλια μύρια εγκλήματα στο όνομα του Θεού ή της ηθικής και απορούμε για το πώς μπορούν να βρίσκονται στις ημέρες μας κοινωνίες και λαοί σε κατάσταση μεσαιωνικού παροξυσμού και απόλυτης βαρβαρότητας. Βλέπουμε στο Ιράν να λιθοβολούνται μέχρι θανάτου νέοι γιατί είναι ομοφυλόφιλοι. Βλέπουμε παιδιά να φανατίζονται με το άρωμα του θρησκευτικού «παραδείσου» και να γίνονται «τζιχαντιστές» – αν και μόνο …πολεμιστές της ελευθερίας δεν μπορούν να θεωρηθούν – και να κόβουν κεφάλια ομήρων, αθώων ανθρώπων για να πάρουν δήθεν εκδίκηση οι αρχηγοί τους από τα δεινά του δυτικού ιμπεριαλισμού. Βλέπουμε παιδιά, νεαρά βλαστάρια ζωής, να εμποτίζονται από το μίσος του θρησκευτικά διαφορετικού και να γίνονται κινητές βόμβες δολοφονίας και αυτοκτονίας με την «υπόσχεση» ότι θα πάνε κοντά στο Θεό…

     Αλλά για να διαμορφώσουμε πραγματικά κοινωνίες ανοχής θα πρέπει να κυριαρχήσει στο λόγο μας και στη ζωή μας ο ορθολογισμός και ο σεβασμός απέναντι στον άλλον / στην άλλη σε κάθε θέμα της προσωπικής και δημόσιας ζωής μας, σε όλα τα ζητήματα με την μόνη προϋπόθεση της τήρησης της νομιμότητας και της μιας ενιαίας και αδιαίρετης ηθικής που έχει στον πυρήνα της το πρόσωπο του ανθρώπου και την ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Κανένας άνθρωπος δεν πρέπει και δεν μπορεί να αισθάνεται όμορφα στη ζωή του αν ξέρει και αποδέχεται ένα γενικό σκηνικό απόρριψης της διαφορετικότητας. Αλλά ακόμα και μια περίπτωση δίωξης ανθρώπου λόγω κάποιας διαφορετικότητάς του είναι αρκετή για να γκρεμίσει τον αξιακό μας κώδικα και να μας δημιουργήσει ενοχές για την ανθρώπινη κατάστασή μας.

     Και σήμερα στη χώρα μας δεν μπορούμε καθόλου να είμαστε ευτυχείς για το κατάντημα της κοινωνίας που έχουμε εμείς φτιάξει. Και μάλιστα θεωρώ ότι αυτό το κατάντημα είναι χειρότερο από την οικονομική κρίση μας. Είναι η ναζιστική οργάνωση της «Χρυσής Αυγής», το καρφί στο μάτι του σύγχρονου πολιτισμού μας, που είναι τρίτο «κόμμα» στη Βουλή, που κυνηγούσε και δολοφονούσε τους μετανάστες και εμείς είμαστε απλοί θεατές και καταναλωτές της είδησης. Είναι οι πολλές προκαταλήψεις μας απέναντι σε αρκετές διαφορετικότητες.

    Ποιος μπορεί να ισχυριστεί ότι έχουμε ορθολογική και ανεκτική στάση και συμπεριφορά απέναντι στα άτομα με αναπηρία – για να σταθώ σε μια μόνο περίπτωση -, όταν η πολιτεία μας δεν τους αποδίδει τα οφειλόμενα και τα δέοντα, όταν δεκάδες χιλιάδες παιδιά και νέοι με κάποια μορφή αναπηρίας δεν τολμούν να πάνε στο σχολείο της γειτονιάς τους γιατί θα συναντήσουν την προκατάληψη, την απόρριψη και την περιθωριοποίηση; Ποιος μπορεί να αισθάνεται ασφαλής και πόσο μάλλον ευτυχισμένος όταν οι φτωχοί και οι άστεγοι πληθαίνουν γύρω του; Ποιος μπορεί να ισχυριστεί ότι φτιάχνει ένα όμορφο μέλλον για τα παιδιά του όταν δεν τα διαπαιδαγωγεί στις βασικές αξίες της ζωής, όταν δεν αγωνίζεται για την προαγωγή μιας ανεκτικής και δίκαιης κοινωνίας;

anthologio.wordpress.com

Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί το Akismet για να μειώσει τα ανεπιθύμητα σχόλια. Μάθετε πώς υφίστανται επεξεργασία τα δεδομένα των σχολίων σας.