Του Νίκου Τσούλια
Είναι ιερά τέρατα του ανθρώπινου πνεύματος αφενός και βιβλία / παρακαταθήκες του διαχρονικού νήματος της συλλογικής αφήγησής μας αφετέρου. Είναι σύμβολα αιώνια, μόνιμο καταφύγιο της έντονα ανταριασμένης και πάντα ανήσυχης σκέψης μας. Είναι οι φωτιστές του εξανθρωπισμού μας, αυτοί που ανοίγουν δρόμους για να φεύγουμε από τα σκοτάδια της προκατάληψης και της ημιμάθειας.
Είναι ένας πολυμερής αλλά και ενιαίος πίνακας της παγκόσμιας λογοτεχνίας, της πανανθρώπινα κοινής γραφής. Όχι, δεν είναι ένα άθροισμα φωτογραφιών συγγραφέων και βιβλίων. Μέσα απ’ αυτό το σύνολο αναδύεται ένα ύψιστο στερέωμα πνευματικότητας. Αλλά αν συμβαίνει – όπως πολύ ορθά επισημαίνει η επιστήμη – σε κάθε πολυπλοκότερο (και νεότερο και μάλλον ανώτερο) σύστημα εξέλιξης να έχουμε την εμφάνιση νέων ιδιοτήτων που δεν υπήρχαν στα προηγούμενα συστήματα, αυτό δεν θα συμβαίνει με πολλαπλό τρόπο στις πνευματικές αναβαθμίδες;
Συγγραφείς και βιβλία από το στερέωμα της κλασικής παιδείας είναι το μικρό μας αφιέρωμα. Μη βιαστείτε να περιδιαβείτε το εκπληκτικό αφιέρωμα. Αξίζει να παρατηρήσετε και να στοχαστείτε πρόσωπα και εξώφυλλα βιβλίων. Πάντα (οφείλουμε να) αναζητούμε το «πρόσωπο» των ανθρώπων, γιατί είναι αυτό που αποκαλύπτει στο μεγαλύτερο δυνατό βαθμό τον ίδιο τον άνθρωπο. Απ’ εδώ δεν πηγάζει άλλωστε η φοβερή έννοια και λέξη της «προσωπικότητας»;
Ας παίξουμε με τα σύμβολα. Τα σύμβολα είναι ιερά. Οι άνθρωποι μπορούν να θυσιαστούν γι’ αυτά. Αλλά τα σύμβολα δεν τα αφαιρούμε από τον κόσμο των αισθήσεών μας˙ δεν τα κρεμάμε κάπου ψηλά και σε ειδικούς και μόνο χώρους. Τα σύμβολα είναι ανθρώπινα˙ είναι δικά μας. Κάθε άνθρωπος έχει και τα δικά του τα προσωπικά του σύμβολα. Όλα όμως (οφείλουν να) είναι οικεία και προσιτά, αγαπημένα και λατρεμένα.
Ας βάλουμε φωτογραφίες μερικών ή έστω και ενός συγγραφέα στο γραφείο μας. Ας έχουμε πάντα δύο – τρία βιβλία κλασικών συγγραφέων στο γραφείο μας. Δεν μετασχηματίζεται ο χώρος όλος; Δεν αλλάζει μονομιάς η ψυχολογία μας; Δεν νιώθουμε το πέταγμα της κουκουβάγιας της Αθηνάς να κάθεται στο κλαρί που έχουμε απέναντί μας; Δεν έχουμε μια παράξενη αίσθηση πληρότητας αλλά και αναζήτησης; Δεν γευόμαστε μια όψη της ελευθερία του πνεύματός μας, της ομορφιάς της ζωής μας;
Βλέποντας το πορτρέτο του Ντοστογιέφσκι ή του Παπαδιαμάντη ή το εξώφυλλο της Οδύσσειας… μεταμορφώνουμε το δικό μας είδωλο, ψυχανεμιζόμαστε σε άγνωστες γωνιές των συναισθημάτων μας, ονειρευόμαστε με πνεύμα χειραφέτησης και ελευθερίας.
Ασκηθείτε στην εύρεση των κοινών νημάτων που συνδέουν όλες αυτές τις «παραστάσεις». Γίνετε ταπεινοί ερευνητές των μεγάλων βημάτων του εξανθρωπισμού μας, των φοβερών Μορφώντης εξευγενισμένης συμπεριφοράς μας. Γίνετε προσκυνητές του μεγαλείου και της ιερότητας του Πνεύματος.
Πατήστε εδώ:
