Είναι πρωί ακόμη και παίρνοντας το πρωινό στο μπαλκόνι, αυθόρμητα θυμάμαι εκείνη τη διαφήμιση του βιτάμ, με την ευτυχισμένη ροδομάγουλη οικογένεια που παίρνει χαρούμενη το πρωινό της πριν ξεκινήσουν τα παιδιά για το σχολείο, χωρίς να ακούν απομονωμένα το mp3 τους και χωρίς να κοιτούν τα μηνύματα στον messenger. Ο πατέρας φοράει κουστουμάκι σενιέ και όχι τρύπιο σώβρακο, και ρίχνει μια ματιά στην εφημερίδα που άφησε ο εφημεριδοπώλης στο κατώφλι, είκοσι χρόνια πριν, όταν υπήρχαν ακόμη εφημεριδοπώλες. Η μητέρα, έχει μόλις λύσει τα μαλλιά της από τα ολονύχτια μπικουτί και στοργικά αλείφει τη φέτα ζεστού ψωμιού με vitam soft, προϊόν μιας soft κοινωνίας χωρίς συγκρούσεις.
Είναι μεσημέρι και βρίσκομαι σε επαρχιακό βουλκανιζατέρ με κλαταρισμένο λάστιχο. Στον τοίχο, ξεμεινάρι των 70΄s ποστερ της Pirelli με την γκομενάρα με τα στήθη φουσκωμένα σε πίεση 40 ατμόσφαιρες, η ιδανική γυναίκα πρότυπο του βουλκανιζατερά. Σκύβει λοιπόν ο θηλυκός άγγελος της Pirelli πάνω από τον εργάτη του συνεργείου, του θωπεύει το δασύτριχο στήθος όλο υποσχέσεις για το βράδυ, του ψυθιρίζει λόγια πονηρά, καθώς αυτός σφίγγει με το σταυρόκλειδο τα μπουλόνια.
Ο Πλάτων θεώρησε ότι κάθε έννοια έχει την πρότυπη μορφή της στο cloud και κάθε άλλη μορφή τείνει προς αυτήν. Μίλησε π.χ. για τη λέξη άλογο, ότι υπάρχει δηλαδή, ένα τέλειο άλογο και κάθε άλλο τείνει προς αυτό. Το ίδιο συμβαίνει με τα ευγενή αέρια στη χημεία, όπου όλα τα αέρια τείνουν προς αυτά.
Είναι απόγευμα με νυφοπάζαρο στην προκυμαία. Κάποιο κορίτσι κοιτάζει από μακρυά ένα αγόρι που έρχεται. Στο μυαλό της σχηματοποιεί την ασάφεια του περιγράμματος, δημιουργεί μία τέλεια εικόνα του προτύπου που έχει στο μυαλό της. Είναι γεροδεμένος με θεληματικό πηγούνι, γενάκι τριών ημερών και ψιλοαλητάκος τόσο, ώστε να κάνει ένα καυγά για πάρτη της. Καθώς πλησιάζει όμως, απομυθοποιείται. Είναι πιο κοντός, με στρογγυλό πηγούνι, με προγούλι, με αραιά μαλλιά, καμία σχέση με το πρότυπο του Brad η του Dep.
Είναι βράδυ στην κεντρική πλατεία. Ο εξηντάχρονος Μήτσος μόλις ολοκλήρωσε το πρότυπο του δημοσίου υπαλλήλου, που είχε από τη γεννιά του 81 και συνταξιούχος μεν διαζευχθείς δε, αναζητεί κορασίδα ετών μείον 20 κατά το πρότυπο των Βαλκανικών μεταναστευτκών συζεύξεων. Ζητάει πίσω τη ζωή του με σύζυγο, που δεν θα του τα χώνει, θα ενδίδει στο κρεββάτι, στο σαλόνι, στο τραπέζι, κατά το πρότυπο των xxx-movies, θα του έχει κάθε απόγευμα ουζάκι με μεζέ στη βεράντα και θα του αφηγείται ιστορίες δράματος και πόνου των πάλαι ποτέ κομμουνιστικών καθεστώτων.
Καθώς ψάχνει όμως στις εναπομείνασες Βαλκάνιες, διαπιστώνει, ότι η γενιά της soft μαργαρίνης στο ψωμί έχει παρέλθει ανεπιστρεπτί. Αναρτά λοιπόν ένα vintage πόστερ της Pirelli στον τοίχο, και οραματίζεται τον εαυτό του με σφιχτό κορμί, δυνατά μπράτσα, θεληματικό πηγούνι, να πλησιάζει σε κορασίδα της νυφοπάζαρης προκυμαίας, να τη σφιχταγγαλιάζει αποσπώντας την βίαια από την πραγματικότητα, ενώ τα ρολόγια τους έχουν παγώσει ξεκούρδιστα για πάντα…
